Θέλει να γίνει Ότο στα καλά και στο γαμώτο;

Αυτό που συμβαίνει με τις ομοιότητες Ρεχάγκελ και Σάντος, δεν έχει προηγούμενο. Σα να κάθεται στον πάγκο ο ίδιος προπονητής, τρόπος του λέγειν. Όπως ο Γερμανός είχε τα καλά του και τα κουσούρια του, το ίδιο συμβαίνει και με τον Πορτογάλο.

Βεβαίως και βρήκε μια έτοιμη ομάδα, με συγκεκριμένη φιλοσοφία και δυνατότητες και σίγουρα είχε μια λογική ότι την ακολούθησε αυτή την φιλοσοφία ο εργατικός και καταξιωμένος Σάντος, όμως από κάποιο σημείο και μετά είναι πλέον σα να παίζουμε με τα γούρια.

Σαφέστατα και ήταν γκαντεμιά ότι τραυματίστηκαν όλα τα στόπερ μέσα σε λίγο διάστημαλ, αφού χάσαμε διαδοχικά Αβραάμ, Κυριάκο, Μαλεζά και Σιόβα. Από την άλλη, όμως, ο Σάντος μοιάζει να έχει το ίδιο κοκαλάκι της νυχτερίδας που είχε ο Ρεχάγκελ, γεγονός που ισορροπεί τη ζυγαριά στις ατυχίες.

Στα αγωνιστικά, η Εθνική δεν βλεπόταν στην Σλοβακία. Έτσι όπως πήγαινε το ματς, κανείς δεν πίστευε ότι στο τέλος θα κερδίσει. Κι όμως, έκανε το διπλό με μισή φάση. Τύχη, έτσι; Το σίγουρο είναι πως ο Σάντος δεν έκανε κάτι για να αλλάξει την εικόνα της ομάδας. Από το μισάωρο το πρόβλημα φώναζε, αλλά ο Πορτογάλος δεν έκανε αλλαγή ούτε στο ημίχρονο. Τι περίμενε; Αφού η εικόνα της Εθνικής ήταν ίδια και χειρότερη στα πρώτα λεπτά του 2ου μέρους. Κι όμως, την πρώτη αλλαγή στο 60΄ την έκανε...

Και, μάλιστα, στις δηλώσεις του είπε ότι η Εθνική έπαιξε καλά. Κι ας έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο η Σλοβακία. Αν δεν παίζαμε καλά, τι θα γινόταν δηλαδή; Κάτι τέτοια έλεγε κι ο Ρεχάγκελ, ο οποίος επίσης δικαιωνόταν από τα αποτελέσματα, αλλά σίγουρα προκαλούσε...

Επίσης, έχει καταλάβει πια ο καθένας ότι ο Σάντος έχει και τα κολλήματά του σε κάποιους παίκτες ή συστήματα. Πάλι ξεκίνησε, για παράδειγμα, τον Γκέκα κι ας έχασε τόσες ευκαιρίες πριν λίγα 24ωρα απέναντι στη Βοσνία, την ώρα που τον πιο φορμαρισμένο γκολτζή του πρωταθλήματος, τον Κλάους, δεν τον βάζει δευτερόλεπτο. Και τον Μήτρογλου τον προτιμά για αλλαγή, παρότι σχεδόν πάντα δημιουργεί προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες. Αυτόν κοίταζε ο Σκρτελ στη φάση του γκολ και έχασε τον Σάλπι!

Ο Σάντος, λοιπόν, φαίνεται ότι θέλει πάση θυσία τα αποτελέσματα, όπως και ο προκάτοχός του. Κάτι που δεν είναι κακό. Καλά κάνει. Ειδικά σε προκριματικές φάσεις, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όσο, άλλωστε, η Ελλάδα πηγαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις, όλα είναι μια χαρά.

Απλά, τώρα δεν είναι οι ίδιοι παίκτες στο ρόστερ όπως επί Ρεχάγκελ, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί ο Γερμανός να έκανε πράματα και θάματα, όμως το τελευταίο διάστημα πριν φύγει η δυσαρέσκεια ήταν έντονη για το θέαμα που (δεν) παρουσίαζε η Εθνική. Και σίγουρα τέτοιο κράξιμο ούτε το θέλει ο Σάντος, ούτε του αξίζει. Και στον Ότο ίσως να μην άξιζε, αλλά τα άκουσε. Τι να κάνουμε, Έλληνες είμαστε, μεσογειακοί, εκρηκτικοί και απαιτητικοί...