Με το φτωχό μου το μυαλό ...λέω εγώ

Αρχίζοντας με τον πρώτο τελικό που θυμάμαι. Τον τελικό της Στοκχόλμης το 1958, που είδα φάσεις στα επίκαιρα στη Διάνα, ένα καλοκαιρινό σινεμά στην Καλλίπολη του Πειραιά όταν ήμουν 10 χρονών. Το μόνο που θυμάμαι είναι τον Πελέ να βάζει το γκολ στον τελικό και σκηνές από τους δρόμους της Στοκχόλμης με ξανθές γκόμενες που ήμουν πολύ μικρός για να με ενδιαφέρουν. Στη Διάνα είδα και τον τελικό του 1962 στη Χιλή αλλά όχι σε επίκαιρα αλλά σε δίωρη ταινία ντοκιμαντέρ. Κέντρο του σινεμά στην υπερυψωμένη θέση που έπρεπε να πας από τις εξίμισι για να την πιάσεις, με χαϊλάιτ τα γκολ που μάζεψε ο Γιασίν, για να καταλάβω ότι όλοι είναι θνητοί και το όνομα του Τσέχου Μάζοπουστ που άνευ προφανούς λόγου αποφάσισα να θυμάμαι.

 

Τον τελικό του 1966 τον είδα στο common room μιας πανσιόν του Bayswater. Κομμάτι σουρεαλιστικό αφού ο τελικός γινόταν στο Λονδίνο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να βρω εισιτήριο. Από τους Αγγλους θυμάμαι τον Μπόμπι Μουρ, από τους Γερμανούς τον Σνέλινγκερ αλλά περισσότερο από όλα θυμάμαι τη μασκότ του '66 το λιονταράκι Willy, που είχα πάρει ένα και δεν κρατιόμουνα να τον δείξω στους φίλους μου όταν γυρίσω στην Ελλάδα. Το 1970 όπως για όλους τους ανθρώπους της γενιάς μου είναι ΤΟ Μουντιάλ. Είναι και το πρώτο Μουντιάλ που μεταδόθηκε τηλεοπτικά στην Ελλάδα. Τελικός στο σπίτι του φίλου μου του Γιαννάκη στη Μετσόβου. Μπροστά σε μια τηλεόραση που εξόριζε το διπλανό της πιάνο με την παρουσία της γιαγιάς που προχώραγε στο σπίτι σαν να είχε καρούλια αντί πόδια και της υπηρεσίας που είχε μάθει για οικονομία να βγάζει τέσσερα ποτήρια από τα τρία μπουκάλια κόκα κόλα.

 

Το 1974 είναι το πιο μουντό Μουντιάλ που θυμάμαι. Αγωνιστικά αφού για πρώτη φορά η καλύτερη γραμμή της Βραζιλίας ήταν η άμυνα και πολιτικά αφού ήταν η εποχή του Κυπριακού. Από ένα ημιυπόγειο στην Αλωπεκής που δεν κρατιόμουνα να το αφήσω για να πάω στο Βερολίνο. Το 1978 ήταν το άλλο πολιτικοποιημένο Μουντιάλ. Ανεξέλεγκτη υστερία. Τώρα στο Βερολίνο στο σπίτι ενός γουναρά που ξεχνάω το όνομά του, με όλους να είναι με την Ολλανδία για να μην κερδίσει η δικτατορία του Βιντέλα.

 

Το 1982 και πάλι στο σπίτι του Γιαννάκη. Τώρα όμως φιλοξενούμενος στο δωμάτιο της υπηρεσίας που είχε τελειώσει μαζί με τις εποχές που είχα οικογένεια. Μετά το τέλος του τελικού βουρ για καρέ της βότκας στη Ράντγκα. Το 1986 είναι το Μουντιάλ που έχω δει στις πιο αντίξοες συνθήκες. Σε δεύτερο όροφο διώροφου στον Βύρωνα που την πλάκα της ταράτσας δεν είχε μαγαρίσει μονωτικό. Το είδαμε μαζί με τον Χρίστο λουσμένοι στον ιδρώτα και αμέσως μετά γκαζώσαμε στον Κρομμύδα στην Κηφισιά να πέσουμε μέσα σε ουίσκι με παγάκια. Το 1990 το έχω δει μισό στο σπίτι και το άλλο μισό καθισμένος στη μηχανή στην πλατεία Κολιάτσου που είχαν βγάλει τηλεόραση από την καφετέρια. Με το που άρχισαν οι πανηγυρισμοί γκάζωσα για να προλάβω τη δεξίωση του γάμου στα Αρβανιτοχώρια.

 

Το 1994 το είδα καθισμένος στην καρέκλα του Μαμουζέλου στο γραφείο του στο «Sportime». Ο Ζέλος ήταν αρχισυντάκτης, αλλά είχε πάει να μεταδώσει το Μουντιάλ, ο Ανδρουλιδάκης μου είχε δώσει δουλειά στην εφημερίδα, γραφείο δεν υπήρχε εύκαιρο και εκεί είχα βολευτεί. Θυμάμαι να το βλέπω μπροστά στα περισσότερα σουβλάκια καλαμάκι που έχω δει ποτέ σε τελικό Μουντιάλ και στη ζωή μου. Το 1998 το είδαμε με τον Πάνο Παπαδόπουλο στον «Κόσμο των Σπορ» του Κωστόπουλου. Θυμάμαι να τον βλέπουμε στην τηλεόραση του γραφείου του Στέλιου Σοφιανού με τον Πάνο σε μια προγαλατική και αντιβραζιλιανική υστερία.

 

Το 2002 το είδαμε με τον Κάρπετ σε μόνιτορ της ΕΡΤ, που κάναμε το Tora, tora, tora. Περισσότερο από το ματς που ήταν και μονόπαντο θυμάμαι τον Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο να δίνει το ρεπορτάζ στο τέλος και να ανακοινώνει ότι είναι ο τελευταίος του τελικός. Το 2006 τον τελικό τον είδα σε οθόνη που είχε στήσει ο Κώστας του Toy Bar στον τοίχο απέναντι από το μαγαζί. Είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω το φιλογαλλικό πάθος του Πάνου Π., που μετά την αποβολή του Ζιντάν για την κουτουλιά στον Ματεράτσι αναφερόταν στην Ιταλία σαν χώρα ποδοσφαιρικών απατεώνων. Το 2010 το είδα στην Εθνική στα στούντιο που έχει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και κάναμε την εκπομπή για το site του Κώστα στο ίντερνετ. Πρέπει να είναι και ο πιο σουρεαλιστικός τελικός μπροστά μια καμεραγούμαν ντυμένη στην τρίχα επειδή θα έβγαινε έξω βλέποντας ένα ματς που οι θεατές λιγότερο ασχολιόντουσαν με αυτό που παιζόταν και περισσότερο με το να φυσάνε τις βουβουζέλες.

 

Και εφέτος; Δεν έχω ιδέα. Τους τελικούς των Μουντιάλ ποτέ δεν ξέρεις πού θα τους δεις και ακόμα λιγότερο τι θα σου μείνει στο μυαλό.

Πηγή: SportDay