Από την πλευρά της κυβέρνησης, το αντικείμενο ήταν η Εθνική να πάει καλά. Από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα είναι ο κόσμος να νιώθει ότι τα περνάει χάλια. Και πανηγυρισμοί με χάλια δεν ταιριάζουνε. Ολα βέβαια διακριτικά. Αλλά από σήμερα υπάρχει πιο μεγάλη άνεση για κείμενα «ενώ παίζουν ποδόσφαιρο, ο κόσμος υποφέρει στις φαβέλες».

 

 

Το πόσο αμυντική ομάδα είναι η Εθνική Ελλάδας φαίνεται, κατά τη γνώμη των περισσοτέρων, από το ότι στους πέντε καλύτερους παίκτες οι τέσσερις είναι αμυντικοί. Το αξίωμα ότι η Ελλάδα παράγει ελιές, σταφίδες και στόπερ επιβεβαιώθηκε. Με την προσθήκη ότι η παραγωγή έχει επεκταθεί και στα πλάγια μπακ. Πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ ήταν σίγουρο ότι ο Παπασταθόπουλος αν είναι υγιής, θα κάνει καλή εμφάνιση με τον Μανωλά να είναι αίνιγμα. Οχι από την άποψη των προσόντων που έχει και για να δανείσει, αλλά από την έφεση στις γκέλες όταν κυρίως κατεβάζει την μπάλα. Μοιάζει όμως ο Παπασταθόπουλος να είχε θετική επιρροή στον Μανωλά. Το αποτέλεσμα ήταν να είναι ένα από τα καλύτερα δίδυμα στόπερ του Μουντιάλ.

 

Στους δύο πλάγιους η εμφάνιση του Τοροσίδη ήταν μικρότερη έκπληξη από του Χολέμπας. Σε όλη τη διάρκεια του Μουντιάλ ο Τοροσίδης ήταν εντυπωσιακά καλός στις διεισδύσεις και στο πρώτο ματς έβγαλε τη σέντρα που κατέληξε στο δοκάρι-κεφαλιά του Γκέκα. Ο Χολέμπας όμως μετά το πρώτο ματς ήταν ο πιο εντυπωσιακός από τους δύο, κάνοντας μερικές αξέχαστες κούρσες, με τη μία να καταλήγει στο σουτ με το δεξί στο δοκάρι, στο ματς με την Ακτή.

 

Μετά τα μπακ, τα χαφ ήταν η δεύτερη καλύτερη γραμμή. Με πρώτο τον Κονέ, που μαζί με τον Μανιάτη παίρνει το βάρος στα δύο πρώτα ματς, μετά τον Χριστοδουλόπουλο που με τον Σάμαρη κάνει ένα φανταστικό τρίτο και τέλος τον Καραγκούνη που στο τελευταίο ματς, που θα έπρεπε να έχει πεθάνει, κάνει 13 χιλιόμετρα στα 120 λεπτά. Η διαφορά όμως είναι ότι ενώ τα μπακ μπορούσαν να χτυπήσουν θέση σε κάθε ομάδα, τα χαφ κρίνονται για την αξία τους στην Εθνική Ελλάδας.

 

Τα φορ είναι η ασθενής μας γραμμή. Σε σημείο που από τα τρία γκολ που πέτυχε η Ελλάδα μόνο το ένα είναι από επιθετικό και με πέναλτι. Το αδιέξοδο στα φορ φαινόταν και από τις αντιδράσεις του κόσμου που έφταναν το γελοίο. Οταν έπαιζε ο Γκέκας, έπρεπε να ξεκινήσει ο Φετφατζίδης και το αντίστροφο.

Άφησα το τέρμα τελευταίο γιατί ειλικρινά σηκώνω τα χέρια σε τόσο ουδέτερη εμφάνιση. Ο Καρνέζης δεν πρέπει να έχει ευθύνη για κανένα γκολ από τα πέντε που έφαγε και δεν πρέπει να έχει σώσει ούτε ένα. Το μόνο γκολ που σηκώνει συζήτηση είναι της Κόστα Ρίκα, αλλά ομολογώ ότι είναι σπάνια φάση. Πλασέ που να γίνεται εκτός περιοχής είναι από τα πιο αναπάντεχα σουτ που μπορούν να προκύψουν. Γιατί το σουτ του Ρουίς είναι πλασέ με κάθε έννοια του όρου. Σουτ που ο παίκτης σημαδεύει σημείο αντί να προσπαθήσει να «σκοτώσει» τον τερματοφύλακα. Στο ποδόσφαιρο τα αναπάντεχα που πιάνουν κάνουν μεγάλη ζημιά. Παρατηρείστε στη φάση του γκολ πώς ο Καρνέζης «κολλάει» και δεν κάνει βήμα για να πέσει και πώς «κολλάει» και ο Παπασταθόπουλος και αντί να κάνει κίνηση να κοντράρει την μπάλα, γυρίζει και κοιτάζει τον Καρνέζη.

 

Ο Σάντος να πω ότι μια χαρά την κοούτσαρε την ομάδα. Ξεκίνησε με την Κολομβία αμυντικά, αλλά όταν έμεινε πίσω στο σκορ ύστερα από μια περίοδο προσαρμογής την ανέβασε, έπαιξε υποχρεωτικά αμυντικά όταν έμεινε με 10 με την Ιαπωνία, επιθετικά όταν χρειαζόταν τη νίκη με την Ακτή και νορμάλ στο elimination με την Κόστα Ρίκα. Δεν μπορώ να σκεφτώ παίκτη που να αδίκησε. Εκτός αν έπρεπε να βγει ο Γκέκας για να παίξει ο «Φέτφα» ή το αντίστροφο.

 

 

Κόστα Ρίκα με... μέταλλο

Την Κυριακή το μεσημέρι βγήκα στο ραδιόφωνο στην εκπομπή που κάνουν στον «Παραπολιτικά» ο Φερεντίνος και ο Αθερίδης. Μία από τις ερωτήσεις που μου έκαναν είναι αν υπάρχει πιθανότητα η Εθνική να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τους απάντησα «όχι» και ότι όταν έγινε η ίδια ερώτηση στον Γιώργο Σαμαρά είχε απαντήσει «ας είμαστε ρεαλιστές». Η απάντηση δεν έμοιασε να τους ικανοποιεί και επέμειναν: «Δηλαδή δεν γίνεται;». Απάντησα ότι σαφώς και μπορεί να γίνει στη λογική όμως ότι ο Φωστήρας σε δύο χρόνια μπορεί να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ. Επέμειναν. Αναγκάστηκα να πάω στα γεγονότα. Οτι όσο σωστό είναι να λες ότι η Εθνική Ελλάδας κατάφερε να φτάσει στους «16» του Μουντιάλ το ίδιο σωστό είναι ότι σε τρία ματς που είχε παίξει έχασε το ένα με 3-0 από την Κολομβία, έφερε ισοπαλία με την Ιαπωνία και κέρδισε την Ακτή του Ελεφαντοστού με 2-1, με πέναλτι στο 92'. Η συζήτηση μετά πήγε στο «και τι θα κάνεις αν το πάρουνε;», με απάντηση «και τι θα κάνετε αν δεν το πάρουνε;» και κάπου εκεί το λήξαμε, λέγοντας ότι θα ξαναμιλήσουμε την ερχόμενη Κυριακή. Αφήνοντας περιθώρια όμως για κάποιες σκέψεις που δείχνουν ότι η εμφάνιση της Εθνικής σηκώνει πολλές αναγνώσεις.

Η επιτυχία να περάσουμε στους «16» του Μουντιάλ είναι η μεγαλύτερη μετά την κατάκτηση του Euro το 2004. Από την άλλη, ισοπαλίες με την Ιαπωνία και την Κόστα Ρίκα και νίκη επί της Ακτής του Ελεφαντοστού είναι αποτελέσματα που δεν μπορούν να συγκριθούν με του 2004. Από την παράλλη με την Ακτή με τα τρία δοκάρια και τις ευκαιρίες η Ελλάδα έδειξε ότι μπορεί να παίξει και επίθεση. Το μέταλλο όμως που δείξαμε με την Ιαπωνία το δείξανε και με το παραπάνω οι Κοσταρικανοί, όταν αναγκάστηκαν να παίξουν με 10 και όχι στο 2ο, αλλά στο 4ο ματς της διοργάνωσης που η κούραση μετράει. Και πάει λέγοντας. Και κανένας από όσους πίστεψαν ότι μπορεί μέχρι να χτυπήσει τον τίτλο δεν χρειάζεται να κάνει τον κόκορα ούτε κανένας από όσους πίστεψαν ότι κάπου εκεί φτάνει δεν χρειάζεται να κάνει τον χότζα.

Πηγή: SportDay

MUNDIAL 2014