Έπαρση και ευνουχισμός

Το αστείο είναι ότι οι δύο έχασαν για δύο πολύ διαφορετικούς λόγους.

Hταν πολλοί οι ακραίοι τίτλοι με τους οποίους οι εφημερίδες της Βραζιλίας αντιμετώπισαν την ήττα-διασυρμό από τους Γερμανούς με 7-1. Τον πιο σκληρό τον είχε μια εφημερίδα του Ρίο που καταριόταν τον Φελίπε Σκολάρι να καίγεται για πάντα στην κόλαση, αυτός και το ποδόσφαιρό του. Οπως ήταν φυσικό, ο βραζιλιάνικος Τύπος δεν στάθηκε καθόλου στη μεγάλη απόδοση της Γερμανίας, για την οποία έχουμε μέρες να μιλήσουμε, αλλά επικέντρωσε την προσοχή του στην τραγική διαχείριση του ματς από την πλευρά του Φελίπε Σκολάρι.

Λάθος

Ποιο ήταν το μεγάλο λάθος του «Φελιπάο»; Για μένα, η απόφασή του να παρατάξει μια ομάδα με τέσσερις κυνηγούς κόντρα στους Γερμανούς, αντικαθιστώντας τον Νέιμαρ με τον κοντούλη ακίνδυνο Μπερτάν. Αυτό άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για να βγουν στην επιφάνεια όλες οι αδυναμίες της μέτριας «σελεσάο». Παίζοντας με δυο μόνο μέσους (και μάλλον ανεπαρκείς), δηλαδή τον Φερναντίνιο και τον Γουστάβο, η Βραζιλία στάθηκε αδύνατο να παρακολουθήσει τους Γερμανούς και τα ξεδιπλώματά τους: οι τέσσερις χαφ του Λεβ, ο Κεντίρα, ο Σβαϊνστάιγκερ, ο Κρόος, ο Οζίλ συνεπικουρούμενοι από τον Μίλερ και τις πολλές επιστροφές του, διέλυσαν το βραζιλιάνικο δίδυμο τσακίζοντας την άμυνα της «σελεσάο» στις αντεπιθέσεις, στις οποίες έδειξαν και την εξαιρετική ικανότητά τους στο γύρισμα της μπάλας. Το γκολ από κόρνερ του Μίλερ έβγαλε από την κρυψώνα της ιστορίας το φάντασμα του «Μαρακανάσο» γεμίζοντας τη «σελεσάο» με περισσότερο άγχος, αλλά ήταν το κακό της στήσιμο αυτό που έφερε τον διασυρμό. Ο Σκολάρι φοβήθηκε την κριτική της χώρας κι αντί να κουμπώσει τη «σελεσάο», την άφησε μόνη στο πέλαγος: τα γερμανικά κύματα τη διέλυσαν. Λίγοι το κατάλαβαν, αλλά ο κακόμοιρος «Φελιπάο» ήταν και υποχρεωμένος από την εδώ κριτική να παίξει και επιθετικά, και επιθετικά (και στη Βραζιλία) σημαίνει με πολλούς επιθετικούς! Ο Σκολάρι έβαλε τέσσερις και το «ναυάγιο» ήρθε σε χρόνο-ρεκόρ: το ματς είχε τελειώσει ύστερα από 25 λεπτά.

Πλήρωσε

Ο Φαν Χάαλ από τη μεριά του πλήρωσε ένα άλλο προπατορικό αμάρτημα των καλών προπονητών: τη θέλησή τους να κάνουν ένα κόλπο για να πιστωθούν τη νίκη. Εννιά φορές στις δέκα το κόλπο αυτό αφορά την άμυνα. Ο Ολλανδός είχε πει ότι έχει μια συνταγή για να σταματήσει την Αργεντινή και τα κατάφερε. Το κόλπο προφανώς ήταν να περιορίσει τον Μέσι, τον οποίο μάρκαρε με δύο ποδοσφαιριστές. Ο ένας ήταν ένας από τους δυο του κόφτες (ο Ντε Γιόνγκ αρχικά και ο Κλάσι μετά) τον οποίο βοηθούσε σταθερά στην αναχαίτιση του Αργεντινού ή ο δεύτερος κόφτης (όταν ο Μέσι γυρνούσε στη μεσαία γραμμή) ή ο τρίτος στόπερ, όταν ο Μέσι πλησίαζε τον Ιγκουαΐν. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά δυσκόλεψαν τον Μέσι, στον οποίο ανάλογα με το πού κινούνταν έβγαινε συχνά και τρίτος παίκτης (!), αλλά είχαν και μια άλλη συνέπεια: στέρησαν από την Ολλανδία παίκτες στην επίθεση. Ο Φαν Χάαλ σταμάτησε την Αργεντινή, αλλά φρέναρε και την ομάδα του: κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν τον απατημένο σύζυγο, που για να τιμωρήσει τη γυναίκα του επειδή τον απατούσε, ευνουχίστηκε.

Τρόποι

Στο ποδόσφαιρο δεν έχει βρεθεί ένας τρόπος για να κερδίζεις. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχουν και διαφορετικοί τρόποι για να χάνεις...

Το γιατί

Η ερώτηση όλων μετά το τέλος του ματς μεταξύ Αργεντινών και Ολλανδών στο Σάο Πάολο ήταν γιατί ο Φαν Χάαλ δεν έκανε το ίδιο τρικ που έκανε και κόντρα στην Κόστα Ρίκα, γιατί δηλαδή δεν κράτησε μια αλλαγή για το τέλος για να βάλει πάλι τον τερματοφύλακα Κρουλ αντί του Σίλεσεν. Η απάντησή μου είναι γιατί ήθελε να μην πάει το ματς στα πέναλτι κι έψαχνε τρόπο να δείξει στην ομάδα του ότι πρέπει αυτή τη φορά να κερδίσει έστω στην παράταση. Νομίζω ότι ο Φαν Χάαλ φοβόταν κάτι που τελικά συνέβη: τους εκτελεστές του και τον Ρομέρο, τερματοφύλακα της Αργεντινής.

Με τον Φαν Πέρσι να έχει γίνει αλλαγή γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει, η Ολλανδία θα είχε στην πεντάδα των εκτελεστών τουλάχιστον δυο σχετικά άπειρους παίκτες: οι τρεις σίγουροι ήταν ο Κάουτ, ο Ρόμπεν και ο μοιραίος Σνάιντερ, ένα ακόμα «δεκάρι» που λύγισε στην ψυχοφθόρα διαδικασία. Ο Φαν Χάαλ, που είχε παίκτη τον Ρομέρο στην Αλκμααρ, γνώριζε ότι έχει ικανότητα στα πέναλτι: η τρίτη αλλαγή ήταν ένα μήνυμα στην ομάδα ότι πρέπει να καθαρίσει το ματς στα 120 λεπτά. Ισως εκ των υστέρων για το ότι δεν κράτησε μια αλλαγή για το τέλος, ώστε να περάσει στο ματς τον Κρουλ, να μετάνιωσε, όμως η σκέψη του δεν ήταν λάθος. Σε τελική ανάλυση οι Ολλανδοί δεν χάνουν στα πέναλτι (σχεδόν πάντα) επειδή δεν τα αποκρούουν οι τερματοφύλακές τους, αλλά επειδή αστοχούν οι συχνά αγχωμένοι εκτελεστές τους.