«Στη Βραζιλία ήλθα, στη χώρα του Πελέ, να φάω τρία γκολ και να ξευτιλιστώ...». Ετσι πρέπει να λέει από εδώ και πέρα το γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν, που τόσο καιρό, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μας είχε ζαλίσει τον έρωτα... και τελικά φάγανε τρία γκολ, από ποιον; Από μια Κολομβία, που οι παίκτες της έμοιαζαν σαν σουρωμένοι από τη μυρωδιά της παπαρούνας,. Τους έβλεπες και έλεγες, αυτή η ομάδα είναι 8η στην παγκόσμια κατάταξη; Ημαρτον!!!

Εν πάση περίπτωση, αυτός που ανεπανόρθωτα εκτέθηκε, για να μη πω ότι ξευτιλίστηκε, ήταν ο Σάντος. Εντάξει, είναι γνωστό ότι δεν έχουμε σαν χώρα τίποτα παίκτες περιοπής, αλλά είναι αδιανόητο, είναι αξιοθρήνητο, να ξεκινάει τη βασική ενδεκάδα έχοντας μέσα τον Γκέκα, τον Σαλπιγγίδη και τον Κατσουράνη. Ειδικά αυτός ο Γκέκας είναι το άκρον άωτο του ανύπαρκτου ποδοσφαιριστή. Αυτό που συμβαίνει με δαύτον είναι εξωφρενικό. Επί 90 λεπτά, ποτέ μα ποτέ, δεν ακουμπάει τη μπάλα με το πόδι. Έτσι, μια φορά, ρε, παιδί μου, να ακουμπήσει το τόπι με το παπούτσι του. Οχι, απαγορεύεται....

Και εντάξει, από την επίθεση και τη δημιουργία δεν είχαμε ποτέ μεγάλες απαιτήσεις. Πάντα πιστεύαμε και λέγαμε, ότι όλη η δύναμη μας είναι η άμυνα. Προχθές, όμως, μας πρόδωσε και αυτή. Χολέπμας, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς και Τοροσίδης, ήταν ανασταλτικά για το γαϊδαρο καβάλα. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, παρά μόνο να προσθέσω, ότι μετά το μουντιάλ πρέπει ο Ρανιέρι να πάρει σκούπα και φαράσι. Σάλπι, Γκέκας, Σαμαράς, Καραγκούνης, και Κατσουράνης, τέρμα από την Εθνική ομάδα. Αρκετά τους φάγαμε στη μάπα.

Πηγή: Real.gr

MUNDIAL 2014