Μετά από ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, το μεγαλύτερο από όλα τα τουρνουά, είναι φυσικό να ακολουθούν οι αποτιμήσεις. Γράφω για «μεγαλύτερο τουρνουά» όχι τόσο γιατί αυτό υποδηλώνουν τα διάφορα νούμερα που σχετίζονται με τη διοργάνωση αλλά γιατί στα γήπεδα ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, συναντώνται οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου. Ετσι, οι ανθρωποι μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις ή τουλάχιστον μπρούσαμε να κάνουμε με έναν παραδοσιακό, παλιομοδίτικο τρόπο. Εναν τρόπο όπου δεν έπαιζαν ρόλο οι στατιστικές αλλά, οι ντρίμπλες, τα γκολ, ο τρόπος που κάποιος νικούσε ή έχανε, το συναίσθημα. Στις αποτιμήσεις, πλέον, οι στατιστικές καταγραφές παίζουν τον καθοριστικό ρόλο και ίσως να διασφαλίζουν μία δικαιότερη αξιολόγηση για ποδοσφαιριστές -και ομάδες- που το ανθρώπινο μάτι και ιδίως από την τηλεόραση δεν μπορεί να ζυγίσει.

 

 

Οι τεχνικές αξιολογήσεις, συστημάτων και τακτικής, μαζί με τη στατιστική είναι το ένα μέρος της αποτίμησης. Το άλλο είναι εκείνο που βλέπουμε εμείς. Η δική μου προτίμηση, η συναιθηματική μου δέσμευση ήταν με την Αργεντινή. Είναι χρόνια με την «αλμπισελέστε» για ένα σωρό λόγους, που είναι μέρος της προσωπικής διαδικασίας παραμυθίας, παραμυθιάσματος δηλαδή που δεν έχουν σημασία για τους άλλους. Που έχουν τους δικούς τους λόγους. Μέχρι τον τελικό βρισκόμουν σε μία κατάσταση -υποθέτω με πολλούς άλλους- της μορφής «περιμένοντας τον Γκοντό». Πότε, δηλαδή, ο Μέσι θα έκανε την κίνησή του που θα έκρινε τα πάντα και θα έγραφε ιστορία. Πότε δηλαδή θα έμπαινε στο ιδιο βάθρο με τον Ντιέγκο. Πότε θα συναντούσε τη στιγμή του, εκείνη που του ετοίμασε ιστορία και θα μας αποδείκνυε -και στον εαυτό του επίσης- ότι ήταν μεγαλύτερος από αυτήν.

 

Τη στιγμή. Ομως, όπως ακριβώς στο έργο του Μπέκετ οι θεατές και οι ήρωες, ο Βλαδίμηρος με τον Εστραγκόν, περιμένουν κάποιον που δεν έρχεται, αυτό συνέβη και με τον Μέσι. Εκείνο το σουτ με το αριστερό εσωτερικό στο 47' που έφυγε λίγο άουτ ήταν η μεγάλη του στιγμή. Αν η μπάλα -ΑΝ πάντα- κατέληγε στα δίχτυα, ίσως ο Μέσι -και όλη η ομάδα μαζί του- να μπρούσε να σηκωθεί μέχρις εκεί που κατοικούν οι μύθοι. Αλλά ο Μέσι δεν μπόρεσε. Υποθέτω ότι αυτό θα τον πείραξε και εκείνον. Δεν ξέρω πόσο πολύ και πόσο βαθειά, ούτε γνωρίζω αν θα έχει την αντοχή και τη δύναμη, να ξαναπροσπαθήσει μετά από τέσσερα χρόνια, στη Ρωσία.

 

 

Το λάθος βραβείο

Γνωρίζω, όμως, πολύ καλά ότι ο Μέσι ζει και εργάζεται σε ένα περιβάλλον που του προμηθεύει όλα όσα θα τον βοηθούσαν να ξεχάσει πως έχασε την αναμέτρηση με τη δική του στιγμή στην ιστορία. Βέβαια, μπορεί αν κάποιος το θελήσει να του βρει δικαιολογίες, ένα σωρό. Οτι ήταν κουρασμένος από τα πολλα παιχνίδια, ότι δεν είχε σπουδαίους συμπαίκτες (αυτή την αζύγιστη κουβέντα την ακούω διαρκώς) ότι δεν είχε ικανό προπονητή και διάφορα άλλα. Ομως, σε εκείνους που μπορούν να κάνουν τις υπερβάσεις, οι δικαιολογίες είναι περιττές. Και, ίσως, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι εποχές είναι διαφορετικές, οι συνθήκες επίσης, ότι τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού έχουν αλλαξει τόσο πολύ, που είναι σχεδόν απίθανο σε τέτοιο επίπεδο, ένας ποδοσφαιριστής να οδηγήσει μόνος την ομάδα του, στην κορυφή του κόσμου. Πιστεύω, πάντως, ότι αν ο Μέσι -τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό- είχε εκείνη την ξεχωριστή ποιότητα που αναζητείς και αναγνωρίζεις σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη, μία ποιότητα που προκύπτει από το άθροισμα όλων εκείνων των στοχείων που τον συγκροτούν και εκτός του γηπέδου, λέω λοιπόν ότι ο Αργεντινός θα έπρεπε να αρνηθεί το βραβείο που του έδωσε η ΦΙΦΑ, για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης. Η ΦΙΦΑ μπορεί να κάνει τα χατήρια του χορηγού της που είναι η adidas, όπως και χορηγός του Μέσι, ο οποίος είναι το πιο γερό της χαρτί στο ποδοσφαρικό μάρκετινγκ.

 

 

Το χαρτί του μάρκετινγκ

Ο Μέσι, μπορεί να είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου αλλά ο καλύτερος σε αυτή τη διοργάνωση, δεν ήταν. Ο ίδιος δεν μπορεί να μην το καταλαβαίνει. Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ένας εγωπαθής που ζει σε ένα κόσμο, φανταστικό, μακρυά από την πραγματικότητα. Και ένας τέτοιος τύπος δεν μπορεί να σέβεται το παιχνίδι. Το αντιμετωπίζει σαν μέσο, για να πετύχει δικους του σκοπούς που απονευρώνουν το παιχνίδι από το βασικό του χαρακτηριστικό. Αυτό που είναι κοινό σε όλα τα παιχνίδια και είναι η χαρά. Για μένα, κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι. Υπάρχεις, παίζεις, πρώτα από όλα γιατί σου δίνει ευχαρίστηση το παιχνίδι και κατόπιν για όλα εκείνα που το συνοδεύουν. Ακόμη και αν ο Μέσι πιστεύει ότι αξίζει το βραβείο, η εταιρεία του θα πρέπει να τον πείσει να κάνει μία κίνηση που να αναγνωρίζει το λάθος. Σε επίπεδο μάρκετινγκ θα αποδώσει πολύ περισσότερο.

Πηγή: SportDay

MUNDIAL 2014