Μια κατηγορία που αποτελείται από παίκτες που δεν φτάνουν ποτέ στο ζενίθ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, εκεί που κάποιοι λίγοι εκλεκτοί διεκδικούν τα μεγάλα ατομικά βραβεία, αλλά και που δεν είναι ποτέ ένα απλό όνομα στην ενδεκάδα μιας ομάδας. Μια κατηγορία που θα μπορούσε να έχει ταμπέλα πάνω από τη νοητή είσοδο της το ρήμα “γουστάρω’, γιατί τους παίκτες που συμπεριλαμβάνεις σε αυτή δεν τους συμπαθείς απλά, δεν τους θαυμάζεις ακριβώς, τους γουστάρεις και τους γουστάρεις τόσο που το “σ” και το “τ” στη μέση της λέξης τα τονίζεις παραπάνω απ” όσο χρειάζεται, μόνο και μόνο για να δείξεις στον συνομιλητή σου την πραγματική ένταση του συναισθήματος. Μια κατηγορία στην οποία μπαίνουν παίκτες που σχεδόν κάθε τους κίνηση, κάθε τους πανηγυρισμός, κάθε τους πλασέ, κάθε τους τακουνάκι, ακόμα και η φυσιογνωμία τους τις περισσότερες φορές, “βρωμάει” μπαλίτσα.

Ο Νταβίντ Βίγια μπήκε σε αυτή την αυστηρά προσωπική και κλειστή λέσχη από την εποχή που έπαιζε ακόμα στη Βαλένθια, εδραιώθηκε εκεί στα χρόνια που φορούσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, παρέμεινε εκεί και τη φετινή σεζόν που ήταν στην Ατλέτικο, χάρη σε φοβερές στιγμές σαν κι αυτή στο παιχνίδι με την ομάδα που τον παραχώρησε για μόλις πέντε εκατομμύρια ευρώ και θα μείνει για πάντα εκεί, σαν προσεγμένο και ευλαβικά τοποθετημένο καδράκι στον τοίχο, στο οποίο μέσα θα βρίσκεται η παραπάνω υπέροχη φωτογραφία: η στιγμή που πετυχαίνει το τελευταίο του γκολ με την εθνική Ισπανίας, ένας τέλειος επίλογος (γιατί η φυγή από την Ευρώπη είναι σαν ποδοσφαιρικό τέλος, στο δικό μου μυαλό) σε μια καριέρα γεμάτη ποδοσφαιρική καύλα.
 

ΠΗΓΗ: sombrero.gr

MUNDIAL 2014