Η… αθάνατη ελληνική ψυχή ήρθε για μια ακόμη φορά τα ξημερώματα της Παρασκευής να αναπληρώσει τις αδυναμίες που δείχνουμε ως ποδόσφαιρο και Εθνική ομάδα, οπότε τη βάλαμε μπροστά, την κάναμε λάβαρο και καταφέραμε να πάρουμε μερικές ακόμη ανάσες στην προσπάθεια να σταθούμε ζωντανοί στο Μουντιάλ.

Ξέρουμε όμως πως δεν θα γίνεται σε κάθε παιχνίδι το ίδιο. Στη Βραζιλία το επίπεδο είναι ψηλότερο από τα μέτρα μας. Οι ομάδες καλύτερες από εμάς όσο κι αν καταστρέφουμε εκείνο που ξέρουν οι άλλοι να παίζουν. Και φυσικά από παιχνίδι σε παιχνίδι τα δεδομένα αλλάζουν, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, καθώς περιμένουμε την Ακτή Ελεφαντοστού τη νύχτα της Τρίτης. Οτι δεν έχουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο με το οποίο να μπορούμε να πορευόμαστε.

Ο Σάντος, έτσι κι αλλιώς συντηρητικός από τη φύση του στις επιλογές του και με ακόμη πιο συντηρητικούς τους παίκτες που τον επηρεάζουν, ξεκίνησε από την αρχή να παίζει πίσω. Για το μηδέν κι ό,τι βγει. Από τα φιλικά της προετοιμασίας κατάλαβε (ή μάλλον κατάλαβαν όλοι…) πως μια τέτοια τακτική θα μπορούσε ν αποδειχτεί καταστροφική. Αφησε στην άκρη την προβλέψιμη ενδεκάδα που ξεκίνησε το φιλικό 0-0 με την Πορτογαλία, πέρασε τον Φετφατζίδη και τον Κονέ μέσα, πήρε κάποιες ανάσες ελπίδας στο άλλο 0-0 με τη Νιγηρία και το 2-1 με τη Βολιβία, μα μόλις ήρθε η ώρα του αγώνα με την Κολομβία ξανακάθησε πίσω στα… γνωστά.

Εκεί δικαιώθηκαν όσοι φοβούνταν. Το 3-0 έδειξε πως υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η καλύτερη άμυνα δεν είναι αναγκαστικά η επίθεση. Κι έτσι ξαναγύρισαν οι σκέψεις για περισσότερη τόλμη στο σχήμα και στο πλάνο, μπας και…

Ο αγώνας με την Ιαπωνία αποδείχθηκε ειδικών συνθηκών. Μείναμε γρήγορα με 10 μετά την κόκκινη του Κατσουράνη, χάσαμε και τον Μήτρογλου πριν καλά καλά μπει στο παιχνίδι και (ω του θαύματος!) αυτό λειτούργησε σαν σανίδα σωτηρίας για τους υπόλοιπους. Χαμένοι για χαμένοι, πήραν ο καθένας μέσα του την απόφαση να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους κι ό,τι βγει. Η «ελληνική ψυχή» που λέγαμε, με όσο περίσσευε από πείσμα, θέληση, δυνάμεις, εγωισμό.

Μόνο που δεν μπορεί να γίνεται πάντα έτσι, από την ώρα που απουσιάζουν το πλάνο, η τακτική και ο σοβαρός προσανατολισμός που θα μπορούσαν να επιστρατευτούν στις περιπτώσεις που τα πράγματα στραβώνουν. Γιατί εκεί η Εθνική μας πάσχει από τη αρχή. Πήγε πάνω σε ένα μονόδρομο που πίστευε ότι της ταιριάζει, αλλά όταν τα πράγματα έπρεπε αναγκαστικά ν΄ αλλάξουν, ο Σάντος δεν είχε ούτε τη γνώση, ούτε το χρόνο να εφαρμόσει το κάτι άλλο που χρειαζόταν.

Ο Φετφατζίδης δεν έκανε την ομάδα πιο επιθετική, όπως έδειξε στην αρχή ότι μπορούσε. Ο Κονέ έδωσε όσα είχε και δεν είχε αλλά δεν γίνεται να αλλάξει μόνος του τη εικόνα. Αλλες εναλλακτικές δεν φαίνεται να υπάρχουν.

Αρα… πάλι ψυχή θα βάλουμε μπροστά στη θέση της μπάλας. Το συνηθίσαμε, μας… αρέσει κι έτσι θα πάμε. Οπου βγει…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

MUNDIAL 2014