Aν η δική μας ομάδα πάει στη Βραζιλία με στόχο να κάνει μια αξιοπρεπή εμφάνιση κατά κάτι καλύτερη από αυτή που έκανε το 2010 στην Νότιο Αφρική και η Πορτογαλία είναι μια ομάδα που έχει σκοπό τη μεγάλη διάκριση – οι γηπεδούχοι Πορτογάλοι θα πρέπει να είναι περισσότερο προβληματισμένοι από το Φερνάντο Σάντος και τους συνεργάτες του για το χθεσινό 0-0. Η «φλυαρία» τους και η δυσκολία στην τελική προσπάθεια δεν επιτρέπουν μεγάλα όνειρα, αλλά αν περιμένεις ένα Κριστιάνο Ρονάλντο πολλά μπορεί ν αλλάξουν. Οπότε ας τους αφήσουμε στους δικούς τους προβληματισμούς και ας δούμε τα δικά μας.

Υπάρχει ένα δεδομένο πριν την έναρξη του μουντιάλ της Βραζιλίας: ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες (και όσες σε παίκτες που αγωνίζονται σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στηρίζονται) θα είναι κουρασμένες. Η ομάδα του Σάντος δεν αποτελεί εξαίρεση: το μεγάλο της ζήτημα είναι κυρίως το πόση ενέργεια έχουν για ξόδεμα οι παίκτες της. Το φιλικό της Λισσαβόνας έδειξε ότι ένας αναπληρωματικός που έχει φρεσκάδα είναι στην παρούσα φάση πιο χρήσιμος από ένα βασικό που μοιάζει κουρασμένος, όσο ποιοτικότερος ή πιο έμπειρος κι αν είναι αυτός.

Όχι τυχαία η Εθνική μας ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν βρέθηκε στο γήπεδο με παίκτες που έτρεχαν, δεν δίσταζαν να πάνε στο ένας εναντίον ενός, κινήθηκαν περισσότερο χωρίς τη μπάλα: αυτό έκαναν ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Φάνης Γκέκας και κυρίως ο Γιάννης Φετφατζίδης, που φώναξε ότι θέλει χρόνο συμμετοχής. Πριν, ωστόσο, σταθούμε στα καλά ας δούμε τα όσα προβλημάτισαν.

Κακά σημάδια
Το πρώτο ημίχρονο, στο οποίο παίχτηκε πιο αληθινό ποδόσφαιρο (οι πολλές αλλαγές πάντα σε αυτά τα ματς δημιουργούν ζητήματα «χημείας» και ρυθμού), ήταν ένα κακό ημίχρονο. Η άμυνα της Εθνικής μας, δηλαδή η πιο δυνατή της γραμμή είχε τρία προβλήματα. Το πρώτο και μεγαλύτερο ότι ήταν ακάλυπτη από τα χαφ: η ανασταλτική δουλειά του Κατσουράνη, του Μανιάτη και του Τζιόλη ήταν κακή με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές επισκέψεις των Πορτογάλων και να παραχωρούνται του κόσμου τα κόρνερ.

Το δεύτερο, που έκανε την εικόνα χειρότερη, είναι ότι σε αυτά τα κόρνερ υπήρξε στο πρώτο ημίχρονο πολύ κακή γενική συμπεριφορά: ακόμα κι ο ήρεμος Σάντος έβαλε τις φωνές όταν είδε ότι σε πέντε συνεχόμενα οι Πορτογάλοι απείλησαν φτάνοντας σε τελική προσπάθεια με κάθε τρόπο. Το τρίτο πρόβλημα της άμυνας ήταν η αριστερή της πλευρά, δηλαδή η μοναξιά του Χολέμπας. Από την αρχική κατασκευή της, η ομάδα αυτή είναι στ αριστερά αμυντικά αδύναμη, καθώς ο Σαμάρας δεν επιστρέφει (γιατί αν το κάνει κι αυτός δεν υπάρχει κανένα στήριγμα για αντεπίθεση) και από τους τρεις χαφ κανείς δεν είναι συνηθισμένος να βοηθά τον αριστερό μπακ – όχι στην Εθνική αλλά ούτε καν στην ομάδα του. Το πρόβλημα αυτό μας το έλυσε στο συγκεκριμένο ματς η έμπνευση του Μπέντο να πάρει το Νάνι από εκεί (!) αλλά επί της ουσίας το ζήτημα παραμένει και είναι από αυτά που ο Σάντος πρέπει να λύσει: όλοι εκεί θα (υπερ)φορτώσουν.

Τακτικά προβλήματα υπήρχαν και στην επίθεση: ο Πορτογάλος τερματοφύλακας ήρθε σε επαφή με τη μπάλα πρώτη φορά στο 34΄όταν ο Σαλπιγγίδης του τι γύρισε μετά από ένα ελεύθερο κι αυτό τα λέει όλα. Είναι αλήθεια ότι αυτή η ομάδα όταν έχει ένα φορ στατικό (όπως ο χθεσινός Μήτρογλου), όταν ο Σάλπι ξοδεύεται σε ανασταλτική δουλειά και δεν πατάει περιοχή, κι όταν οι βαθιές μπαλιές των χαφ δεν έχουν αποδέκτη (χθες μέτρησα 7 τέτοιες στα πρώτα 45 λεπτά), δυσκολεύεται, όχι μόνο να σκοράρει αλλά και να πλησιάσει την αντίπαλη περιοχή. Όμως κι αυτό είναι περισσότερο θέμα φόρμας των παικτών: αν απλά υπάρχει κάποιος μπροστά, που μπορεί να κρατήσει μπάλα, έστω παίζοντας με πλάτη, η ομάδα μπορεί να γίνει απειλητικότερη, αφού ναι μεν τα χαφ σπάνια παίρνουν πρωτοβουλίες, όμως η προδιάθεση των ακραίων μπακ για επιθετικό παιγνίδι είναι δεδομένη.

Πέρα από αυτά τα προβλήματα, επιβάλλεται φυσικά να επισημάνουμε και το σημαντικότερο: την ευπάθεια που έδειξαν Παπασταθόπουλος και Μανωλάς που έφυγαν από το γήπεδο με μυϊκούς τραυματισμούς ουσιαστικά μετά το πρώτο ημίχρονο και μάλιστα σε ένα ματς χαμηλής αγωνιστικής έντασης. Κακό σημάδι.

Υπάρχουν και θετικά
Πάμε τώρα και στα καλά. Ο Καρνέζης έδειξε πανέτοιμος και σε φόρμα: μια δυο επεμβάσεις του στην αρχή δείχνουν ότι ο πολύς πάγκος στη Γρανάδα δεν του χει κοστίσει σε αυτοπεποίθηση. Ο Τοροσίδης είναι πολύ καλά και είναι παίκτης – κλειδί αφού μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα χαφ, αλλά και σαν αριστερός μπακ: μια δοκιμή στα φιλικά στις ΗΠΑ θα ήταν χρήσιμη. Η άμυνα είναι τόσο καλοστημένη (σε αποστάσεις, αλληλοκάλυψη, προτεραιότητες, ρόλους κτλ) που ο Μόρας κι ο Βύντρα έπαιξαν άψογα στις θέσεις του Παπασταθόπουλου και του Μανωλά.

Τέλος ο πάγκος έδωσε λύσεις και επιθετικά – για την εμφάνιση του Κάρα, Γκέκα και του Φετφατζίδη δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά – αλλά προσοχή: στα επίσημα ματς δεν επιτρέπονται έξι αλλαγές.

Κι άλλα πειράματα
Τι μου κανε εντύπωση; Πρώτον ότι ο Σάντος κράτησε στο ματς 90 λεπτά τον Κατσουράνη και 86 λεπτά το Σαμαρά, δηλαδή δυο παίκτες των οποίων τις δυνατότητες ξέρει καλά και που θα περίμενα να προφυλάξει πιο πολύ. Και δεύτερον ότι δοκίμασε ένα σχήμα στο β ημίχρονο χωρίς το Τζιώλη, αλλά με ταυτόχρονη παρουσία των δυο «γερόλυκων», δηλαδή του Καραγκούνη και του Κατσουράνη. Σημειωτέον ότι με αυτό, όταν μπήκε στο ματς ο Φετφατζίδης, η μεσαία γραμμή λειτούργησε καλύτερα.

Στα δυο φιλικά στην Αμερική περιμένω πιο πολλά πειράματα. Στη Βραζιλία θα χρειαστούν τουλάχιστον 16-18 παίκτες στα τρία ματς. Καλό είναι να ξέρει ο Πορτογάλος τι μπορεί να περιμένει από τους αναπληρωματικούς του, στους οποίους δεν μετράω φυσικά τον Καραγκούνη, το Μόρα και το Γκέκα, που είναι μπαρουτακαπνισμένα παλληκάρια, αλλά τους μικρότερους. Χθες ο Φετφατζίδης φώναξε «παρών» κι έδειξε πανέτοιμος. Μετά από ένα ασήμαντο μάλλον φιλικό, δεν το λες και μικρό κέρδος.

Πηγή: sport24.gr  

MUNDIAL 2014 Εθνική Ελλάδας