Με την επικείμενη μετακόμιση του Στέφανου Καπίνο σε ομάδα του εξωτερικού να φαντάζει βέβαιη και με νωπές ακόμη τις μνήμες από την παρουσία της εθνικής μας στα γήπεδα της Βραζιλίας, δεν σας κρύβω ότι ακόμη στροβιλίζει στο μυαλό μου η επιλογή του Φερνάντο Σάντος να μην εμπιστευτεί δευτερόλεπτο τον ταλαντούχο πορτιέρο, ακόμη και μετά τον απρόσμενο τραυματισμό του Ορέστη Καρνέζη στο παιχνίδι με την Ιαπωνία.

Η ιεράρχηση του Παναγιώτη Γλύκου ως πιο αξιόπιστης λύσης από τον Καπίνο στα δικά μου μάτια έμοιαζε και εξακολουθεί να μοιάζει απλά... ακατανόητη.

Αν ο Γλύκος ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος τερματοφύλακας σε μεγάλες διοργανώσεις, θα μπορούσα να δικαιολογήσω τη συγκεκριμένη απόφαση. Ποιες είναι όμως οι μεγαλύτερες εμπειρίες του Γλύκου έναντι του Καπίνο, παρά τη διαφορά ηλικίας τους; Οι περισσότερες συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα;

Ο Καπίνο είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός με τις μικρές εθνικές ομάδες σε σπουδαίες διοργανώσεις όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 2013 ή το Ευρωπαϊκό του 2012. Είχε δηλαδή παραστάσεις από μεγάλα διεθνή τουρνουά, έστω και σε μικρότερες ηλικίες.

Από πλευράς ταλέντου; Δεν νομίζω ότι υπάρχει σύγκριση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καπίνο θεωρείται ένας από τους πλέον υποσχόμενους τερματοφύλακες σε ευρωπαϊκό επίπεδο και συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα ταλέντα της ηλικίας του.

Αν λοιπόν μου δινόταν κάποια στιγμή η ευκαιρία να βρεθώ στον ίδιο χώρο με τον Φερνάντο Σάντος και να του θέσω μια τελευταία ερώτηση για τη θητεία του στον πάγκο της εθνικής μας ομάδας, αυτή θα ήταν «γιατί δεν εμπιστευόσουν καθόλου τον Καπίνο;»...

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς... δεν την είχε τη θέση του τερματοφύλακα ο Πορτογάλος τεχνικός. Θυμηθείτε τις τραγελαφικές του επιλογές στο Euro του 2012 και το πόσο ακριβά πληρώσαμε την επιλογή της τριάδας που είχε καταλήξει. Ακόμη και σήμερα αδυνατώ να κατανοήσω πώς μπορεί να θεωρείτο εκείνη την περίοδο βασικός πορτιέρο της εθνικής ένας τερματοφύλακας όπως ο Κώστας Χαλκιάς που βρισκόταν ένα βήμα από τη συνταξιοδότηση.

Το ζητούμενο, βέβαια, δεν είναι ούτε ο Σάντος ούτε ο Χαλκιάς, αλλά ο Καπίνο, ο οποίος αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γενικότερα, θα έλεγα ότι η παραγωγή τερματοφυλάκων παγκόσμιας κλάσης θα πρέπει να περιλαμβάνεται τα επόμενα χρόνια στα μεγάλα στοιχήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες διάκρισης της εθνικής μας ομάδας σε μεγάλες διοργανώσεις.

Προς το παρόν στη συγκεκριμένη «βιομηχανία παραγωγής ταλέντων» εξακολουθούμε να παραμένουμε φτωχοί συγγενείς σε διεθνές επίπεδο. Ο Καπίνο είναι το πρώτο πολλά υποσχόμενο εξαγώγιμο «προϊόν» μας. Δουλεμένος σωστά από εξαιρετικούς προπονητές τερματοφυλάκων στα τμήματα υποδομών του Παναθηναϊκού, με παραστάσεις και εμπειρίες από το εγχώριο πρωτάθλημα πριν καλά καλά πατήσει τα είκοσί του χρόνια και με δεδομένο ταλέντο, είναι σε θέση να πραγματοποιήσει μια καριέρα που όμοιά της δεν θα έχει πραγματοποιήσει άλλος Ελληνας στη συγκεκριμένη θέση.

Θα πρέπει όμως αφενός να έχει το κεφάλι κάτω και να δουλεύει και αφετέρου να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στις επαγγελματικές του επιλογές. Αν είναι να μεταναστεύσει για να βρίσκεται ανενεργός στον πάγκο οποιασδήποτε ομάδας (όπως την έπαθε ο Καρνέζης στη Γρανάδα), χίλιες φορές να παραμείνει στον Παναθηναϊκό...

Πηγή: Goal

MUNDIAL 2014 Εθνική Ελλάδας Σάντος