Το δικό μας… μισό-μηδέν!

Το 2004 έτσι ήρθε η πρώτη πρόκριση. Το 2012 έγινε κάτι ανάλογο. Αυτό θα γίνει και τώρα με τον ιδανικό-Αφρικανικό-ελαφρόμυαλο (όπως θέλουμε να πιστεύουμε) αντίπαλο!

Είναι γνωστό ότι και πάλι η μισή Ελλάδα θα γκρινιάζει. Προχθές γκρίνιαζε γιατί η ομάδα… έχασε! Σήμερα θα γκρινιάζει γιατί δεν έπαιξε… επιθετικά! Τρέχα-γύρευε…
 
Σε μία μεγάλη διοργάνωση, ο πρώτος στόχος είναι η πρόκριση. Αυτή την παίρνουν –γρήγορα- με έξι βαθμούς, μερικές μεγάλες ομάδες. Ο στόχος της μικρής ποδοσφαιρικά Ελλάδας, είναι να οδηγήσει την υπόθεση πρόκριση μέχρι το τελευταίο παιχνίδι. Αυτό πέτυχε η Ελλάδα και σε αυτή την διοργάνωση. Είναι μία μικρή επιτυχία, πέρα από το θαύμα του ότι… είμαστε εκεί!
 
Κάναμε αρκετές προβλέψεις (μέσα από το sportdog) που βγήκαν σε αυτό το μουντιάλ. Ότι η Βραζιλία θα δυσκολευτεί, ότι η Ισπανία θα έχει προβλήματα, ότι η Ελλάδα έχει μεγάλο θέμα στο γκολ. Μέχρι τώρα πολλά βγαίνουν! Ας βγει και το τελευταίο με την πρόκριση, χάρη στους γνώριμους τέσσερις πόντους! 
 
Κόντρα στην Ιαπωνία  η ομάδα άρεσε περισσότερο με δέκα παίκτες. Εξ’ αρχής πήρε τον γνώριμο παθητικό της ρόλο, αλλά μέχρι το 35΄ έβγαζε εκνευρισμό μια και δεν μπορούσε να «παίξει». Μετά το λάθος του Κατσουράνη στην δεύτερη κάρτα (το λάθος ήταν ότι ρίσκαρε)  η Ελλάδα βρήκε στόχο, συγκεντρώθηκε στην υποχρέωσή της και με θετικούς όλους τους παίκτες, αλλά εξαιρετικούς τους Μανιάτη-Καρνέζη-Μανωλά-Κονέ-Παπασταθόπουλο (εκτός από το τραγικό λάθος στο 70΄), πήρε τον πολύτιμο πόντο.
 
Και τώρα ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι ο επόμενος στόχος. Και ξέρουν ποιος είναι και ο πιθανότερος τρόπος να επιτευχθεί.
 
* Και όμως η μεγάλη φάση του αγώνα ανήκει στον Σαμαρά με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου! Εκεί σωστά βλέπει τον απρόσεκτο Ιάπωνα τερματοφύλακα και το μόνο που μένει είναι να βρει εστία από το κέντρο. Θα έγραφε ιστορία! Και ήταν τόσο απλό…
 
* Κάναμε πλάκα με τον Καραγκούνη στο περασμένο κείμενο (αν και πράγματι ο περίεργος με την σφυρίχτρα έκανε κατανάλωση στο σπρέι) αλλά ο σεβασμός στην αυτοθυσία που επιδεικνύει, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση.
 
* Η μισή και παραπάνω χώρα (φυσικά και διάφοροι επαγγελματίες της άποψης) κρίνουν πάντα με βάση το αποτέλεσμα. Αν –για παράδειγμα- ο Ιάπωνας ευστοχούσε στο φάουλ του 90΄(από μία φάση δηλαδή) τώρα, το πρώτο θέμα θα ήταν το επεισόδιο Τζαβέλλα-Μανιάτη και η κάκιστη διαχείριση του Σάντος! Τώρα και μετά το 0-0, ΚΑΝΕΙΣ δεν κάνει λόγο, γι’ αυτό που από ένα σουτ θα ήταν θέμα και στην Βουλή!
 
* Και επειδή είναι πλέον ξεκάθαρο τι έγινε με τους δύο (ειδικά μετά την  ανταπόκριση του κορυφαίου –σε όλα τα επίπεδα- Αλέξη Σπυρόπουλου και την αναφορά σε μία ομάδα 22 ατόμων συν τον Μανιάτη που είναι στον κόσμο του λόγω των πιέσεων που δέχεται από Ελλάδα ) είναι κρίμα και άδικο να τα βάζουν όλοι με τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Αλήθεια δεν καταλαβαίνετε ότι δεν φταίει αυτός; Δεν καταλαβαίνουν όλοι την πίεση που δέχεται. Δεν ξέρετε και δεν είδατε πώς έφυγε να πάει να παίξει στο μουντιάλ; Ξέρετε τι τραβάει αυτό το παλικάρι; Εσείς στην θέση του με τέτοια πλύση εγκεφάλου από τον σύλλογο για το τι πρέπει να κάνεις, να πεις, να σταθείς, να φωτογραφηθείς, τι να... μην πεις, τι θα κάνατε; Πώς να το αντιμετωπίσει κι' αυτός;
 
* Φοβερά πράγματα λέγονται και πάλι από χθες. Ειδικά στα σχόλια που ακολούθησαν τον αγώνα Ελλάδα-Ιαπωνία και ενόψει του Ελλάδα-Ακτή: «Να παίξει επιθετικά. Να βάλει πιο νέους. Να πάρει ρίσκο».
 
Τελικά ΠΟΤΕ δεν θα καταλάβουμε ποιοι είμαστε! Ακόμη δεν κατάλαβαν γιατί ήρθε το "τρίμπαλο" από την Κολομβία που παίξαμε «επιθετικά».
 
Πάρτε το χαμπάρι: Μόνο με… ματς που θα πάει στο… μισό-μηδέν μπορούμε να κερδίσουμε! Σε αγώνα 15-20 τελικών, δεν έχουμε τύχη.
 
Δηλαδή: Σε ανοικτό ματς που κάθε ομάδα θα έχει από δέκα τελικές (έχει πλάκα κάποιος να πιστεύει ότι μπορούμε να ρισκάρουμε και μόνο εμείς να κάνουμε φάσεις χωρίς να δεχόμαστε) πόσα γκολ θα βάλει ο… Ντρογκμπά, ο Τουρέ και ο Ζερβίνιο και πόσα ο Γκέκας, ο Φετφατζίδης και ο Μανιάτης;
 
Μα πόσο ποδοσφαιρικό μυαλό θέλει να σκεφτεί κάποιος ότι όσο ποιο ανοικτό και θεαματικό γίνεται  ένα ματς, τόσο πιο μεγάλο ρόλο παίζει η ποιότητα; Και έχει πλάκα να θεωρεί κάποιος ότι ο Γκέκας είναι πιο ποιοτικός από τον Ντρογκμπά.