Τόσο που μπορεί να γονατίσει την οικονομία μιας χώρας ή έστω να της επιφέρει ένα πολύ δυνατό κτύπημα. Το μεγάλο οικονομικό βάρος, δεν αφορά τόσο τα έργα υποδομής που μπορεί να είναι απαραίτητα ή έστω χρήσιμα.
Το μεγάλο βάρος, αφορά την κατασκευή των γηπέδων. Η κυβέρνηση της Βραζιλίας και οι πολίτες της έχουν βιώσει από πρώτο χέρι το μεγάλο οικονομικό βάρος και τις μεγάλες δυσκολίες της προετοιμασίας για τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του κόσμου. Το Παγκόσμιο Κύπελλο. Βλέπετε, ένα από τα πιο σημαντικά κριτήρια για μία χώρα που θέλει να φιλοξενήσει τη διοργάνωση είναι το μέγεθος και ο αριθμός των σταδίων που διατίθενται για τους αγώνες.

Τα προαπαιτούμενα που θέτει η FIFA για τα στάδια είναι αυστηρά και αρκετά, περιλαμβάνοντας μια ποικιλία παραγόντων, όπως το μέγεθος του αγωνιστικού χώρου, την ευκολία πρόσβασης για τους θεατές, τον διαθέσιμο χώρο για τα μέσα ενημέρωσης, τη διαμόρφωση των χώρων έξω από το γήπεδο, ακόμα και τον φωτισμό του γηπέδου. Οι μεγάλες αντιδράσεις των Βραζιλιάνων στη σπατάλη για την κατασκευή ορισμένων γηπέδων και την αντιοικονομική συντήρησή τους μετά τη διοργάνωση, δικαιολογούνται από την εικόνα και τα οικονομικά αποτελέσματα προηγούμενων διοργανώσεων.

Δώδεκα γήπεδα είχαν επιλεγεί σύμφωνα με το σχέδιο για να φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 για τα οποία είχε προϋπολογισθεί το 1/3 σχεδόν του αρχικού προϋπολογισμού, δηλαδή 3,6 δισ. δολάρια, δαπάνη που μέχρι τώρα υπολογίζεται πως έχει φθάσει τα 5 δισ. Τέσσερα νέα γήπεδα χτίστηκαν σε Μανάους, Νατάλ, Κουιάμπα και Μπραζίλια για να φιλοξενήσουν ματς της διοργάνωσης. Ομως, κάθε ένα από αυτά τα στάδια έχει πάνω από 40.000 θεατές χωρητικότητα, ενώ οι πόλεις στις οποίες βρίσκονται δεν έχουν ομάδες που να αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, για να μπορούν να τα συντηρήσουν κάπως.

Αυτό συνεπάγεται τεράστιο κόστος συντήρησης και τον υπαρκτό κίνδυνο της μετατροπής τους σε «λευκούς ελέφαντες». Για τη μεταμουντιαλική χρήση κάποιων εγκαταστάσεων τα σχέδια είναι ασαφή, ενώ, όπως εκείνο του Μανάους, έχουν ακουστεί σχέδια για τη μετατροπή του ακόμη και σε φυλακή. Η FIFA όταν επιλέγει μία χώρα για να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν θεωρεί υποχρέωσή της να εξετάζει τη μελλοντική χρήση των γηπέδων που πρέπει να κατασκευαστούν για τη διοργάνωση.

Διοργάνωση άσπρων ελεφάντων
Για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, στη Νότια Αφρική κτίστηκαν ή ανακαινίστηκαν δέκα στάδια που κόστισαν περίπου 1,2 δισ. δολάρια, ενώ το συνολικό κόστος της διοργάνωσης εκτιμάται ότι ξεπέρασε τα 3, 7 δισ. δολάρια, αφού επίσημος απολογισμός δεν έχει γίνει ακόμη. Κάποια από τα γήπεδα χρησιμοποιήθηκαν για τα πρωταθλήματα ράγκμπι και ποδοσφαίρου αλλά μία έκθεση στο πολιτικό περιοδικό World Journal μετά το Μουντιάλ του 2010 δείχνει μία απογοητευτική εικόνα για τη μεταμουντιαλική τους χρήση, ειδικά στο Γιοχάνεσμπουργκ, το μεγαθήριο Soccer City πλανάται σαν φάντασμα πάνω από το Soweto με ένα «φωτοστέφανο» σκουπιδιών. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 που φιλοξενήθηκε σε Ιαπωνία και Κορέα χρειάστηκε δέκα γήπεδα, τα μισά από τα οποία κατασκευάστηκαν αποκλειστικά για τη διοργάνωση.
Στην Ιαπωνία, όπου και ξοδεύτηκαν τα περισσότερα χρήματα, τα γήπεδα χρησιμοποιήθηκαν από ομάδες του επαγγελματικού πρωταθλήματος της J-League, που ιδρύθηκε το 1993. Θεωρήθηκαν μία ευκαιρία να ανακάμψει η οικονομία από την ύφεση στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με την ενίσχυση του αθλητισμού σε τοπικό επίπεδο και τη διοργάνωση διεθνών τουρνουά και εκδηλώσεων που θα προσέλκυαν κόσμο αρκετό, για να συμβάλει στη συντήρησή τους. Τα γήπεδα Niigata και Oita Stadium κόστισαν 250 και 210 εκατομμύρια δολάρια, αντίστοιχα αλλά δεν έχουν ακόμη εξοφληθεί. Το Wing Stadium στο Κόμπε θα εξοφληθεί λίγο μετά το 2030, ενώ το Sapporo Dome έχει ετήσιο κόστος συντήρησης 21,8 εκατ. δολάρια.

Το Μουντιάλ - Ορόσημο
O μόνος κερδισμένος της διοργάνωσης είναι η FIFA. Από το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 όταν και είχε έσοδα 63.253 ελβετικά φράγκα και δαπάνες μόνο 23.403 φράγκα, η FIFA συνεχώς κερδίζει. Σύμφωνα με τον Fabio Chisari, συγγραφέα του βιβλίου «When football goes Global», το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 που έγινε στην Αγγλία ήταν μία διοργάνωση καμπής σε ό,τι αφορά τη θεαματικότητα και την αναγνώριση. Τα γήπεδα στην Αγγλία ελέγχθηκαν για τη λειτουργικότητα, το μέγεθος του αγωνιστικού χώρου και, για πρώτη φορά, τα καταλύματα των μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της θέσης των τηλεοπτικών καμερών. Ο Chisari εξηγεί στο βιβλίο του, ότι η υποδομή και η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για τη μετάδοση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου, έκανε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα πραγματικά διεθνές γεγονός. Πάντως, τα λιγότερα χρήματα για την κατασκευή γήπέδων σε σύγχρονο Μουντιάλ, ξόδεψε η Γαλλία, γύρω στα 500 εκατομμύρια για κατασκευή ενός μόνο γηπέδου και αναπαλαίωση των υπολοίπων.

ΠΗΓΗ: SportDay
 

MUNDIAL 2014