Ολα τα ίδια μένουν;

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι: ο πρώτος είναι οι Αργεντινοί, που τους στέρησαν τη δυνατότητα να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές το 1978.

Tο 1978 στο Μπουένος Αϊρες ο τελικός ήταν η αναμέτρηση του παλιού με το μοντέρνο ποδόσφαιρο. Η Ολλανδία ήταν η εκπρόσωπος του μοντέρνου και η απουσία του Κρόιφ είχε δώσει σε αυτό το στοιχείο -την τακτική υπεροχή της δηλαδή- ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις: το οργανωμένο παιχνίδι της την είχε βοηθήσει να ξεπεράσει και την απουσία της πιο μεγάλης φίρμας της. Η Αργεντινή από την άλλη, με τους μεγάλους σολίστες που ντρίμπλαραν χωρίς να ακολουθούν κανένα σχέδιο, ήταν ο μεγάλος εκπρόσωπος του παλιού: οι τεχνίτες ποδοσφαιριστές της έπαιζαν για τον κόσμο και την πάρτη τους. Παίκτες όπως ο Κέμπες, ο Μπερτόνι, ο Πασαρέλα δεν έδιναν μεγάλη σημασία σε συμβουλές. Οι Ολλανδοί είχαν στον πάγκο τον πρωτοπόρο Μίχελς, οι Αργεντινοί τον Μενότι που κάπνιζε τσιγάρο κι έβριζε.

Κατάρρευση
Οταν το ματς πήγε στην παράταση, οι Ευρωπαίοι ήταν έτοιμοι να δουν την κατάρρευση της Αργεντινής, που άλλωστε παραλίγο να χάσει το ματς στην κανονική διάρκεια. Κι όμως, οι «γκαούτσος» βρήκαν μια σπάνια εσωτερική δύναμη δείχνοντας από τι πάστα είναι φτιαγμένοι: το 1-1 έγινε 3-1, καθαρά και τίμια, και με συνοπτικές διαδικασίες. Η καλοπροπονημένη, μοντέρνα Ολλανδία έχασε τα αυγά και τα καλάθια.

Σενάριο
Τριάντα έξι χρόνια αργότερα οι δυο αναμετριούνται σε έναν ημιτελικό: το σενάριο μοιάζει το ίδιο. Οι Ολλανδοί έχουν στον πάγκο τον Φαν Χάαλ που έχει τρεις βοηθούς με λάπτοπ. Η επιστημονική βοήθεια της ομάδας φαίνεται από τα ειδικά μπουφάν που φορούσαν οι παίκτες της στο ημίχρονο της παράτασης με την Κόστα Ρίκα, για να κρατήσουν σταθερή τη θερμοκρασία του σώματος. Ο Φαν Χάαλ δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη: άλλαξε μέχρι και τερματοφύλακα στα πέναλτι. Η ομάδα του είναι χτισμένη σε μια βασική κεντρική ιδέα: οι τρεχαλατζήδες πιτσιρικάδες μεσοαμυντικά παίζουν για τους τέσσερις βετεράνους (Φαν Πέρσι, Κάουτ, Σνάιντερ, Ρόμπεν) που πρέπει να κάνουν τη διαφορά. Μόνο ο Ρόμπεν έχει το δικαίωμα να αλλάζει θέση, αν και εφόσον δει μια τρύπα στην αντίπαλη άμυνα: όλα τα υπόλοιπα γίνονται μεθοδικά και χωρίς βιασύνες. Αρκούν όμως απέναντι σε μια Αργεντινή, που χωρίς να έχει τίποτα απ' όλα αυτά, κάνει μόνο νίκες, με μόνο όπλο, όπως και το '78, την προσωπικότητα των παικτών της; Ειλικρινά δεν μπορώ να το προβλέψω.

Δεδομένα
Οι Ολλανδοί ξορκίζουν το παρελθόν τους. Ξόρκισαν την κατάρα των πέναλτι, ξόρκισαν με πέντε γκολ την Ισπανία και μπροστά τους έχουν δύο ακόμα φαντάσματα: την Αργεντινή κι όποιον τους προκύψει στον τελικό -όποιος κι αν είναι, θα 'χουν μαζί του προηγούμενα. Αλλά απόψε πρέπει να αναμετρηθούν και με μια άλλη παραδοσιακή τους δυσκολία: την υποχρέωση να κερδίσουν μια ομάδα που δεν τους φοβάται. Συνηθισμένοι να ψαρώνουν τον κόσμο με την πρωτοπορία τους, μπροστά σε τέτοια δεδομένα συχνά μπερδεύονται.

Φαβορί;
Δεν ξΕρω αν ο αιφνίδιος θάνατος του Αλφρέδο ντι Στέφανο θα παίξει κάποιο ρόλο στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών της Αργεντινής -εννοώ δεν ξέρω αν οι τωρινοί παίκτες της ομάδας καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός ποδοσφαιριστής υπήρξε. Αν το καταλαβαίνουν, θα τα δώσουν όλα κόντρα στην Ολλανδία, όπως έκαναν οι παίκτες της Μπενφίκα, που για να τιμήσουν την επικήδεια ακολουθία του Εουσέμπιο κέρδισαν την Πόρτο κάνοντας περίπατο. Ο Ντι Στέφανο υπήρξε μεταξύ άλλων και ο αγαπημένος Αργεντινός των Βραζιλιάνων: όταν αυτοί θέλουν να πικάρουν τον Μαραντόνα, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα», αλλά «Πελέ ή Ντι Στέφανο»: ότι ο μεγάλος Ντι Στέφανο έφυγε τις μέρες του Μουντιάλ είναι ένα καπρίτσιο της μοίρας.

Εχω την εντύπωση πάντως πως οι Αργεντινοί πάνε έτσι κι αλλιώς στο ματς με την Ολλανδία με έναν κάποιο αέρα φαβορί. Ο Τύπος τους θεωρεί τις απουσίες του Ντι Μαρία και του Αγκουέρο διαχειρίσιμες και περιμένει απόψε ένα γκολ του Μέσι: τρίτο ματς χωρίς γκολ του Μέσι μοιάζει απίθανο. Επίσης, αντίθετα από τους Ευρωπαίους που στέκονται στο στρυφνό επιθετικό παιχνίδι της Αργεντινής, οι Αργεντινοί βλέπουν ότι η ομάδα τους παίζει εδώ και δύο ματς πολύ καλή άμυνα -πράγμα που θεωρούν απαραίτητο για να βγεις παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Πασαρέλα μίλησε για ομάδα που δείχνει επιτέλους χαρακτήρα. Εγώ πολλά δεν βλέπω, αλλά σίγουρα αυτός ξέρει καλύτερα

Κρακ και κρακ

Οι Βραζιλιάνοι έχουν πολλές ιδιωματικές εκφράσεις και γενικά είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις τις περιγραφές τους στην τηλεόραση ή τις συζητήσεις τους για ποδόσφαιρο. Χρησιμοποιούν π.χ. πολύ την έκφραση «quasi goal» (σ.σ.: σχεδόν γκολ) όταν μιλάνε για χαμένες ευκαιρίες ή την έκφραση «numero grande» όταν αναφέρονται σε ντρίμπλες! Αλλά εκεί που με τρέλαναν είναι με την έκφραση «jogador crak»! Μέχρι να καταλάβω ότι σημαίνει «μεγάλος παίκτης», νόμιζα ότι προβλέπουν πως όλοι οι μεγάλοι παίκτες θα διαλυθούν και θα σπάσουν!