Τον γνωρίζω από την πρώτη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα. Ετυχε να είμαι εγώ ο πρώτος Ελληνας δημοσιογράφος που γνώρισε. Λίγο αργότερα... τσακωθήκαμε, πριν από την πρώτη του προετοιμασία με την ΑΕΚ και ούτως ή άλλως οι δρόμοι μας επαγγελματικά είχαν χωρίσει.

Δεν τον θεώρησα ποτέ τον μεγαλύτερο προπονητή στον... κόσμο! Μου αρέσει, όμως, για ένα πράγμα. Το ότι θέλει πάντα να είναι ο εαυτός του, να κερδίζει και να χάνει με τις ικανότητές του, αλλά και με τις αδυναμίες του. Ο Φερνάντο Σάντος δεν είναι ο εύκολος άνθρωπος που μπορεί πολλοί να νομίζουν, γιατί δεν βγάζει την απαραίτητη –ίσως- αγριάδα στο πρόσωπό του. Είναι πολύ δύσκολος. Αλί σε αυτόν που θα βρεθεί μπροστά του στις εξάρσεις και στις εκρήξεις του. Είπαμε, κάθε άνθρωπος έχει τις αδυναμίες του...

Δεν χρειαζόταν να δω πολλά πράγματα για να καταλάβω σε τι κατάσταση ήταν πριν από το ματς με την Ιαπωνία. Το πλάνο του κοντά στον Κατσουράνη, όταν η εθνική ομάδα ήταν έτοιμη να βγει για την ανάκρουση των εθνικών ύμνων στο γήπεδο του Νατάλ μου έφτανε και μου περίσσευε. Είχα καιρό να δω δύο ανθρώπους να συνεννοούνται μέσα από τα... τικ της νευρικότητάς τους. Ενας Σάντος πιο φορτισμένος από ποτέ. Τα έχει αυτά η δουλειά του προπονητή, έστω κι αν ο Πορτογάλος δεν είναι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να ξεπερνούν τα όριά τους.

Εζησε με τρομακτική πίεση όλη τη διαδικασία της προκριματικής φάσης μέχρι τη Βραζιλία και όπως έχει πει στους δικούς του ανθρώπους δεν είχε νιώσει ξανά τόσο πολύ άγχος στην καριέρα του, παρά το γεγονός ότι δεν είναι και πρωτάρης. Μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή του που σκέφτηκε αν τελικά έπρεπε να γίνει προπονητής ή να είχε παραμείνει μηχανικός στο καζίνο του Εστορίλ στο οποίο εργαζόταν παράλληλα με τη δουλειά του στην ομάδα της περιοχής καταγωγής του, όταν ένα απόγευμα μαζί με την οικογένειά του πήρε την απόφαση να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό που λατρεύει από μικρό παιδί.

Το ματς με την Ιαπωνία πρέπει να το έζησε τόσο έντονα όσο κανένα άλλο. Και είναι φυσιολογικό. Είχε πάρει μερικές ώρες νωρίτερα την απόφαση να πεθάνει και με τις αρχές του και με τη φιλοσοφία του, αλλά και με τις ευθύνες του. Να πεθάνει βεβαίως και με τους ποδοσφαιριστές του, που... -δυστυχώς για όλους εμάς που έχουμε πολύ εύκολο το ανάθεμα- εκείνος τους αντιμετωπίζει σαν την οικογένειά του. Με τα καλά του και με τα στραβά του δεν του είναι εύκολο να αποκληρώσει κανέναν!

Ο Σάντος μετά το επεισόδιο Τζαβέλλα - Μανιάτη ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο. Ο εύκολος θα ήταν να είχε διώξει και τους δύο από τη Βραζιλία. Θα είχε δώσει δημόσια τους υπαίτιους της αποτυχίας και είτε θα τους είχε στείλει στην πυρά αν η Εθνική έχανε τα ξημερώματα στο Νατάλ ή θα είχε γίνει εκείνος ήρωας σε κάθε άλλο αποτέλεσμα. Επέλεξε να μην γίνει ήρωας. Προφανώς γιατί και ο ίδιος ξέρει ότι δεν του... πάει για ήρωας.

Επέλεξε να κάνει για μία ακόμα φορά συμβιβαστική διαχείριση της κρίσης γνωρίζοντας (μην έχετε αμφιβολία) ότι σε περίπτωση αποτυχίας ο ένοχος πλέον θα ήταν μόνο αυτός. Που... δίστασε να πάρει τη σωστή πειθαρχικά απόφαση, που θέλησε να κάνει... δημόσιες σχέσεις για να μην δυσαρεστήσει κανέναν στο φεύγα του από την Ελλάδα, που δεν είχε καν το ανάστημα για να δείξει σκληρός σαν προπονητής, που δεν είχε λόγο να ασχοληθεί σοβαρά αφού πλέον, σύμφωνα με τους... ειδικούς, σκέφτεται ήδη την επόμενη δουλειά του.

Διάβασα ότι ο... κανονικός Σάντος θα τους είχε διώξει και τους δύο. Πότε στη ζωή και στην καριέρα του ο... κανονικός Σάντος πήρε εξτρίμ αποφάσεις την ώρα της μάχης; Ποτέ! Γιατί αυτός είναι ο Σάντος. Πάντα ήταν συμβιβαστικός στις κινήσεις και στις αποφάσεις του! Πήρε εξτρίμ αποφάσεις όταν η κατάσταση έδειχνε εκτός ελέγχου τις πρώτες μέρες του στον πάγκο της ομάδας και φαινόταν σαν να χάνεται η ηρεμία στη μετά Ρεχάγκελ εποχή με τις αποχωρήσεις παικτών από την εθνική; Περίμενε απλώς να εκτονωθεί η κρίση, άφησε το χρόνο να δουλέψει υπέρ του και τελικά το πηδάλιο έμεινε στα χέρια του.

Το ίδιο έκανε και τώρα. Όχι μετά το επεισόδιο Μανιάτη-Τζαβέλλα, που ενδεχομένως να είναι η κορυφή του παγόβουνου για την προβληματική κατάσταση στην εθνική ομάδα που δεν διαλύθηκε με ένα 0-0 με την Ιαπωνία. Αλλά όταν κάθισε κάτω μαζί με τους συνεργάτες του για να δει τι θα κάνει με τις κλήσεις για το Μουντιάλ. Όταν επέλεξε προσωπικά να διερευνήσει την κατάσταση και με τον Κατσουράνη και με τον Μανιάτη, χωρίς να το διαρρεύσει ή να το διαφημίσει. Όταν για τον Σάντος δεν υπήρχε ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και πρόεδρος της ΕΠΟ αφού το τέλος της συνεργασίας του στο τέλος του Μουντιάλ διευκόλυνε άπαντες να πάρει ο Πορτογάλος στα χέρια του την καυτή πατάτα.

Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι ο Σάντος διαχειρίστηκε σωστά μία ακόμα κρίση. Κατάφερε να την μετατρέψει σε πάθος, ενέργεια και τσαγανό μίας ομάδας που δεν είχε τα βασικά της χαρακτηριστικά στην πρεμιέρα με την Κολομβία. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει τίποτα... Το ποδόσφαιρο είναι μια ζαριά. Ένα σουτ, μία κόντρα, ένα λάθος και... 1-0 για την Ιαπωνία. Προσπάθεια για ισοφάριση με δέκα παίκτες και... 2-0 για την Ιαπωνία. Δύο ματς, μηδέν βαθμοί, γκολ 0-5 και η Ελλάδα αποκλεισμένη από τη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων. Σε αυτό το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο ο Σάντος θα μονοπωλούσε σήμερα την ευθύνη του ναυαγίου.

Θα γνώριζε όμως μέσα του ότι είχε αποφασίσει με κριτήριο να μην πληγώσει περισσότερο την ομάδα του, να μην... σκοτώσει δύο ποδοσφαιριστές του και κυρίως ότι είχε παραμείνει... Σάντος. Σωστά ή λάθος μικρή σημασία θα είχε. Αυτός θα είχε παραμείνει ο εαυτός του. Και θα είχε... πεθάνει με τις ιδέες του. Και με τις ευθύνες του. Αλλά και μαζί και όχι χώρια με τους ποδοσφαιριστές του. Λίγοι από εμάς μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει ομάδα. Και είναι πολύ μεγάλο πράγμα η ομάδα. Πολύ διαφορετικό από το να παίζουμε FIFA Pro, να κάνουμε ριζικές αλλαγές, να πετάμε αυτούς και να φέρνουμε άλλους και στο τέλος να κερδίζουμε και άρα να δικαιωνόμαστε.

Η ομάδα όμως δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι με joystick, αλλά άνθρωποι. Και εκεί ο καθένας βάζει τις προτεραιότητές του. Και αποφασίζει με βάση αυτό που πιστεύει ή με βάση του τι θα πουν οι πολλοί σε κάθε ενδεχόμενη εξέλιξη. Ο Σάντος έβαλε τις δικές του προτεραιότητες. Και προχωράει μέχρι το επόμενο παιχνίδι χωρίς ποτέ να γίνει δημοφιλής, αλλά δεν είναι αυτό που πρωτίστως τον ενδιαφέρει!

ΥΓ: Επιτρέψτε του να πάω αντίθετα στο ρεύμα της πλήρους απαξίωσης και αποκαθήλωσης του Κώστα Κατσουράνη. Επιτρέψτε μου να μην επιθυμώ η τελευταία εικόνα ενός ποδοσφαιριστή με 113 συμμετοχές στην εθνική ομάδα της χώρας του να είναι αυτή της ανόητης αποβολής του στο Νατάλ. Δεν είμαι φίλος του, τον γνωρίζω πολύ λίγο, μπορεί να κατηγορηθώ ότι ανήκω σε αυτό το... υπόγειο γκρουπ που κινεί τα νήματα στην ελληνική ομάδα, αλλά δεν μου έχει κάνει και τόσο μεγάλο κακό τα δέκα χρόνια που φοράει το εθνόσημο και τα οποία ταυτίζονται με την καλύτερη περίοδο στην ποδοσφαιρική ιστορία της Εθνικής μας.

Είναι δεδομένο ότι το τέλος έρχεται για όλους, αλλά γνωρίζετε πολλές εθνικές ομάδες και πολλούς προπονητές που θα στερούσαν από έναν παίκτη με 100 plus συμμετοχές την τελευταία συμμετοχή σε ένα Μουντιάλ, όταν μάλιστα ήταν βασικός σε όλη τη διαδικασία της πρόκρισης; Γνωρίζετε πολλές ομάδες που θα παρέμεναν ομάδες στη λογική του... «φύγε τώρα εσύ και έλα εσύ»; Κανένας Κατσουράνης δεν είναι πάνω από την εθνική ομάδα, αλλά από την άλλη πλευρά καμία εθνική ομάδα δεν κοιτάει την επόμενη μέρα της πριν κλείσει ένας κύκλος. Δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Είναι θέμα χρόνου να κλείσει αυτός ο υπέροχος κύκλος της Εθνικής μας ομάδας.

Πηγή: Goal

MUNDIAL 2014