Αρχίζεεεεεειιιιι!!! Και το ματς αρχίζει, όπως θα έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης – για να τιμήσουμε και το ιστορικό σημερινό πρωτοσέλιδο του “Goal” με τον αξεπέραστο Γιάννη Διακογιάννη – και το Μουντιάλ αρχίζει και το μαγικό ταξίδι της εθνικής αρχίζει!

Από σήμερα, όπως μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, όλοι μας αρχίζουμε να... στροβιλιζόμαστε στους ρυθμούς της “στρογγυλής θεάς” και δεν σας κρύβω ότι σε κάθε έναρξη τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου αισθάνομαι σαν μικρό παιδί. Όπως ακριβώς ένιωθα εκείνο το σχετικά μακρινό καλοκαίρι του 1982, όταν σε ηλικία δέκα ετών είχα χτίσει τις πρώτες μου δυνατές... μουντιαλικές αναμνήσεις με το δωμάτιό μου να είναι πλημμυρισμένο από αφίσες του μεγάλου Ρινάτ Ντασάεφ, του Τζοφ, του Πφαφ, του Σουμάχερ, του Σίλτον (ναι είχα κολλήσει από μπόμπιρας το μικρόβιο του τερματοφύλακα) αλλά και του Ζίκο...

Μικρό παιδί αισθάνθηκα χαζεύοντας την αφήγηση του μεγάλου μας δασκάλου, Γιάννη Διακογιάννη, για τις εμπειρίες του από τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου, μικρό παιδί νιώθω ακόμη και αυτή τη στιγμή που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο.

Όσο κι αν η πορεία του ποδοσφαίρου μέσα στο χρόνο αλλοιώνει τη φύση του “βασιλιά των σπορ”, όσο κι αν ο στοιχιματισμός ή η επιβάρυνση των παικτών από τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό αγώνων που δίνουν σε μια σεζόν αποτελούν σκιές σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά που ξεκινά το Μουντιάλ όλοι μας – άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο – επιστρέφουμε στα χρόνια της ποδοσφαιρικής μας αθωότητας. Ας είναι...

Πάμε στο σήμερα. Τι περιμένω από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας; Ότι... δεδομένα θα μείνει στην ιστορία! Για σκεφτείτε το...

Σενάριο πρώτο: Η Βραζιλία ξορκίζει τα φαντάσματα του 1950 και κατακτά το τρόπαιο για πρώτη φορά στο σπίτι της. Ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι που θα διηγούνται γενιές και γενιές φιλάθλων τα επόμενα χρόνια.

Σενάριο δεύτερο: Η Αργεντινή κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα στη Βραζιλία. Να το γράψω διαφορετικά; Ο Μέσι κατακτά το πρώτο του Μουντιάλ και... εκθρονίζει τον Ντιέγκο Μαραντόνα στις καρδιές όχι μόνο των συμπατριωτών του, αλλά και εκατοντάδων εκατομμυρίων “προσκυνητών” της “στρογγυλής θεάς” σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μουντιάλ – μύθος!

Σενάριο τρίτο: Μετά από εφτά αποτυχημένες απόπειρες σε αμερικανικό έδαφος (1930 Ουρουγουάη, 1950 Βραζιλία, 1962 Χιλή, 1970 Μεξικό, 1978 Αργεντινή, 1986 Μεξικό, 1994 Ηνωμένες Πολιτείες) μια ευρωπαϊκή χώρα στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Δεδομένα γράφεται ιστορία...

Σενάριο τέταρτο: Να πάμε και σε μια πιο τραβηγμένη θεωρία. Ο Λουίς Σουάρεζ συνεχίζει τα όργια του και με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας του και η Ουρουγουάη επαναλαμβάνει το έπος του 1950. Θα υπάρχει ομορφότερο ποδοσφαιρικό παραμύθι να διηγούνται οι παππούδες στα εγγόνια τους;

Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, όποιο κι αν είναι το σενάριο που θα μας οδηγήσει στον μεγάλο τελικό του Μαρακανά, δεδομένα θα συνοδεύεται από μια ξεχωριστή ιστορική διάσταση. Ποιο από τα τέσσερα θα υπερισχύσει;

Χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά (και χωρίς ομολογώ να έχει ιδιαίτερη ποδοσφαιρική λογική η διαίσθησή μου) γέρνω προς το σενάριο του... Μουντιάλ – μύθου.

Η Βραζιλία για να είμαι ειλικρινής δεν με πείθει. Δεν βλέπω τον παίκτη – ηγέτη που θα μπορεί να παρασύρει τους συμπαίκτες του στα δύσκολα, όταν η πίεση από έναν ολόκληρο λαό για την κατάκτηση του τροπαίου θα είναι αφόρητη στους ώμους τους. Ποιος; Ο Νεϊμάρ; Ο Χουλκ; Ο Φρεντ; Ο Όσκαρ; Παικταράδες όλοι τους, αλλά κανείς δεν διαθέτει την ηγετική προσωπικότητα ενός Πελέ, ενός Ριβάλντο ή ενός Ρονάλντο. Και επαναλαμβάνω η πίεση από τον κόσμο σε κάθε παιχνίδι – και ιδιαίτερα σε αυτά που θα κινδυνεύουν να “στραβώσουν” θα είναι κάτι παραπάνω από αφόρητη...

Ευρωπαϊκή ομάδα σίγουρα μπορεί να το κατακτήσει, αλλά για ποιο λόγο να καταρριφθούν οι νόμοι της παράδοσης ή και της ίδιας της φύσης (δεδομένης της δυσκολίας προσαρμογής των Ευρωπαίων παικτών στις κλιματολογικές συνθήκες της Λατινικής Αμερικής)...

Τι μας μένει; Ο... Μέσι! Ένας Μέσι ο οποίος έχω την αίσθηση ότι εδώ και μήνες είχε για πρώτη φορά στο μυαλό του περισσότερο την εθνική Αργεντινής και λιγότερο την Μπαρτσελόνα. Θα μου πείτε, μπορείς να κατακτήσεις Μουντιάλ με τερματοφύλακα τον... Ρομέρο; Εδώ το 1990 λίγο έλειψε να στεφθεί Παγκόσμια Πρωταθλήτρια η Αργεντινή με πορτιέρο κάποιον απίθανο Γκοϊκοετσέα. Όσο ριψοκίνδυνη λοιπόν κι αν είναι η... διαίσθησή μου, θα ψηφίσω Μέσι. Αφήστε που ουδέποτε υπήρξα τεράστιος φαν του Μαραντόνα, οπότε θα το χαρώ κιόλας...

Υ.Γ. 1: Στη μάχη για την ανάδειξη του καλύτερου τερματοφύλακα της διοργάνωσης, έχω την αίσθηση ότι θα ισχύσει η παράδοση των Μουντιάλ που θέλει κάποιον απίθανο πορτιέρο να γράφει ιστορία με την παρουσία του και να αλλάζει τη μοίρα της ομάδας του. Θυμάστε, για παράδειγμα, τον Μαροκινό Ζακί το 1986;

Υ.Γ. 2: Για την Ελλάδα, συγχωρέστε με, δεν έχω την παραμικρή εκτίμηση. Προσωπικά δίνω ένα 30% για πρόκριση στην Κολομβία (λόγω της διεξαγωγής του Μουντιάλ στην Λατινική Αμερική) και από ένα 23,33% σε εμάς, τους Ιάπωνες, και την παρέα του Γιάγια Τουρέ. Δεν σας κρύβω, πάντως, ότι βαθιά μέσα μου αισιοδοξώ...

Υ.Γ. 3: Για την Αγγλία που παραδοσιακά υποστηρίζω από μικρό παιδί; Αν περάσει τον όμιλο, μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Αν περάσει - γιατί πιστεύω ότι η Ουρουγουάη θα είναι η μία ομάδα που θα φτάσει στους “16” αφήνοντας εκτός νυμφώνος είτε τους Άγγλους, είτε τους Ιταλούς -τότε μπορεί να φτάσει ψηλά. Αρκετά ψηλά. Πάντως τα δικά μου βλέμματα θα είναι στραμμένα στον Στέρλινγκ. Ο μικρός της Λίβερπουλ μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλη αποκάλυψη της διοργάνωσης.

Υ.Γ. 4: Ποια... μικρομεσαία μπορεί να κάνει την ανατροπή; Η Χιλή. Αν και συνυπάρχει στον ίδιο όμιλο με Ισπανία, Ολλανδία πιστεύω ότι μπορεί να είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες... κηδείες σε αυτό το Μουντιάλ.

Άντε, καλό Μουντιάλ να έχουμε, να το χαρούμε και από τα μέσα Ιουλίου επιστρέφουμε ξανά στην εγχώρια μιζέρια μας! Μέχρι τότε όμως οποιαδήποτε αναφορά στα εσωτερικά δρώμενα απαγορεύεται δια... ποδοσφαιρικού νόμου!

Πηγή: sentragoal.gr

MUNDIAL 2014