Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι το ποδόσφαιρο κάθε χώρας στη Λατινική Αμερική είναι περίεργο. Είναι η διαφορετική προσέγγιση στη ζωή που κάνει το ποδόσφαιρο στη Λατινική Αμερική περίεργο, στα μάτια κυρίως των Ευρωπαίων. Ειδικά για το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο υπάρχει και το περιτύλιγμα του μύθου που το συνοδεύει.

Ενός μύθου που τώρα και με αφορμή το Μουντιάλ, δεν φαίνεται και τόσο γοητευτικός και μυστηριώδης.
ΠOΣΟ δομικό στον χαρακτήρα του μύθου που συνοδεύει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό έθνος του κόσμου, είναι το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθεί –μετά τα παιχνίδια του Μουντιάλ- ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο σαν φυλακή; Στις όχθες του Ρίο Γκράντε, στην άκρη της ζούγκλας του Αμαζονίου, όπου τα ποσοστά της υγρασίας τον Ιούνιο, φθάνουν το 80%. Το γήπεδο της πόλης του Μανάου, το «Amazonia Arena», κόστους 300 εκατομμυρίων δολαρίων και χωρητικότητας 42 χιλιάδων θέσεων, κατασκευάστηκε σε μια πόλη όπου τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια δεν συγκεντρώνουν πάνω από 1.000 άτομα. Ωραίο μέρος για φυλακή.

Η ΜΕΓΑΛYΤΕΡΗ χώρα της Λατινικής Αμερικής με πληθυσμό λίγο πάνω από 190 εκατομμύρια, μπορεί να έχει πολλές διαφορετικές θρησκείες, αλλά το ποδόσφαιρο είναι η πιο διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας. Πολλές φορές ή μάλλον για πολλούς είναι και κάτι παραπάνω. Ενα διαβατήριο για μία καλύτερη ζωή.
Η ΧΩΡΑ με τα περισσότερα παγκόσμια κύπελλα αποτελεί μία απέραντη δεξαμενή ποδοσφαιρικού ταλέντου. Ενός ταλέντου, που σε αντίθεση με τα όσα θα πίστευε κανείς, ότι βρίσκεται συγκεντρωμένο στην Ευρώπη, βρίσκεται σκορπισμένο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οπουδήποτε παίζεται ποδόσφαιρο σε αυτόν τον κόσμο, έστω και ένας Βραζιλιάνος, ένας μάγος της μπάλας, θα βρίσκεται εκεί σαν απόδειξη για το όνομα του παιχνιδιού. Θυμάμαι μία ιστορία που διηγείται ο Αλεξ Μπέλος σε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο του για το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο (Futebol εκδ. Κέδρος) για δύο Βραζιλιάνους που έπαιζαν επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ισλανδία.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ θα ήθελε να εξετάσει από κοντά το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, εύκολα θα διαπίστωνε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι η διαφθορά. Πράγμα καθόλου περίεργο, αν υπολογίσει κανείς τα χρήματα που κυκλοφορούν στο σύμπαν του ποδοσφαίρου της Βραζιλίας. Χρήματα που έγιναν ακόμη περισσότερα από τον καιρό που η εμπορευματοποίηση σφιχταγκάλιασε το παιχνίδι. Ισως οι νεότεροι να μην έχουν υπόψη τους τον θόρυβο που έγινε όταν το 1994 η NIKE πρότεινε το πρώτο δεκαετούς διάρκειας συμβόλαιο συνεργασίας στη βραζιλιάνικη ομοσπονδία ποδοσφαίρου.

Ένα εξαγώγιμο «προϊόν»
ΕΝΑ ΣΥΜΒOΛΑΙΟ που έδωσε την ευκαιρία στην αμερικανική πολυεθνική εταιρεία να βάλει πόδι στη δεξαμενή ταλέντου του ποδοσφαίρου της «χώρας της σάμπας και του καφέ» και να εξασφαλίσει προνομιακή διαφημιστική προβολή για τα προϊόντα της. Ενα διαφημιστικό προνόμιο που το χρυσοπλήρωσε μεν, αλλά της απέφερε οφέλη πέρα από κάθε προσδοκία. Θυμάμαι την εντύπωση που μου έκαναν τα στοιχεία της βραζιλιάνικης ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, το 2007, σύμφωνα με τα οποία εξήχθησαν στο εξωτερικό 1.085 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που έφεραν στη χώρα συνάλλαγμα λίγο περισσότερο από όσο έφεραν οι εξαγωγές καφέ.
Η ΕΚΤΕΤΑΜEΝΗ εξαγωγή ποδοσφαιριστών μπορεί να φέρνει χρήματα και να αποτελεί το αντίστοιχο του αμερικάνικου ονείρου για κάθε ταλαντούχο πιτσιρικά ή την οικογένειά του, όμως δημιουργεί αξεπέραστα προβλήματα στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο και τους προπονητές των 20 ομάδων της μεγάλης κατηγορίας. Αν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου οι προπονητές έχουν κοινούς τρόπους για να σχεδιάζουν το χτίσιμο της ομάδας τους, στη Βραζιλία συμβαίνει το αντίθετο. Οι προπονητές προσπαθούν να αποτρέψουν το γκρέμισμα της ομάδας τους, αφού είναι δεδομένο ότι όλο και κάποια ευρωπαϊκή - κυρίως- ομάδα θα δώσει τα εκατομμύρια ευρώ που θα της ζητηθούν για να πάρει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές μακριά από τη Βραζιλία. Ετσι, η ποιότητα του ποδοσφαίρου της μεγάλης κατηγορίας όλο και φτωχαίνει, ενώ όλα τα μεγάλα ταλέντα φεύγουν στο εξωτερικό από πολύ μικρή ηλικία. Πολλοί ειναι εκείνοι που αναζητούν τρόπους να περιορίσουν αυτή τη διαρροή ταλέντου.

Ο ΠΑΡAΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜIΑΣ
Eνας παλιός προπονητής της εθνικής Βραζιλίας, ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, είχε ζητήσει οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές να μην κάνουν μεταγραφή πριν συμπληρώσουν τα 23 τους. Την πρόταση τη στηρίζουν οι πιο πολλοί προπονητές, αλλά όχι και οι πρόεδροι των ομάδων ή οι προπονητές που κάνουν τους μάνατζερ. Βλέπετε, σε μια χωρα με πλούσιους πόρους και φτωχούς ανθρώπους, οι μεταγραφές των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών είναι πηγή εισοδήματος ή και πλουτισμού. Μάλιστα, η σκόπιμη απουσία κάποιου συγκροτημένου και σοβαρού νομοθετικού πλαισίου που θα ρυθμίζει ουσιαστικά τα ζητήματα του ποδοσφαίρου, ενισχύει την παρανομία. Και αυτό διότι επιτρέπει την πολυιδιοκτησία των ποδοσφαιριστών με αποτέλεσμα φαινόμενα φοροδιαφυγής, ξεπλύματος χρήματος και της εμπορίας ανθρώπων και της ελπίδας τους για καλύτερη ζωή από απατεώνες, δήθεν μάνατζερ. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα της εθνικής Βραζιλίας, που πολλές φορές εμφανίζει 11άδες ολόκληρες από ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται εκτός Βραζιλίας.

ΠΗΓΗ: SportDay

MUNDIAL 2014