Μια σπουδαία στιγμή για τα μικρότερα παιδιά, αυτά που έχουν την ευλογία να μεγαλώνουν με την Ελλάδα παρούσα στα Παγκόσμια Κύπελλα, σε αντίθεση με όλους εμάς που βγήκαμε από την παιδική ηλικία πολύ πριν από το 2004, δηλαδή πολύ προτού η Ελλάδα αρχίσει να συχνάζει στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.

Δεν υπάρχουν πολλά να συμπληρώσει κανείς σε σχέση με την ομάδα, παρά μόνο τα αυτονόητα. Τις τελευταίες ώρες έχουν τεντώσει ακόμη και οι τρίχες στο σώμα τους από την ανυπομονησία, η αδρεναλίνη είναι στο φουλ, εδώ και μέρες μετρούσαν τις ώρες μέχρι την πρεμιέρα τους κόντρα στην Κολομβία. Πρόκειται για τους πιο τυχερούς Ελληνες αυτή τη στιγμή, αλλά εκείνοι δεν το αντιμετωπίζουν έτσι κι αυτό είναι καλό σημάδι. Ξέρουν ότι είναι τεράστια επιτυχία και μόνο η παρουσία τους στη Βραζιλία, αλλά δεν έχουν ταξιδέψει χορτάτοι, δεν νιώθουν ότι τους αρκεί η χαρά της συμμετοχής. Κι είναι όσα τους φτάνουν, στο Μπέλο Οριζόντε, από την Ελλάδα, όλη αυτή η αύρα ανθρώπων που τούτες τις μέρες θα 'θελαν τόσο πολύ να βρουν μια αφορμή για να χαμογελάσουν, η αύρα που πηγάζει από ανθρώπους που στη διάρκεια των τελευταίων ετών πασχίζουν να βρουν μια αφορμή για να νιώσουν εθνικά υπερήφανοι. Αυτή η αύρα τουλάχιστον μέχρι χθες είχε μόνο θετική επίδραση στην ψυχοπνευματική προετοιμασία των ποδοσφαιριστών και του προπονητή για την αποψινή πρεμιέρα.
Καλά έως εδώ. Αλλά...

Μη ξεχνάς ότι η Ελλάδα είναι έξω από τους 25 στη λίστα των πιθανοτήτων για κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο θυμίζω, για να μην ξεχνάς το μέγεθός μας.
Μην ξεχνάς ότι η Ελλάδα δεν έχει περάσει ποτέ από τη φάση των ομίλων σε Μουντιάλ. Μη ξεχνάς επίσης ότι αυτή είναι μόλις η 3η παρουσία της σε τελική φάση στη ζωή της.
Μη ξεχνάς επίσης ότι μπορεί να απέχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα από τη Βραζιλία, αλλά η φωνή σου φτάνει μέχρι εκεί και επηρεάζει, θετικά ή αρνητικά την ομάδα. Οπως φαντάζεσαι, ο χρόνος τους περνά με σερφάρισμα σε όλα. Τα ακούν, τα βλέπουν, τα διαβάζουν όλα. Και επηρεάζονται.
Η ομάδα που είδα στα τελευταία φιλικά, με λίγη τύχη, μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς σε αυτή τη γιορτή. Η ομάδα που είδα στα μπαράζ κόντρα στη Ρουμανία έχει δικαίωμα να πιστεύει για τον εαυτό της ότι είναι ικανή να φτάσει στους 16. Ολα αυτά όμως δεν αγοράζουν την απαίτηση για νίκες και πολλά γκολ. Είμαστε η Εθνική Ελλάδας, και καλό είναι να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε και πού ήμασταν δύο Μουντιάλ πίσω.
Το βράδυ της πρεμιέρας του Μουντιάλ με βρήκε να εξηγώ στον 9χρονο ανιψιό μου, που έβλεπε το Βραζιλία - Κροατία, ότι στο ποδόσφαιρο δεν κυκλοφορούν εγγυήσεις επιτυχίας, ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι λαθών, στιγμών, ότι συμβαίνει να βάζουν αυτογκόλ ακόμη και οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου και -κυρίως- ότι οι ομάδες, όπως οι άνθρωποι, χρειάζονται στήριξη, υποστήριξη και εμπιστοσύνη στις ήττες, στα δύσκολα, όχι μόνο στις νίκες. Κι αυτό είναι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας πριν από την αποψινή πρεμιέρα: εσείς κάντε ό,τι θέλετε, αντιδράστε όπως θέλετε στη «στραβή». Τον νου σας όμως στα παιδιά. Προσέξτε μην τα τραυματίσετε. Αν τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας, η επόμενη Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη ούτε στο εθνικό ποδόσφαιρο. Ας τους μάθουμε το ποδόσφαιρο σωστά. Θα είναι μια αρχή. Γενικώς.

ΠΗΓΗ: SportDay

MUNDIAL 2014