Στα χθεσινά παιχνίδια σαφώς το ενδιαφέρον ήταν στραμμένο στην είσοδο του Βελγίου στην διοργάνωση, όπως και στο δεύτερο παιχνίδι της Βραζιλίας στον όμιλο της.

Το Βέλγιο, που από πολλούς είχα χαρακτηριστεί ως ένα από τα κρυφά φαβορί, σίγουρα απογοήτευσε στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Έδειξε αρκετές αδυναμίες εναντίον της κλειστής άμυνας της Αλγερίας, αν και περιμένω να σταθεί καλύτερα στα παιχνίδια που θα έχει περισσότερο χώρο αν βεβαίως του δοθεί τέτοια ευκαιρία στην συνέχεια.

Για την Βραζιλία, προσωπικά είχα πει πριν αρχίσει το τουρνουά, πως θα δυσκολευτεί αρκετά στα ματς του ομίλου, όπου καλείται να πάρει νίκες, να παίζει καλό επιθετικό ποδόσφαιρο και κυρίως να το κάνει ενάντια στις ομάδες που μεγαλύτερη προτεραιότητα τους έχουν την προφύλαξη της εστίας τους παίζοντας κλειστά και αμυντικά.

Είπα πως η Βραζιλία είναι δομημένη να παίζει καλά και δυνατά στο αμυντικό κομμάτι και να είναι επικίνδυνη μπροστά, κυρίως στο γρήγορο επιθετικό transition.

Επίσης είχα πει, υπολογίζοντας διάφορες παραμέτρους, πως περιμένω να βελτιώνεται η εικόνα της με το πέρασμα των αγώνων. Όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα και δεν είναι θέμα δικαίωσης, αλλά απλά ανάλυσης αυτών που συμβαίνουν.

Νομίζω πως στην συνέχεια η Βραζιλία μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί και άλλο, κυρίως στο κομμάτι της αμυντικής λειτουργίας και του επιθετικού transition, γιατί στην φάση οργανωμένης επίθεσης δύσκολα θα παρουσιαστεί πολύ καλύτερη.

Πιστεύω επίσης πως οι αντίπαλοι της στην νοκ-άουτ φάση θα την ευνοήσουν περισσότερο στο να βγάλει αυτό που μπορεί, να βελτιωθεί ακόμα αρκετά και να μην χρειαστεί να δυσκολεύεται να κάνει αυτό που μπορεί με ιδιαίτερη επιτυχία.

Η Βραζιλία μέχρι στιγμής είναι περισσότερο κλασική ομάδα του Σκολάρι, από ότι είναι στην ουσία μια ευρωπαϊκή ομάδα. Ακόμα ψάχνεται αρκετά, σίγουρα και εξαιτίας των αντιπάλων που την καλούν να βγάλει στοιχεία που δυσκολεύεται να βγάλει στο παιχνίδι της, δηλαδή το ποδόσφαιρο που πρέπει να κυριαρχήσει και να επιτίθεται περισσότερο με οργανωμένες επιθέσεις.

Αυτό της δημιουργεί κομφούζιο και άσκοπο ξόδεμα ενέργειας και δυνάμεων σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Δηλαδή πρέπει να τακτοποιηθεί ακόμα περισσότερο στην οργάνωση της και στην τακτική της, για να μιλάμε για μια ευρωπαϊκή ομάδα. Γιατί οι σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες είναι αρκετά πιο τακτοποιημένες οργανωτικά από αυτήν την Βραζιλία.

Ο Σκολάρι προσδίδει στις ομάδες του το πάθος και το πνεύμα της αυτοθυσίας, που έχει βοηθήσει στο να καλυφθούν αρκετές αδυναμίες που παρουσιάζει μέχρι στιγμής ως ομάδα. Κυρίως στο αμυντικό της κομμάτι, το πάθος και η αυτοθυσία λίγο βοηθάνε στο να επιτεθείς οργανωμένα.

Είναι οξύμωρο, αλλά για αυτό χρειάζεται τόσο πολύ δυο παίκτες που του δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα δημιουργικότητας, αλλά στους οποίους πέφτει το μεγάλο βάρος της ανασταλτικής λειτουργίας, που είναι ο Γκουστάβο και ο Παουλίνιο.

Και επειδή έχει ως στόχο η ομάδα του να είναι πολύ δυνατή αμυντικά, κατά πρώτο λόγο, δεν βλέπω να τους αλλάζει στην συνέχεια. Για την ακρίβεια στηρίζεται πολύ στο μπλοκ του άξονα, στα δυο ζευγάρια, Νταβίντ Λουίζ–Τιάγκο Σίλβα και Γκουστάβο-Παουλίνιο.

Για αυτό λέω ότι η Βραζιλία πρέπει να τακτοποιηθεί ακόμα περισσότερο και να παίζει ακόμα περισσότερο ομαδικά, με καλύτερη κατανομή ενέργειας και δυνάμεων. Να μην υπάρχει τόσο άσκοπο τρέξιμο από πολλούς στην επίθεση, το οποίο τελικά καταλήγει σε πολλές ατομικές ενέργειες. Αλλά να έχει καλύτερη αμυντική λειτουργία ώστε η τετράδα του άξονα, να μην χρειάζεται να κάνει τόση υπερπροσπάθεια για τις αμυντικές αδυναμίες της ομάδας.

Πρέπει να βγάζει τις άμυνες της η Βραζιλία με περισσότερη ισορροπία, αλλά και με περισσότερη ευκολία. Κάτι που θα την βοηθήσει να έχει περισσότερη ενέργεια και επιθετικότητα, στο να βγάζει καλύτερο επιθετικό transition.

Μόνο έτσι η Βραζιλία θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της ακόμα περισσότερο και μόνο έτσι μπορεί να γίνει πραγματικά επικίνδυνη. Στο χέρι της είναι αλλά σίγουρα περιμένει και μια βοήθεια από τους επόμενους αντίπαλους, που ενδέχεται να της δώσουν περισσότερο χώρο.

Πηγή: sentragoal.gr

MUNDIAL 2014