Ο μικρός προσκύνησε τον μεγάλο με το «έτσι θέλω», η ποδοσφαιρόφιλη υφήλιος βυθίστηκε στην ανυπόφορη διαιτητολαγνεία, η ψευτοφίλαθλη Ελλάδα βρέθηκε στο στοιχείο της και η ατμόσφαιρα θυμίζει μπαράζ της δικής μας Σούπερ (τρόπος του λέγειν) Λιγκ.

Και μέσα στην τούρλα, ανέβηκαν στο πάλκο στολισμένοι με τη γνώριμη αλαζονεία τους οι Ισπανοί. «Σσσστ, παίζει η πρωταθλήτρια», ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής «Αs». Συγγνώμη, αλλά δεν θα μπορέσω. Εχω πολύ καλύτερους τρόπους για να περνάω τα καλοκαιρινά μου βράδια, από να χαζεύω αποχαυνωμένος Αυστραλία-Χιλή και Βοσνία-Νιγηρία.
Βλέπω, όπως αντιλαμβάνεστε, μπάσκετ. Πολύ και καλό μπάσκετ. Απολαυστικό μπάσκετ, χωρίς την αποφορά παρακμής και τις πινελιές υποκόσμου, της ελληνικής Α1. Αμερικάνικο, ισπανικό, ιταλικό. Στην ημιτελική σειρά της Βαλένθια με τη Μπαρτσελόνα, το σκορ είναι 2-2 με τέσσερα σβουριχτά «διπλά», αλλά δεν άνοιξε μύτη: εδώ θα είχαμε νεκρούς. «La seria mas loca», γράφει η ιστοσελίδα της ACB. H πιο τρελή σειρά!

Εν τω μεταξύ, η Μάλαγα έφτασε τη χιλιοτραγουδισμένη Ρεάλ τέσσερις φορές στο αμήν, πριν της παραδοθεί: οι δύο από τις τρεις νίκες της ομάδας του Μπουρούση σημειώθηκαν στην παράταση, η άλλη στον πόντο με «γκρίζα» χείρα βοηθείας.

Στα ιταλικά ημιτελικά, η Αρμάνι νίκησε τη Σάσαρι με συναρπαστικό 4-2, όπου οι τέσσερις από τους έξι αγώνες τελείωσαν με νίκη του φιλοξενούμενου: ησυχία, τάξη και ασφάλεια στις κερκίδες. Οι τελικοί, Μιλάνο-Σιένα, αρχίζουν αύριο, ταυτόχρονα σχεδόν με το 5ο Βαλένθια-Μπάρτσα. Εσείς θα βλέπετε Ελβετία-Εκουαδόρ, ενώ εγώ, ο παράξενος, θα κάνω ζάπινγκ μεταξύ μπάσκετ α λα Μιλανέζα και μπάσκετ α λα Ανδαλουσιάνα.
Μόνο οι τούρκικοι τελικοί μου φαίνονται απωθητικοί. Κάτι η ποδοσφαρόπληκτη κερκίδα των δύο φιναλιστ (Φενέρμπαχτσε-Γαλατασαράι), κάτι τα καμώματα του Ομπράντοβιτς, Ελλάδα την έκαναν τη Λίγκα τους. Αλλά δεν είναι συγκρίσιμα τα εκεί καφριλίκια με τα εδώ. Σιγά, τώρα, που θα μας φανε λάχανο οι τουρκαλάδες.
Το υπερθέαμα των ημερών, όμως, είναι αυτό που παραδίδουν προς τέρψιν των φιλάθλων, από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Δεν είναι μπάσκετ, αλλά ποίηση. Το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, με κορωνίδα τα δύο «διπλά» στον 3ο και 4ο τελικό στο Μαϊάμι. Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι. Και Ντιαό, και Γκρην και Λέοναρντ και Σπλίτερ. Και Μιλς και Μπόνερ και Μπελινέλι. Ατελείωτος σεβασμός και ευγνωμοσύνη.

Μαζέψτε αυτά που θα προσφέρουν στο Μουντιάλ οι εκλεκτοί του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, δεκαπλασιάστε το, και πάλι δεν θα πλησιάσετε την απόλαυση που ένιωσαν τα νυσταγμένα μάτια μου τα ξημερώματα της Τετάρτης και της Παρασκευής.
Υποκλίνομαι γονυπετής στον Γκρεγκ Πόποβιτς και στους παίκτες του, παίκτες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τρίτες χώρες, αλλά υποστηρίζω μέχρι νεωτέρας τους Μαϊάμι Χιτ! Βλέπετε, θέλω να συνεχιστούν οι τελικοί του ΝΒΑ όσο γίνεται περισσότερο. Εάν κερδίσουν και αύριο οι Σπερς, που θα κερδίσουν απ’ ό,τι βλέπω, η σεμνή τελετή λαμβάνει πέρας.

ΠΗΓΗ: SportDay

MUNDIAL 2014