«Αν δεν είχαμε φάει εκείνη τη σφαλιάρα και το μισό τσουβάλι γκολ από την Ολλανδία λίγες ημέρες πριν αρχίσει το Euro 2004, δεν θα το είχαμε πάρει ποτέ», είναι η φράση που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου από μία συζήτηση που είχα με τον Θοδωρή Ζαγοράκη αρκετούς μήνες, ίσως και χρόνο, μετά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας.

Από τότε λοιπόν κάθε φορά πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση στην οποία πηγαίνει η Εθνική Ελλάδας βλέπω τα φιλικά με τη διάθεση... «δεν γίνεται να φάμε τρία-τέσσερα γκολ;». Νομίζω δεν είναι θέμα ομάδας, είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του Ελληνα ποδοσφαιριστή. Οσο έμπειρος και να είναι, όσο ψυλλιασμένος για το τι τον περιμένει, η πίεση τού κάνει πάντα καλό.

Αυτή η παρέα των παιδιών λειτουργεί καλύτερα πάντα όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο, όταν όλοι τούς... πυροβολούν, τους στήνουν στον τοίχο. Από τον Τύπο μέχρι τους παράγοντες, και τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου που μιλάνε απέξω, όσο πιο σκληρή είναι η κριτική τόσο πιο μεγάλη είναι η αντίδραση των διεθνών.

Γι' αυτό λοιπόν στο αποψινό φιλικό με την Πορτογαλία δεν θα ήταν άσχημο να μετρήσουμε δύο-τρία γκολ. Και βέβαια πέρα από την ψυχολογία και την πλάκα, θα ήταν καλό σε αυτά τα τρία φιλικά που θα παίξουμε να διαπιστώσουμε και τις αγωνιστικές αδυναμίες μας. Να δούμε γιατί συμβαίνει αυτό, εκείνο, το άλλο.

Αν καταφέρουμε να τα κρύψουμε, υπάρχει ο κίνδυνος να φανερωθούν όλα μαζί στα γήπεδα της Βραζιλίας και τότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα. Και το λέω αυτό γιατί στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ζούμε μόνο με το αποτέλεσμα. Οχι φυσικά στα επίσημα ματς, αλλά και στα φιλικά, για να μην πω και στις προπονήσεις.

Ως εκ τούτου, αν είναι να μας ωφελήσουν σε κάτι αυτά τα φιλικά, αυτό είναι να φανερώσουν τις αδυναμίες μας. Διότι σίγουρα έχουμε τέτοιες ως ομάδα και είναι και αρκετές.

ΠΗΓΗ: SportDay

MUNDIAL 2014