Η απόκτηση ρυθμού και ομοιογένειας, το δέσιμο των παικτών μεταξύ τους, η περιβόητη χημεία που θα αποτυπώνεται στις κινήσεις και τη συνεργασία τους στο γήπεδο και που θα αποφέρει και αυτοματισμούς, είναι τα βασικά ζητούμενα για την Εθνική μας σ’ αυτό τον τελικό κύκλο προετοιμασίας στην αντίστροφη μέτρηση για το Mundial.
Τα φιλικά αποσκοπούν στην αγωνιστική σύμπνοια και συνεπή συνεργασία των διεθνών, φυσικά στα οριστικά συμπεράσματα του Σάντος για τα πρόσωπα που θα απαρτίσουν το βασικό κορμό της ομάδας, αλλά και για την επίλυση αδυναμιών και κενών.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Μιλάμε για έναν σκελετό της Εθνικής, τη ραχοκοκαλιά της, τη «μαγιά» των ποδοσφαιριστών στους οποίους θα στηριχθεί ο Πορτογάλος ομοσπονδιακός. Γιατί οι αλλαγές από παιχνίδι σε παιχνίδι θα υπάρξουν, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, λαθών ή ω μη γένοιτο αναγκαστικών τροποποιήσεων εξαιτίας τραυματισμών ή και τιμωριών.
Ο χρόνος διεξαγωγής της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάθε άλλο παρά άπλετος είναι και οι υποχρεώσεις διαδέχονται η μία την άλλη σε πολύ σύντομο διάστημα. Οπότε με 11 παίκτες εννοείται ότι δεν «βγαίνει» η διοργάνωση.
Το φρεσκάρισμα θα είναι απαραίτητο στη μεταπήδηση του ενός ματς στο άλλο κι αυτό συνεπάγεται εγρήγορση και απόλυτη ετοιμότητα των «πολεμιστών».

Να, λοιπόν, το πρώτο ‘τεκμήριο’ των αλλαγών που επέφερε στην 11άδα ο Σάντος στα δύο πρώτα φιλικά τεστ.
Πράγματι, εναντίον της Νιγηρίας η Ελλάδα έστειλε πιο αισιόδοξα μηνύματα εν συγκρίσει με το φιλικό στην Πορτογαλία το περασμένο Σάββατο.
Έπαιξαν ως επί το πλείστον οι «αναπληρωματικοί»: Γλύκος και Καπίνο στα γκολπόστ, Βύντρα, Σάμαρης, Ταχτσίδης, Χριστοδουλόπουλος, ακόμα και ο Καραγκούνης, υπό την έννοια ότι λόγω ηλικίας ο αρχηγός της Εθνικής βρίσκεται πρωτίστως στα πλάνα της πρώτης λύσης από τον πάγκο.
Άφησα τελευταίο τον Φετφατζίδη, που νομίζω ότι αποπροσανατολίζει τους αρχικούς σχεδιασμούς της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής Ομάδας, θέτοντας σοβαρή – πιθανώς και, ποιοτικά, αναγκαία – υποψηφιότητα ως «ενδεκαδάτη» περίπτωση.

Αξία στο χειροκρότημα

Ο «Φέτφα» έβαλε… λαδόξυδο, νοστίμεψε το παιχνίδι της ελληνικής ομάδας, μπαίνοντας στο 65’ του φιλικού με την Πορτογαλία, για να ξεκινήσει το επόμενο στις ΗΠΑ και να αγωνιστεί πολύ, ως το 74ο λεπτό, προσδίδοντας ουσία, δημιουργία και – επιτέλους – λίγο από «φολκλόρ» στο κλασικά «στημένο», «ξύλινο» παιχνίδι μας.
Χρειάζεται και η νότα του βιρτουόζου όπως και να το κάνουμε. Η ποικιλία στις επιλογές, το θέαμα, η ντρίμπλα (όχι η κατάχρηση), το φαντεζί παίξιμο.
Ακόμα και αν ξέρεις και μπορείς να παίρνεις αποτελέσματα, δεν γίνεται να μην μπαίνει και το απαιτούμενο «αλατοπίπερο» όπως και να το κάνουμε…
Και υπό τοιαύτη έννοια οι «Φετφαζίδη-δες» δεν περισσεύουν στην αποστολή για τη Βραζιλία, ούτε και στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αν ο Γιαννάκης απέκτησε τους τελευταίους μήνες ποδοσφαιρική ωριμότητα και ανάπλαση στο campionato και παρουσιάσει σταθερότητα, συνέχεια, στο πρόσωπο που μας δείχνει στα δύο πρόσφατα φιλικά, τότε του ανήκει θέση στο βασικό σχήμα.

Επειδή όμως ο Φερνάντο Σάντος – όπως και πολλοί συνάδελφοι του – έχει τις εμμονές και τα «κολλήματα» του, είμαι περίεργος να δω ποιόν θα εκτοπίσει από την 11άδα ο Φετφατζίδης;
Βλέπω με απορία τους… έρωτες τους αθεράπευτους του Πορτογάλου με Τζιόλη και Κατσουράνη. Ιδίως μου κάνει εντύπωση το… πάθος με τον πρώτο, που ανέκαθεν ήταν «αργοκίνητο βαπόρι» και τώρα που πέρασαν και τα χρόνια φαίνεται σαν… βαριά κι ασήκωτη «ντακότα».
Καθυστερεί όλο το παιχνίδι, σπάει το ρυθμό, τον διαλύει, πολλές φορές παίζει με το νευρικό σύστημα των φιλάθλων.

Ο Κατσουράνης 90άλεπτο ολόκληρο, γεμάτο, δεν το «έχει». Έτσι κι αλλιώς, ο Σάντος αρέσκεται στο «τσούκου τσούκου μπολ» και προτιμάει σαν «6άρι» τον Αλέξανδρο ως πρώτη υποδοχή της μπάλας από την άμυνα για την κοντινή πάσα παραδίπλα.
Ο «Κατσούρ» επιχειρεί ανοίγματα πιο πολύ σε βάθος και παίζει με τα νεύρα του Πορτογάλου.
Αφήνω που μπροστά του, κεντρικό μέσο θα έχει τον Μανιάτη, οπότε… καταλαβαίνετε: Θα… τρακάρουν από αγάπη τα δυο τους.
Γιατί ο μέσος του ΠΑΟΚ μπορεί να ζήτησε συγνώμη και να τα έσβησε όλα στο χιόνι, αλλά ο άλλος το κρατάει «μανιάτικο».
Με τα δίκια του. Για να σου βρίζουνε κι εσένα, μάνες, ιερά και όσια!..

Γκολ δεν τρώμε, σάματις βάζουμε όμως;

Κάτι επίσης προφανές ως «τροχοπέδη» στα σχέδια των μελών του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος προπαραμονές της σέντρας της ύψιστης ποδοσφαιρικής γιορτής είναι το γκολ.
Παλιό, γνωστό, άλυτο ΘΕΜΑ. Με το σταγονόμετρο βρίσκαμε δίχτυα στα προκριματικά, με το στανιό σκοράραμε και προ δεκαετίας που κάναμε το «θαύμα» και σηκώσαμε το Euro.
Δεν στέκομαι στο «0» πίσω, αλλά στο «0» μπροστά από τα δύο φιλικά.
Και το επισημαίνω αυτό διότι η Ελλάδα έχει αλλάξει επίπεδο, είναι υπολογίσιμη δύναμη από κάθε αντίπαλο της και εκ προοιμίου δυσκολοκατάβλητη.
Αυτό το ξέρουμε. Είναι πια δεύτερη φύση της Εθνικής.

Με το γκολ τι συμβαίνει όμως; Εδώ το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Διότι:
1) Οι κυνηγοί δεν είναι σε φόρμα, δεν… κοιμούνται και σπρώχνουν την μπάλα στα δίχτυα με «αυτόματο πιλότο».
Ο Μήτρογλου έχει… ρέψει στη Φούλαμ, έχασε πολλά κιλά, αλλά έλα που δεν είναι fit στο στοιχείο του! Λείπει καιρό από τα γήπεδα και του λείπουν ως εκ τούτου τα γκολ. Είναι φανερά επηρεασμένος από την μακρά απουσία του και ίσως να μην περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.
2) Ο Γκέκας δείχνει δυσκίνητος, αυξήθηκαν τα χρόνια του, μεγάλωσε, δεν έχει την ίδια εκρηκτικότητα. Τα ίδια και ο Σαλπιγγίδης, που πάντως με το φιλότιμο που τον διακρίνει είναι αξιόμαχος και πρέπει να του αναγνωριστεί. Ούτε αυτός όμως κάνει με άνεση γκολ και ούτε ασφαλώς ο Γιώργος Σαμαράς ο οποίος είναι περιφερειακός επιθετικός.
3) Μάνι-μάνι να ‘σου οι παίκτες κρούσης οι οποίοι με όσα παρουσιάζουν, δεν πείθουν ότι θα μας δώσουν το ταχύτερο λύση στο σκοράρισμα. Κι αν πάμε πιο πίσω, προς το κέντρο, στο περιβόητο δημιουργικό κομμάτι, εκεί πιθανά να… μας πιάσει και η ψυχή μας. Πώς να φτάσει η μπάλα μπροστά; Ποιος εγγυάται την σωστή τροφοδότηση των διεθνών επιθετικών. Στους οποίους σε αυτή τη φάση το καλύτερο θα ήταν να τους δινόταν «μασημένη τροφή», αλλά από ποιον άραγε;

Αυτά στο focus της Εθνικής για την ώρα. Κάποιες κρίσεις τις οποίες θα διαδεχθούν πολλές ακόμα τον επόμενο καιρό όπου ενδέχεται και όλοι το ευχόμαστε να αλλάξουν πολλά πράγματα.
Πολύ νωρίς ακόμα και για απογοητευτικά και για φιλόδοξα σενάρια…

Υ.Γ.: Ο τίτλος στο μπάσκετ είπαμε: Χάθηκε ή καλύτερα ΠΡΟΣΦΕΡΘΗΚΕ, ΔΩΡΙΣΤΗΚΕ από τον Ολυμπιακό την περασμένη Κυριακή. Για να μην πω εξ’ αρχής. Από τη χαμένη, τζάμπα και βερεσέ, πρεμιέρα της σειράς στο ΟΑΚΑ.
Κατά τα λοιπά, στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός και «μισοπεθαμένος» δεν παύει να είναι Παναθηναϊκός…

MUNDIAL 2014 Εθνική Ελλάδος Α1 Ελλάδα Παναθηναϊκός Ολυμπιακός