Κι όμως η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ στους «8»!

Πάνω σε «ζωντανούς-νεκρούς» δεν ξεσπάς με βέβηλο τρόπο. Όταν ο άνθρωπος είναι ανάσκελα και περνάει το δράμα του, αδύναμος να προβάλλει αντίσταση, σκέτο πτώμα, είναι ότι πιο επαίσχυντο να του φορτώνεις όλα τα βάρη, να τον χτυπάς αλύπητα κάτω σαν το χταπόδι.

Λυπήθηκα τον Φάνη τον Γκέκα ως κεντρική φυσιογνωμία της ελληνικής ποδοσφαιρικής τραγωδίας του Recife. Ούτε στον εχθρό σου δεν εύχεσαι τέτοιο φινάλε σαν αυτό του Λαρισαίου διεθνή στα αθλητικά του «γεράματα».

Αποχαιρετάει την τιμημένη (δίχως άλλο και από τον δικό του ιδρώτα όλα αυτά τα χρόνια που την υπηρετεί) γαλανόλευκη φανέλα ως «αποδιοπομπαίος τράγος».

Με τη ρετσινιά του «μοιραίου» παίκτη. Που από μια μέτρια εκτέλεση των ποδιών του από την άσπρη βούλα, χάσαμε άδικα, τζάμπα και βερεσέ την ύψιστη διάκριση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το πολυπόθητο, ονειρεμένο πλασάρισμα στις 8 κορυφαίες ομάδες του πλανήτη γη.

Για τον Γκέκα τα ‘γραψα, τα ξανάγραψα, τα είπα, στήριξα την επιχειρηματολογία μου. Εξήγησα σε απλά (ποδοσφαιρικά) ελληνικά, όσο γινόταν όλο αυτό τον καιρό, την λανθασμένη απόφαση του Σάντος να τον προτιμήσει στη συγκρότηση της αποστολής, αφήνοντας στη Θεσσαλονίκη τον Αθανασιάδη ή ακόμα και τον Δημήτρη τον Παπαδόπουλο στην Αθήνα.

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της γνώμης μου ακόμα και υπό την απειλή να μου καταλογίζουν εμπάθεια ορισμένοι (μηδέ εξαιρουμένου του ιδίου εφόσον του γινόταν γνωστή η επικριτική μου).

Φυσικά και θα ήθελα να μου έλειπε τούτη ‘δω η δικαίωση, ανάθεμα τη!

Θα ήταν όμως άδικο να στεκόμαστε στο ψιλό-άτσαλο χτύπημα πέναλτι του Γκέκα. Γιατί η χρυσή ευκαιρία, μια μοναδική στιγμή στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά, δεν «εξαϋλώθηκε» στα ουράνια της Βραζιλίας από την απόκρουση του Κοσταρικανού γκολκίπερ στο τετ α τετ με τον Φάνη.

Χάθηκε αρκετές φορές νωρίτερα. Στην αδυναμία μας να εκμεταλλευθούμε αποτελεσματικά την υπεράριθμη υπεροχή μας στο γήπεδο για σχεδόν μισή ώρα και άλλη τόση της παράτασης.

Στις κάπου δύο δεκάδες τελικές μας προσπάθειες στα 120 λεπτά. Στην προβολή του Σαλπιγγίδη προτού προηγηθεί η Κόστα Ρίκα, στο ενώπιος ενωπίω του Μήτρογλου με τον τερματοφύλακα-σωτήρα των Νησιωτών της Καραϊβικής.

Το λάδι στο καντήλι
Μη τα ζητάμε, μη τα γυρεύουμε. Το ελληνικό καντήλι τόσο λάδι είχε σ’ αυτό το Mundial. Δεν ήταν να πάμε παραπέρα. Κι ας το αξίζαμε. Κι ας το θέλαμε. Κι ας το μπορούσαμε κι ας είναι Κ-Ρ-Ι-Μ-Α, με νααααα τόοοοοσοοο ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Αφότου έμειναν με 10 παίκτες στο γήπεδο, τους παίξαμε σαν τη γάτα με το ποντίκι. Τους χώσαμε στην τρύπα και τους σφυροκοπούσαμε.

Το παιχνίδι είχε εκείνη την εικόνα αγώνων που το γκολ της νίκης «ψήνεται» και όπου να ‘ναι θα ‘ρθει.

Αμ, δε, δεν ήθελε η «παλιό...», δεν ήτανε γραφτό μας.

Φταίμε κι εμείς είπαμε. Για τη διαχείριση του ματς. Για το ότι οι Έλληνες παίκτες δεν αξιοποίησαν το αριθμητικό πλεονέκτημα και άφησαν το ποντίκι να τους ξεγλιστρήσει ως τη διαδικασία των πέναλτι.

Εκεί όπου το τελευταίο πράγμα που παίζει καταλυτικό ρόλο είναι η αξία, η τεχνική, η ικανότητα. Θέλει πολλή τύχη και μια θεϊκή δύναμη να σε ωθήσει στην πρόκριση.

Ένα είναι το μόνο βέβαιο: Η Κόστα Ρίκα ΔΕΝ ΗΤΑΝ η ομάδα που άξιζε την πρόκριση. Η Ελλάδα έπρεπε να συνεχίσει να παίζει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

This is football όμως... Στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Η δικαιοσύνη είναι για τις δικαστικές αίθουσες. Η μπάλα έχει τους δικούς της, άγραφους νόμους. Γι’ αυτό και είναι... ΠΟΡΝΗ!

Κοντολογίς: Στη Βραζιλία η Ελλάδα, το ποδόσφαιρο της πατρίδας μας ΜΕΓΑΛΩΣΕ κι άλλο. Πήρε δόξα, έγραψε παραπάνω ιστορία, εδραίωσε το θαυμασμό που του τρέφει η παγκόσμια κοινή γνώμη.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ είναι δεδομένη, καταγεγραμμένη στη Χρυσή Βίβλο του ποδοσφαίρου.

Και κλάματα για τον αποκλεισμό δεν χωράνε για την Εθνική μας Ομάδα. Μόνο ΜΠΡΑΒΟ. ΧΙΛΙΑ μπράβο στα παιδιά για τις ανατριχιαστικές-συγκλονιστικές στιγμές υπερηφάνειας που χάρισαν στο έθνος μας. Και στον Φάνη Γκέκα!