Ο Ιωσήφ Νικολάου το ξεκίνησε πρώτος: «Σήμερα αρχίζει το Μουντιάλ». Και οι Μπακοπουλομαυρογιαννήδηδες κρατάγανε το ίσο: «Τώρα αρχίζει το Μουντιάλ». Από τα νοκ άουτ ματς δηλαδή. Υπερβολές. Και χωρίς μάλιστα να υπάρχει κανένας λόγος. Το Μουντιάλ από μόνο του είναι τεράστιο γεγονός. Ούτε προμοτάρισμα χρειάζεται ούτε διαφήμιση.

Ούτε μεγάλα λόγια: «Ενα φαντασμαγορικό θέαμα στην παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου». «Αυτό το πλούσιο θέαμα που σας προσφέρει η ΝΕΡΙΤ». Λες και είπε κανένας ότι το θέαμα είναι φτωχό. Με τις παρόλες κατά τη διάρκεια των μεταδόσεων να σου έρχονται κατακούτελα: «Ο Αγκιλάρ το πλασέ με τα πόδια» λες και μπορούσε να πλασάρει με τα χέρια. Και το εκπληκτικό, στη φάση που όταν ο επιθετικός σουτάρει, ο αμυντικός βάζει τα χέρια του πίσω από τη μέση για να μην κάνει πέναλτι: «Πολύ έξυπνα λες και έχει χειροπέδες στα χέρια». Παρά ταύτα, όμως, στα περισσότερα από τα οκτώ νοκ άουτ της φάσης των «16», μάπα το καρπούζι. Αν εξαιρεθεί το Ολλανδία-Μεξικό, δεύτερο μεγάλο ματς δεν έγινε. Δεν υπήρχαν άλλωστε τα μεγάλα ζευγάρια. Οταν δηλαδή έχουν μείνει έξω ομάδες σαν την Ισπανία, την Ιταλία και την Αγγλία. Εγώ ήμουνα που έλεγα ότι δεν πρόκειται να μου λείψει αυτή η Ιταλία. Λάθος. Οποιοι και να παίζουνε, η Ιταλία είναι Ιταλία.

Αντίθετα, εκατό φορές να παίξουνε Γερμανία-Αλγερία και τις εκατό θα κερδίσει η Γερμανία. Είτε στα 90 λεπτά είτε στην παράταση είτε στα πέναλτι. Εβλεπες το ματς κι ήσουνα σίγουρος ότι αυτή που θα περάσει θα είναι η Γερμανία. Ο,τι και να γίνει. Οπως κι έγινε. Η Ιταλία, αντίθετα, όσο χάλια κι αν είναι, όσο λάσπη κι αν είναι, είναι Ιταλία. Η φανέλα της ζυγίζει εκατό κιλά. Αλλα εκατό κιλά ζυγίζει η φανέλα της Αγγλίας. Ο κόσμος εύλογα είναι με τον αδύνατο. Οι εκπλήξεις ικανοποιούν τον θεατή. Φχαριστιόσουνα που έβλεπες τις μαγκαδούρες ποδοσφαιριστές της Χιλής να έχουνε πιάσει από το λαιμό τη Βραζιλία, μέσα στο σπίτι της. Οχι με κλεφτοπόλεμο, αλλά να έχουνε την κατοχή της μπάλας και καθαρό δοκάρι στο 90' για να τους αφήσουνε ξερούς. Η φανέλα της Χιλής, όμως, μπροστά στη φανέλα της Ισπανίας είναι πούπουλο. Οι μικρές ομάδες κάνανε τις υπερβάσεις τους: Η Χιλή πέταξε έξω την Ισπανία. Η Κόστα Ρίκα, Αγγλία-Ιταλία.

Η Αμερική την Πορτογαλία. Η Αλγερία τη Ρωσία. Και με καλό ποδόσφαιρο. Μέχρι εκεί όμως. Στα νοκ άουτ ματς, εύκολα-δύσκολα, τα φαβορί περάσανε. Τα μεγάλα παιχνίδια γίνονται από τις μεγάλες ομάδες. Και χωρίς τις μεγάλες ομάδες, το Μουντιάλ μικραίνει. Γίνεται φτωχό. Κάποια απογευματινά ματς, με το μισό γήπεδο να είναι στον ήλιο και το άλλο μισό στη σκιά, σου θυμίζουν το Χαριλάου. Αν δεν κάνει κοντινό πλάνο ο σκηνοθέτης, δεν βλέπεις πού είναι η μπάλα. Οπως λέγαμε, λοιπόν, ούτε η Γκάνα είναι Ισπανία ούτε η Ελβετία Ιταλία. Κάτι που θα έχει συνέχεια και στα προημιτελικά: Ξεκάθαρο φαβορί η Ολλανδία απέναντι στην Κόστα Ρίκα.

Ξεκάθαρο επίσης φαβορί η Αργεντινή κόντρα στο Βέλγιο. Οσο και να μην πείθει η Βραζιλία εντός έδρας με την Κολομβία, παίζει ο μεγάλος με τον μικρό. Μοναδικό μεγάλο ζευγάρι το Γαλλία-Γερμανία. Δεν θέλουμε να πούμε με όλα αυτά ότι το Μουντιάλ δεν έχει ενδιαφέρον. Αλίμονο. Ξαναλέμε, όμως, ότι τα μεγάλα παιχνίδια τα κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Οι βαριές φανέλες μεταφέρουν το ειδικό τους βάρος στον αγωνιστικό χώρο. Οσο συμπαθής κι αν είναι η Κόστα Ρίκα, δεν πρόκειται να γίνει Αγγλία ποτέ. Οσο κι αν προσπαθήσει ο μικρός, όσο ψηλά κι αν φτάσει, ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος. Αυτά.

Στην Ελβετία δεν υπάρχει Μιχαλολιάκος για να παίζουν στην εθνική μόνο εξ αίματος Ελβετοί

ΣΚΕΨΟΥ, δηλαδή, η Ελλάδα να έκανε αυτό που έκανε η Κόστα Ρίκα: Να παίζει για πενήντα λεπτά με παίκτη λιγότερο και να προκρίνεται στους «8» του Μουντιάλ. Να έκανε αυτό που έκανε η Αλγερία του Χαλίλχοτζιτς: Να φτάσει το ματς με τη Γερμανία στην παράταση. Σκέψου να έκανε ο Σάντος αυτό που έκανε ο Χίτσφελντ με την Ελβετία: Να χάσει από την Αργεντινή στο 118' και να έχει «καθαρό» δοκάρι στο 120', για να πάει το ματς στα πέναλτι. Ελβετία, τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού οι έντεκα από τους δεκατέσσερις που παίξανε είναι εμιγκρέδες.

Είτε μαύροι είτε Τούρκοι είτε Βαλκάνιοι. Στην Ελβετία, ωστόσο, δεν υπάρχει Μιχαλολιάκος, με τόσο αυξημένη επιρροή για να βάλει βέτο να παίζουν στην εθνική ομάδα μόνο εξ αίματος Ελβετοί. Ξεφύγαμε όμως. Θέλουμε να πούμε, δηλαδή, ότι ναι μεν τα πήγε μια χαρά η Εθνική στη Βραζιλία, αλλά μην ξεφεύγουμε. Μην τρελαθούμε. Κι άλλες μικρές ομάδες πήγαν ακόμα καλύτερα. Μη βλέπουμε μόνο τα δικά μας. Μην κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Μη λέμε μεγάλα λόγια, όπως αυτοί στη ΝΕΡΙΤ, ότι «παραμιλάει όλος ο πλανήτης με την Ελλάδα». Εχει άλλα σοβαρότερα θέματα ο πλανήτης να ασχοληθεί. Και στο φινάλε, αν ήταν ο Σάντος τόσο μεγάλος προπονητής, δεν θα δούλευε στην Ελλάδα.

Hταν άμισθος ο Πλεύρης

Σε δημοσίευμά μας στη στήλη του Kώστα Kαίσαρη στις 22 Mαρτίου 2014 επικρίναμε τη διαδικασία που κομματικά στελέχη λαμβάνουν θέση στη Διοίκηση και αναφέραμε ότι ο Aθανάσιος Πλεύρης είχε διοριστεί στον EOΦ. H είδηση αυτή στηρίχθηκε σε εσφαλμένη πληροφόρηση που υπήρχε εκείνη την περίοδο, ενώ κατόπιν νεότερης δημοσιογραφικής μας έρευνας προέκυψε ότι ο κ. Πλεύρης δεν είχε ποτέ διορισθεί στον EOΦ, αλλά αντίθετα ήταν άμισθος νομικός σύμβουλος του υπουργού Yγείας. Mε το παρόν επανορθώνουμε και δηλώνουμε ότι ουδεμία πρόθεση είχαμε να προσβάλουμε καθοιονδήποτε τρόπο την τιμή και την υπόληψη του κ. Πλεύρη.

Το δεύτερο μπαμ μετά την Τρίπολη θα έχει να κάνει με τη Λιβαδειά

ΕΓΙΝΕ κι αυτό. Να προτείνει ο Παναθηναϊκός τον Τάκη Αγραφιώτη για πρόεδρο της Σούπερλιγκ. Δυο χρόνια δηλαδή επί Μώραλη να φωνάζει ο Αλαφούζος και να σκίζει τα ρούχα του ότι διοικεί το ποδόσφαιρο ο υπάλληλος του Μαρινάκη και ξαφνικά να προτείνει ο ίδιος τον υπάλληλο του Ολυμπιακού. Με αντάλλαγμα το ξεροκόμματο της αντιπροεδρίας του Στράτου Σωπήλη; Δύσκολο. Τι να τον κάνεις τον αντιπρόεδρο όταν ο συσχετισμός δυνάμεων στο συμβούλιο είναι 90-10; Επειδή του δώσανε άδεια να παίζει στην Ευρώπη; Σίγουρα κάτι έχει προκύψει και πήγε πάσο ο Αλαφούζος. Αφησε τις αγκαλιές και τα φιλιά, δηλαδή, με τον Ιβάν Σαββίδη και ψήφισε στις εκλογές της Σούπερλιγκ ό,τι κι ο Κομπότης.

Ο ίδιος ο Αλαφούζος έλεγε ότι «στα σοβαρά θέματα που υπάρχουν, όπως π.χ. τις συμβάσεις με τον ΟΠΑΠ για τις χορηγίες, το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι ενωμένο». Το παραμύθι του «όλοι μαζί» ωστόσο ευνοεί πάντα τον δυνατό. Αυτόν που έχει το πάνω χέρι. Αυτός που είναι από κάτω, αυτός που τρώει καρπαζές, δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Ο Αλαφούζος, βέβαια, έλεγε στο «off the record» ότι «οι μισοί εδώ μέσα είναι για φυλακή». Αυτά που γράφω εδώ για το «παπόρι από την Περσία» είναι γνωστά στην πιάτσα. Οπως επίσης ότι το δεύτερο μπαμ μετά την Τρίπολη θα έχει να κάνει με τη Λιβαδειά. Θεωρεί δηλαδή σαν δευτερεύον θέμα τις εκλογές στην ΕΠΑΕ μπροστά σ' αυτά που έρχονται. Οταν είναι γνωστό δηλαδή ότι ο Αλαφούζος ποντάρει γενικότερα στις δικαστικές εξελίξεις. Γιορτή, κοντογιορτή, λοιπόν. Ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει μέσα στο καλοκαίρι.

Θρίαμβος. Ο Ανδριανός ξεπέρασε τον Μητσάρα.

-Observer

Πηγή: Goal

MUNDIAL 2014