Το μεγάλο ψάρι

H διαιτησία στο ποδόσφαιρο είναι σαν το προπατορικό αμάρτημα. Και χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει η δυνατότητα, αν δείξεις καλή διαγωγή να βρεις τον παράδεισο. Αν είσαι μικρός και αδύνατος, θα βράζεις στα καζάνια της κόλασης, στον αιώνα τον άπαντα.

Δεν είδαμε τίποτα καινούργιο στην πρεμιέρα του Μουντιάλ στο Σάο Πάουλο. Δεν πρωτοτύπησε ο Ιάπωνας, ο Γουίτσι Νισιμούρα. Έκανε αυτό που ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο: να δώσει μαϊμού πέναλτι στον ισχυρό. Στον γηπεδούχο. Στο νο 1 φαβορί για το χρυσό αγαλματάκι. Κι έπεται συνέχεια. Δεν πρόκειται να σταματήσουν οι διαιτητές.

Έτσι ακριβώς θα πάει η δουλειά μέχρι το φινάλε: αν και όταν ο δυνατός χρειαστεί ένα σφύριγμα θα το έχει. Μπορεί και παραπάνω. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που βλέπουμε αυτό έργο. Ειδικά σε Μουντιάλ, γιατί σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαιτησία, η ΟΥΕΦΑ μπροστά στη ΦΙΦΑ είναι παρθένα του κατηχητικού.

Το 2006 στο Γερμανία-Αργεντινή, ο Λουμπος Μίχελ είχε καθαρίσει την μπουγάδα, όταν αρνήθηκε τρία πέναλτι στους Αργεντίνους. Για να περάσουν οι γηπεδούχοι.

Το 2002 στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Κορέας το αίμα έτρεχε ποτάμι. Τα πράγματα με τη διαιτησία είναι απλά. Χωράνε σε έξι μόλις λέξεις: το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Είτε στην Ταγκανίκα, είτε στην πρέμιερσιπ, όταν αλώνιζε ο σερ Άλεξ. Σε οποιοδήποτε επίπεδο. Είτε σε παναφρικανικούς αγώνες, είτε σε Μουντιάλ: Ο διαιτητής θα πάει με τον ισχυρό. Δεν ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου, αν έμενε το ματς στο 1-1. Με Μεξικό, Καμερούν στον όμιλο, δεν πρόκειται να χαλάσει η μανέστρα. Ούτε θέμα πρόκρισης υπήρχε για τη Βραζλία, ούτε πρώτης θέσης.

Όλα αυτά, όμως, για το μυαλό του (κάθε) διαιτητή είναι ψιλά γράμματα. Ο διαιτητής από την πρώτη φορά που μπήκε στο γήπεδο κρατώντας το σημαιάκι, έχει γαλουχηθεί με το δόγμα που προαναφέραμε: το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Του το έχουν δώσει να το καταλάβει από την πρώτη μέρα που μπήκε στη σχολή. Ξέρει ότι με αυτή τη συνταγή θα προκόψει και θα πάει ψηλά: Θα φτάσει στην Α Εθνική, θα γίνει διεθνής, θα δώσει το παρών στο Μουντιάλ.

Ξέρει ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να έχει δίκαια παράπονα ο αδύνατος παρά να είναι δυσαρεστημένος ο δυνατός, επειδή δεν κέρδισε. Το ότι δεν το άξιζε, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που μετράει είναι να ικανοποιηθεί ο ισχυρός. Να το πάμε και αλλιώς όμως: Που αλλού υπάρχει δικαιοσύνη για να υπάρχει στο ποδόσφαιρο; Ο ΟΗΕ έβλεπε με το ίδιο μάτι την Αμερική και το Ιράκ; Την Αμερική και την Σερβία; Πως θα δει με το ίδιο μάτι ο διαιτητής Βραζιλία και Κροατία;

Τι πιθανότητες έχει να γίνει υπουργός ο γιος του Μητσοτάκη και του Βαρβιτσιώτη και τι πιθανότητες ο γιος του Καραθανάση από την Αμοργό; Έτσι δεν μπορεί να έχει η Κροατία τις ίδιες ευκαιρίες με τη Βραζιλία για να πάρει το Μουντιάλ. Κι αν βάλεις κάτω στο ποδόσφαιρο μπορεί μια φορά να γίνει το απρόοπτο. Να φτάσει μέχρι το τέλος και ο μικρός και να γίνει πρωταθλητής.

Όπως έγινε η Ελλάδα το 2004, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Όπως είχε γίνει, επίσης πρωταθλήτρια Ευρώπης η Δανία το 1992. Να έχει πάρει δηλαδή ευρωπαϊκό κύπελλο η Ελλάδα και να μην έχει πάρει η Αγγλία.

Στη κοινωνία είναι πολύ χειρότερα. Δεν χάνει από ένα μαϊμού πέναλτι ένα ματς ο αδύνατος. Ένα πρωτάθλημα, ή ένα κύπελλο. Στη κοινωνία, χάνει ολόκληρη τη ζωή του.

Πηγή sport24.gr