Οι Γερμανοί που έμεναν στα ακριτικά χωριά και στις απομακρυσμένες από το Βερολίνο πόλεις δήλωναν σε Αμερικανούς και Βρετανούς ότι δεν είχαν γίνει εγκλήματα πολέμου. Όχι μόνο δεν είχαν ακούσει κάτι τέτοιο αλλά θεωρούσαν αδιανόητο άνθρωπος να βασανίζει άνθρωπο.

Αρκετοί στρατηγοί των Συμμάχων άρχισαν τότε να «επιτάσσουν» τους Γερμανούς πολίτες, στέλνοντάς τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να θάψουν τους νεκρούς έναν προς ένα από τον σωρό αλλά και να ανοίξουν τους ομαδικούς τάφους, κάνοντας νέα, ξεχωριστή ταφή. Γερμανικές μαρτυρίες της εποχής αλλά και πρόσφατες, επιζώντων, έκριναν ορθότατη την τακτική των στρατηγών. Κάπως έτσι έγιναν γνωστά τα εγκλήματα πολέμου που γίνονταν επί έξι έτη αλλά ελάχιστοι τα γνώριζαν…

Κατ’ αντιστοιχία, ευελπιστώ ο Φερνάντο Σάντος να βάλει στους διεθνείς μας τον αγώνα με την Κολομβία. Και να κάτσει κι αυτός σε μια γωνιά, να δουν όλοι μαζί το 3-0 από την Κολομβία. Διότι, αν δεν δεις κάτι, δεν το πιστεύεις, δεν το αποδέχεσαι. Ειδικά όταν πρόκειται για ποδοσφαιρικό έγκλημα.

Οι διεθνείς ενοχλήθηκαν, λέει, με την κριτική. Είναι Παγκόσμιο Κύπελλο, συμμετέχουμε, χαιρόμαστε. Γλεντάμε. Παθιαζόμαστε. Δεν ζητάει κανείς ούτε να πάρουμε το Μουντιάλ ούτε να ρίξουμε πέντε στην Κολομβία και τρία στην Ιαπωνία. Ζητάμε απλά πράγματα, είμαστε απλός λαός: λίγη καλή μπάλα στο γήπεδο, να δούμε λίγο πάθος και, κυρίως, αξιοπρέπεια. Να κερδίσουμε το χειροκρότημα των εκατομμυρίων που μας παρακολουθούν.

Είδα την Αυστραλία να τρώει δύο από τη Χιλή αλλά να μειώνει, να έχει ευκαιρίες, να αντιδρά. Εχασε 3-1 και τη χειροκρότησα.
Είδα την Κόστα Ρίκα να νικά την Ουρουγουάη (ανώτερη της Κολομβίας), αν και πίσω στο σκορ και γλιτώνοντας 2-3 ακόμη. Και μη μου πείτε «εμείς δεν έχουμε Κάμπελ» διότι οι 9,5 στους 10 βλέπατε άσο πριν το ματς και σε ερώτηση «Ελλάδα – Κόστα Ρίκα, τι θα παίζατε» η απάντηση θα ήταν «τι ερώτηση είναι αυτή τώρα;».
Γαμώτο δηλαδή…

Δεν με ενόχλησε το τρίμπαλο (που με πολλούς από εσάς το είχαμε κουβεντιάσει στο ράδιο αλλά και μέσω social media) αλλά ο τρόπος που αυτό ήρθε. Χωρίς μάχη. Όπως πολλά πολλά κρίσιμα παιχνίδια μας. Λες κι αυτή η ομάδα ξέρει να παίζει αποτελεσματικά μόνο όταν γίνεται EURO στην Πορτογαλία ή μπαράζ για πρόκριση.

Στον Φερνάντο Σάντος δεν χρεώνω τις επιλογές στην ενδεκάδα. Με αυτούς τους 23, κι εγώ πάνω κάτω αυτούς θα έβαζα. Και Γκέκα αντί Μήτρογλου ενάντια στη εξαιρετική αλλά αργή κολομβιανή άμυνα, και την εμπειρία του Σαλπιγγίδη αντί του Φετφατζίδη, και τον Κονέ βασικό αλλά και τον Σωκράτη αντί του Μόρα.

Δύο ενστάσεις. Ενα, με τον Μήτρογλου να έρχεται από τραυματισμό, έπρεπε να έχει πάρει τον Κλάους και, δεύτερον, το να βάζεις βασικό τον Παπασταθόπουλο με μονάχα 2-3 φουλ προπονήσεις (και σε όλη την προετοιμασία παίζεις με Μανωλά – Μόρα, ακόμη και στο… σουμπούτεο).

Εξ αυτών, ένας από τους λόγους της τριάρας ήταν ο Σωκράτης: ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Φάνηκε.
Δεύτερον, όταν κάτι δεν σου πάει καλά, γιατί να μην κάνεις μια αλλαγή στο 30’ ή, έστω, μια εσωτερική αλλαγή;
Τρίτον, πραγματικά απορώ αν υπήρχε πλάνο. Στο γήπεδο μπήκαν οι προβλεπόμενοι έντεκα και δεν υπήρξε αντίδραση μετά το πρώτο γκολ. Θα μου πείτε, μπήκε νωρίς. Και μετά; Όταν η Εθνική δεν έχει κάνει φάση ως το 45’; Καμία ιδέα, κανένα plan B σε περίπτωση που το ματς (μπάλα είναι, μπορεί να σε πάει κόντρα) στραβώσει.
Τέταρτον, δεν μπορεί εκατομμύρια τηλεθεατές (μαζί τους κι εγώ κι εσείς) να βλέπουν τον Χολέμπας αλλού για αλλού και να μην το βλέπει ο πάγκος της Εθνικής. Νισάφι, κάπως να προστατευτεί ένας καλός παίκτης που ίσως βρέθηκε σε κακή μέρα, ίσως τον ζάλιζε ο ήλιος ή οι Κολομβιανές στην εξέδρα. Κάπως…
Πέμπτον, πότε θα δούμε την εθνική να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Ψέματα, την είδαμε με τη Ρουμανία, στο Καραϊσκάκη. Εκεί ήμουν. Οκτώ μήνες πριν, όχι οκτώ χρόνια. Αρα μπορείτε. Κι αφού μπορείτε, γιατί παίζετε σαν χεσμένα μαθητούδια που αγχώνονται πριν το διαγώνισμα μην τους μαλώσει ο μπαμπάς;
Εκτον, να παίρνω ως μπακ ή ως χαφ την μπάλα και να τη δίνω αλλού σε χρόνο dt υπό τον φόβο μήπως τη χάσω και έλλειψη αυτοπεποίθησης δείχνει και ευθυνοφοβία.
Εκτον, η άσκηση κριτικής είναι νομοτέλεια. Κριτική, όχι εμπάθεια. Ορισμένοι από τους 23 δεν δέχονται καν αυτό.
Εβδομον, προφανώς δεν θα κλείσω την τηλεόραση διότι αγαπώ την Εθνική, όπως όλοι την αγαπάτε (οι περισσότεροι από το 2004 και βάζω και τον εαυτό μου μέσα). Απλώς μη με αναγκάσετε να τη σπάσω, και ακριβή είναι και τα νεύρα μου κρόσσια.
Όγδοο, η κριτική είναι απόρροια της αγάπης, της καύλας προς την ομάδα και η γνώση ότι «μπορεί». Ότι έχει τα φόντα. Διάολε, 14 από τους 23 διεθνείς παίζουν στο εξωτερικό, τι έχουμε να ζηλέψουμε από τις Ονδούρες και τις Κοσταρίκες;
Ενατον και τρομακτικό, τον χειρότερο ότι οι δηλώσεις των διεθνών στην κάμερα μετά το ματς αποτύπωναν το συμπέρασμα ότι πραγματικά νόμιζαν ότι είχαν παίξει σε άλλο ματς.
Δέκατον, η ομάδα είναι αργή από τη μέση και πίσω. Δεν είναι η πρώτη στον κόσμο που παίζει αργά αλλά αυτό αντιμετωπίζεται με πρέσινγκ και επιθέσεις στην κόντρα. Δεν το είδαμε…
Και, και τελευταίο, έλεος με το γλείψιμο ορισμένων. Ελεος.

Ας παίζαμε με πλάνο, με το δικό μας ποδόσφαιρο, κι ας χάναμε. Πρώτος θα χειροκροτούσα. Αλλά δεν δέχομαι γαμώτο να βλέπω συμπεριφορά τουριστών από την πλειονότητα των διεθνών, ούτε να κοιτούν μέσα στο ματς να ξεφορτωθούν την μπάλα πασάροντάς τη γρήγορα αλλού.

Επαναλαμβάνω, ας χάναμε με 3-0 και 4-0. Αλλά με μόχθο, με αγώνα, με μάχη μέσα στο γήπεδο. Φευ…

Η Ιαπωνία δεν είναι ούτε Ολλανδία ούτε Βραζιλία ούτε Γερμανία. Δεν είναι ανίκητη, κοινώς. Τα γεροντοπαλίκαρα της Ακτής Ελεφαντοστού την υπέταξαν. Βρήκαν τον τρόπο, είχαν πλάνο, είχαν plan Β μετά το γκολ που δέχθηκαν. Κοινώς, τα αυτονόητα.

Εν κατακλείδι, και μπορούμε και τίποτε δεν χάθηκε: από τον Σάντος και τους παίκτες περιμένουμε τα αυτονόητα. Συσπείρωση, αποδοχή λαθών, εξέταση, σχεδιασμός, προγραμματισμός, φρέσκες ιδέες, πλάνο.

ΥΓ. Στοιχηματικά, νομίζω πως η Δευτέρα και η Τρίτη έχουν μεγάλο ενδιαφέρον βάσει αποδόσεων, όπως ήταν η Παρασκευή. Προτάσεις στο bxpbet.com, ως το μεσημεράκι…

Νίκος Μποζιονέλος (Facebook, Twitter και Google+)

MUNDIAL 2014 Ελλάδα