Ίσως δεν έχουν άδικο, σίγουρα όμως όλοι αυτοί οι... κοινωνιολόγοι του ποδοσφαίρου δεν «βλέπουν» μπάλα, ίσως δεν την έχουν ακουμπήσει ποτέ στη ζωή τους και ως εκ τούτου είναι ανίκανοι να αντιληφθούν κά­τι περισσότερο από τα ολοφάνερα νήματα που δένουν το ποδόσφαιρο με τους μηχανι­σμούς χειραγώγησης.
Όμως το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσό­τερο και βαθύτερο από έναν μηχανισμό της αγοράς και της εξουσίας: είναι η ευτυχία που δημιουργεί το παιχνίδι και η ανάμνηση των χρόνων της αθωότητας...

Από σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, την ίδια στιγμή, θα καθηλωθούν μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Είναι ίσως μια από τις σπάνιες στιγμές που κάτι «κοινό» μπορεί να «ενώ­σει» ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και αυτό το «κοινό» δεν είναι η αγορά, ούτε οι πολυ­εθνικές που επιχορηγούν το προϊόν - ποδό­σφαιρο. Είναι το παιχνίδι - ποδόσφαιρο και τα συναισθήματα που πυροδοτεί...
Από σήμερα, λοιπόν, θα δούμε μπάλα, χωρίς όμως να πιπιλήσουμε το «χάπι της λήθης». Θα δούμε το Μουντιάλ και θα θαυμά­σουμε την εθνική Βραζιλίας χωρίς να ξεχνά­με τις φαβέλες, τη φτώχεια και τη βία μέσα στην οποία ζουν τεράστια τμήματα του πλη­θυσμού αυτής της χώρας.
Θα χειροκροτήσουμε την εθνική μας και θα πανηγυρίσουμε όποια επιτυχία της, χωρίς αυτό να μας κάνει να ξεχάσουμε την ελληνι­κή σκληρή πραγματικότητα, η οποία δεν θα μπορούσε να βελτιωθεί ούτε κατ' ελάχιστον ακόμη κι αν οι 'Ελληνες διεθνείς κατόρθωναν το αδιανόητο, να κατακτήσουν το Παγκό­σμιο Κύπελλο. Ακόμη και σε μια τέτοια περί­πτωση τίποτε δεν θα άλλαζε στη ζωή κανενός συνταξιούχου, κανενός εργαζόμενου.

Ας δούμε λοιπόν την μπάλα χωρίς καμία ψευδαίσθηση. Το ποδόσφαιρο άλλωστε είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να αλλά­ξει τον κόσμο, ούτε να τον κάνει καλύτερο. Μπορεί όμως να προσφέρει στιγμές ανείπω­της ευτυχίας όταν η τροχιά της μπάλας και οι κινήσεις των παικτών μοιάζουν με γραμμές σε πίνακα του Πικάσο...

ΠΗΓΗ: topontiki.gr

MUNDIAL 2014