Το μελάνι στα στυλό στεγνώνει. Τα πληκτρολόγια βγαίνουν off, τα κομπιούτερ άναψαν, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές πήραν φωτιά, πυρκαγιά, κράσαραν τα συστήματα. Στο όριο είμαστε για να… σκίσουμε άδειες εξάσκησης επαγγέλματος.
Αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, αν ακούστηκε και καμιά υπερβολή, αν η κριτική που ασκήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις ήταν ακραία, σκληρή, βαριά, συμπαθάτε, συγχωρέστε μας ρε παλικάρια.
Για καλό το κάναμε. Για το καλό σας, το καλό της Εθνικής μας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εμπάθεια ή προκατάληψη γι’ αυτό το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που 10 χρόνια τώρα, από το ανεπανάληπτο έπος της Λισαβόνας μέχρι σήμερα, τώρα, απόψε, στη Φορταλέζα της Βραζιλίας - εκεί όπου μπήκε ακόμα ένα διαμάντι θριάμβου στο αστραφτερό κολιέ της Ελλάδας, της σταθερά ανερχόμενης δύναμης στο παγκόσμιο ranking από το 2004 – δεν είναι δυνατό να φωλιάζουν.

Οι κρίσεις – πιθανά και άδικες ορισμένες φορές, το ξαναλέω, πάντοτε εντός πλαισίου συντακτικής, αρθρογραφικής, σχολιογραφικής mea culpa – διαδέχονται η μία την άλλη με σκοπό τη διόρθωση σφαλμάτων και εποικοδομητικά αποτελέσματα.
Αυτά που είδαμε, ζήσαμε, ξενυχτάμε και πανηγυρίζουμε κατόπιν της ιστορικής γαλανόλευκης πρόκρισης στους «16» του Mundial. Όταν μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σαν την Πρωταθλήτρια Κόσμου 2010, Ισπανία, την 4 φορές κάτοχο του τίτλου, Ιταλία, την γενέτειρα του αθλήματος, Αγγλία, δεν παραμένουν επί βραζιλιάνικου εδάφους.
Έχοντας από νωρίς το πρωί της Τετάρτης, πολύ νωρίς, τόσο πρόωρα, κιόλας πάρει με σκυμμένα κεφάλια, τον πικρό δρόμο του γυρισμού.
Η Ελλάδα είναι και θα είναι ΕΚΕΙ, την ώρα που πολλοί άλλοι, μεγάλοι και τρανοί, βρίσκονται ΕΞΩ από το «μαντρί».

Έλληνες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι. Το κοντινό τηλεοπτικό στιγμιότυπο με τον εκ των μεγάλων άτυχων της βραδιάς, Παναγιώτη Κονέ, να έχει πρώτο μέλημα του στο δρόμο για τα αποδυτήρια στην ανάπαυλα, μια ζεστή αγκαλιά και έναν «αδελφικό» ασπασμό στον αντικαταστάτη του και σκόρερ, Ανδρέα Σάμαρη, φανέρωσε τη σήμανση αλληλεγγύης και εθνικής ομοψυχίας που διέκρινε τα παιδιά της Εθνικής και απέφερε την ιστορική πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ.
Με τέτοια και τόση ενότητα και σύμπνοια, οι διεθνείς μας έγιναν εκφραστές του παραδοσιακού «πυρηνικού όπλου» του ελληνισμού, από τον οποίο δοξάστηκε και τιμήθηκε με αίμα και ιδρώτα η γαλανόλευκη μέσα από το πέρασμα χιλιάδων ετών.

Από τη μυθική αντίσταση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, στην επανάσταση της Αγίας Λαύρας με τους αγώνες αποτίναξης του τουρκικού ζυγού, τους σύγχρονους νικηφόρους πολέμους εναντίον του ιταλογερμανικού άξονα στο Β’ Παγκόσμιο, έως σήμερα, με τις καθημερινές μάχες του Νεοέλληνα για την κοινωνική και οικονομική επιβίωση της πατρίδας μας.
Είναι οι μεγάλες ώρες, οι ανυπέρβλητες στιγμές του «Έλληνα Δαυίδ» που μεταμορφώνεται σε ανίκητο Γολιάθ!

Πέρα όμως από τα λαμπρά στοιχεία υψηλού εθνικού φρονήματος που διέκριναν την Ελλάδα στο επιμύθιο της φάσης των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οι διεθνείς μας έβγαλαν – επιτέλους – τον καλό εαυτό και τις αληθινές δυνατότητες τους στο γήπεδο.
Έβγαλαν το άχτι τους στην μπάλα. Έπαιξαν μπάλα. Την έβαλαν κάτω και απέδειξαν ότι έστω κι αν χτύπησε γι’ αυτούς αργά το καμπανάκι της επιβίωσης, ήξεραν τον τρόπο να κρατηθούν στη ζωή.
Να παραμείνουν επιβλητικά, δίκαια και πειστικά, στην κορυφαία ποδοσφαιρική γιορτή.
Κοντράροντας μετωπικά και αποτελεσματικά αντίθετα προγνωστικά, γκίνια και πρωτοφανείς αντιξοότητες.

Ελλάδα εναντίον όλων

Πού να το φανταζόταν κανείς; Σάματις όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους αγώνες κι αν παρακολουθήσεις, όσο κι αν βουτηχτείς μέσα στα ποδοσφαιρικά απρόοπτα, όσα πολλά κι αν έχουν δει και βουρκώσει τα μάτια του μεσήλικα στη διαφήμιση της Εθνικής, υπολογίζεις σε τόσους πολλούς αντίθετους αστάθμητους παράγοντες;
Τρία δοκάρια, δύο υποχρεωτικές αλλαγές για τον Σάντος (Κονέ, Καρνέζης) προτού κλείσει ένα τέταρτο στο παιχνίδι, συν τον τραυματισμό του Μήτρογλου στο παιχνίδι με την Ιαπωνία και την αποβολή του Κατσουράνη, γεγονότα που κάνουν στάχτη και μπούλμπερη συστήματα και τεχνικούς σχεδιασμούς και σου κλείνουν εκ του ασφαλούς ραντεβού με την γκίνια στα όρια διαολεμένης γκαντεμιάς!
Όλα, μα όλα, τα πάντα, τα έφερε τούμπα η Εθνική Ομάδα.

Πάνω που συμβιβαζόμασταν με τα δάκρυα και το συγκινητικό κλάμα ενός αποκλεισμού άδοξου, γιατί η δική μας ομάδα ήταν αυτή που είχε «γεμίσει» τον αγωνιστικό χώρο, αναγκάζοντας τους Ιβοριανούς super star κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων να τους… κοπούν κάποια μηδενικά από το ύψος των μυθικών προσωπικών τους συμβολαίων, σήμανε η στιγμή που θα πρωταγωνιστούσε μια κατ’ εξοχήν μορφή αρχέγονου Έλληνα.
Του λατρεμένου “Sam” των Σκοτσέζων της Σέλτικ, ο οποίος εδώ που τα λέμε, έψαχνε επί τρία ματς, αλλά δεν έβρισκε τον πραγματικά καλό εαυτό του.

Ο Σαμαράς στην τελευταία φάση του 90άλεπτου πήρε την πρόκριση πάνω του. «Με λένε Γιώργο και το κέφι μου θα κάνω» διαμήνυσε στους Αφρικανούς και επειδή δεν μιλούν την ίδια γλώσσα με μας, τον κατάλαβαν όταν πια μάζεψαν με γοερά κλάματα την μπάλα από τα δίχτυα τους.
Ο Γιώργαρος κερδίζοντας και εκτελώντας ιδανικά το χρυσό πέναλτι της νίκης- πρόκρισης ήταν ο τεράστιος MVP της καταγάλανης ελληνικής βραδιάς στη Βραζιλία.
Στο πλευρό του, σε μια συγκλονιστική ποδοσφαιρική νύχτα: Ο «Λάζος» ο Χριστοδουλόπουλος (επιτέλους… ξεκόλλησες ρε Φερνάντο, αποδέσμευσες τις εμμονές σου για πρόσωπα και αμυντικές-παθητικές διαθέσεις!), ο αγέραστος-ακαταπόνητος Καραγκούνης, οι σπουδαίοι Χολέβας, Τοροσίδης και, βέβαια, ο Σάμαρης, που η μοίρα το ‘φερε να εξελιχθεί σε ιδανική αναγκαστική αλλαγή κατά την πρόωρη αποχώρηση του Κονέ, του καλύτερου των δύο προηγούμενων αγώνων της Εθνικής.

Κυριακή βράδυ με φόντο – για σκέψου! – τα προημιτελικά του θεσμού, από την άλλη πλευρά της σέντρας θα αντιπαραταχθούμε με την Κόστα Ρίκα του Κάμπελ, τον σπουδαίο “new entry” συνδαιτυμόνα της γιορτής της Βραζιλίας.
Γιατί όχι; Με εμφάνιση σαν αυτή με την Ακτή Ελεφαντοστού, τουλάχιστον δεν νοείται φόβος απέναντι της…

MUNDIAL 2014 Εθνική Ελλάδος Ελλάδα