Εξι μέρες πριν από την πρεμιέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου φτιάχνει κανείς άνετα μια ενδεκάδα που απαρτίζεται από πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές που παραμένουν αμφίβολοι για την παρουσία τους στο αρχικό σχήμα των ομάδων τους. Ποδοσφαιριστές που ακόμη και αν μερικώς ξεπεράσουν τα σημαντικά προβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζουν είναι πολύ πιθανό να παίξουν για να παίξουν, δηλαδή για τα μάτια του κόσμου και των χορηγών τους και όχι επειδή είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση και ικανοί να λάμψουν και να κάνουν τη διαφορά για την Εθνική ομάδα της πατρίδας τους. Ποδοσφαιριστές που θα ταξιδέψουν στη Βραζιλία με άδεια μπαταρία και κουρασμένο τον φορτιστή της, επειδή στράγγιξαν κάθε σταγόνα ποδοσφαίρου που είχαν μέσα τους προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε μια πολύ απαιτητική σεζόν.

Πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εχει ήδη στα πόδια του καμιά 50αριά παιχνίδια. Ζόρισε όσο δεν πήγαινε άλλο τον εαυτό του προκειμένου να ξεπερνά μυϊκούς τραυματισμούς σε χρόνο dt ώστε να δίνει το «παρών» σε όλα τα παιχνίδια για χάρη των ρεκόρ. Για να πάρει τη χρυσή μπάλα, για να κάνει το ρεκόρ των γκολ στο Champions League, για να βγει πρώτος σκόρερ στη La Liga, για να γράψει ρεκόρ με την Εθνική Πορτογαλίας. Ειδικά στις τελευταίες πίστες του Champions League ο Κριστιάνο έμπαινε ανέτοιμος και κουρασμένος, ίσα για να βαδίσει στο τερέν και να γράψει τη συμμετοχή και την επίδοση. Και κάπως έτσι δεν ξεκούρασε ποτέ το σώμα. Και το σώμα έχει μνήμη. Δεν ξεχνά. Και εκδικείται. Διότι την κούραση δεν τη νίκησε ποτέ κανείς. Ούτε καν με ντόπα.

Παρόμοιες περιπτώσεις, σε μικρότερη ή παρόμοια κλίμακα συναντά κανείς στην συντριπτική πλειονότητα των αποστολών που θα ταξιδέψουν τούτες τις μέρες στη Βραζιλία και διαθέτουν παίκτες που έπαιζαν στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αυτός, η σωματική και ψυχική φθορά είναι ο μεγαλύτερος προβληματισμός του Ντελ Μπόσκε, που έχει να διαχειριστεί ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει πάνω από 45 ματς έκαστος σε μια σεζόν πολύ απαιτητική για όλες τις μεγάλες ισπανικές ομάδες. Αυτός ο προβληματισμός είναι ο μεγαλύτερος που αναπτύσσουν αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι προπονητές των ομάδων με τους εμπορικούς ποδοσφαιριστές. Προβληματισμός που θα επηρεάσει τις επιλογές 11άδας όσων προπονητών έχουν τη δύναμη να βάλουν ή να μη βάλουν αυτούς που κρίνουν και δεν αναγκάζονται να ικανοποιήσουν τα παράπλευρα συμφέροντα.

Αν δεν είναι το πιο αλλοιωμένο από την κόπωση, το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι βέβαιο ότι θα κερδίσει μια ιστορική αναφορά ως ένα από τα πιο κουρασμένα τουρνουά στην ιστορία. Ειδικά εκεί όπου οι κλιματολογικές συνθήκες ξύνουν αυτή την πληγή των ομάδων και κάνουν τους ποδοσφαιριστές να νιώθουν πιο κουρασμένοι από όσο είναι. Στην εποχή που η ποδοσφαιρική βιομηχανία εξελίσσεται σε κρεατομηχανή, το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν θα ξαναγίνει ποτέ αυτό που ήταν.

ΠΗΓΗ: SportDay

MUNDIAL 2014