Γεωργίου speaking για Αγγλία: Από τα τρία, το μακρύτερο!

Τι σόι κατάρα είναι αυτή που την κυνηγάει; Είμαι και γω μέσα σ’ αυτούς που αγαπάνε ποδοσφαιρικά τους Άγγλους, όχι φυσικά για τη μπάλα που παίζουν, αλλά για την συγκλονιστική ατμόσφαιρα που φτιάχνουν στα γήπεδά τους.

Πέντε Λιβερπούλιανς έπαιζαν χθες στην εθνική Αγγλίας και στο τέλος τους εκτέλεσε και τους κήδεψε ένας δικός τους άνθρωπος. Ο Σουάρεζ!!! Ετσι είναι. Ψωμί και αλάτι τρώει μαζί τους κάθε ημέρα ο Ουρουγουανός, αλλά, το παλιόπαιδο, ούτε καν τους λυπήθηκε. Που σε πονεί και που σε σφάζει...

Μία είναι η αλήθεια για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Αν βγάλεις από τους αγγλικούς συλλόγους όλους τους καλούς ξένους που παίρνουν, ε τότε, δεν θα υπάρχει κανένα αγγλικό ποδόσφαιρο. Και το αγγλικό πρωτάθλημα θα είναι εντελώς της πλάκας. Πως λοιπόν να υπάρχει καλή εθνική ομάδα;

Δεν την είδατε και χθες; Οι δύο-τρεις καλοί παίκτες που κάπως ξεχώριζαν, μαύροι ήταν κι αυτοί. Τα ατόφια αγγλόπουλα ήταν να μου τα ρίχνεις στον πάτο. Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις; Από αυτόν τον Γκέιχιλ, που μοιάζει σαν να έχει καταπιεί σκεπάρνι;

Από τον Τζέραρντ, από τον Ρούνεϊ, από τον Χέντερσον, από το νέο φρούτο τον Λαμπερή ή απ’ αυτόν τον προπονητή που μοιάζει με γελοιογραφία του συγχωρεμένου του Αρχέλαου;

Οσο για την Ουρουγουάη; ναι, μεν, διαθέτει κάποιους μαχητικούς και δυνατούς παίκτες, αλλά χωρίς τον Σουάρεζ, γίνεται μία συνηθισμένη, μέτρια, νοτιοαμερικανική ομάδα. Ο Σουάρεζ είναι όλα τα λεφτά. Οσο για τον Καβάνι, απορώ πως του έχουν κάνει τέτοια μεγάλη διαφήμιση.

P.S. Για να λέμε όμως του στραβού το δίκιο, το δεύτερο γκολ του Σουάρεζ ήταν εμφανώς οφσάιντ. Εχουν δίκιο να φωνάζουν τώρα οι Άγγλοι.

Πηγή: Real.gr