Υπάρχουν μόνο τρόποι και σχέδια κι αυτά καλό είναι να τα υπηρετεί κάποιος με την καρδιά του. Σκεφτόμουν π.χ. πόσο κοντά ήταν σε ορισμένες μεθοδεύσεις ο θριαμβευτής Γιόαχιμ Λεβ και ο αποτυχημένος Φελίπε Σκολάρι. Κάνανε πολλά ίδια φτάνοντας σε ένα απολύτως διαφορετικό αποτέλεσμα.

 

 

 

O Λεβ διάλεξε αυτούς τους παίκτες χρόνια πριν, αφήνοντας στην άκρη και κάποιους που στην ομάδα αυτή θα ήθελαν να είναι βασικοί: είμαι βέβαιος ότι ο Ποντόλσκι π.χ. δεν χάρηκε που είδε το Μουντιάλ από τον πάγκο. Το ίδιο έκανε κι ο Σκολάρι που στήριξε τις επιλογές του προχωρώντας και σε σημαντικούς αποκλεισμούς: οι Βραζιλιάνοι της Ουκρανίας π.χ. (Λουίς Αντριάνο, Αλεξ Τεϊξέιρα, Τάισον) έμειναν επιδεικτικά στην άκρη. Ο Λεβ στήριξε τον Κλόζε, παρά τη μέτρια σεζόν του στη Λάτσιο. Ο Σκολάρι έκανε το ίδιο με τον Φρεντ.

 

Για τις κλήσεις του Λεβ υπήρξε σημαντικό το Πανευρωπαϊκό του 2012: όσοι εκεί διακρίθηκαν, στη Βραζιλία ήταν παρόντες. Για τις κλήσεις του Σκολάρι υπήρξε βασικό κριτήριο το Κονφεντερέισονς Καπ που πέρυσι η ομάδα του κέρδισε. Ο Λεβ πόνταρε στην εμπειρία του Νόιερ και του Λαμ, ο Σκολάρι στην εμπειρία των Ζούλιο Σέζαρ και Ντάνι Αλβες. Ο Λεβ κατέληξε γρήγορα στο δίδυμο των κεντρικών αμυντικών του (Χούμελς-Μπόατενγκ), το ίδιο και ο Σκολάρι (Νταβίντ Λουίς-Τιάγκο Σίλβα). Ο Λεβ χρησιμοποιούσε ένα φορ, τον Σίρλε σε θέση έξω αριστερά, το ίδιο έκανε κι ο Σκολάρι με τον Χουλκ. Ο ένας πήρε το τρόπαιο, ο άλλος έγινε η ντροπή της Βραζιλίας.

 

Καλύτεροι

 

Απλοϊκά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο Λεβ είχε καλύτερους παίκτες: ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω για το αν αυτό μπορεί να δώσει στη Γερμανία μια νίκη επί των Βραζιλιάνων με 7-1. Η Γερμανία και η Βραζιλία δεν έπαιξαν στο Μπέλο Οριζόντε για πρώτη φορά μετά τον τελικό του 2002: έχουν παίξει κάμποσες φορές και φυσικά σε κανένα ματς δεν υπήρξε αυτή η διαφορά απόδοσης. Αν αυτό συνέβη τώρα, δεν έχει να κάνει με τις επιλογές των παικτών όσο με μια συνολική διαχείριση της ομάδας –ξεκινώντας από το μη αγωνιστικό κομμάτι. Σε αυτό οι διαφορές του Λεβ από τον Σκολάρι υπήρξαν στη Βραζιλία τεράστιες.

 

Μακριά

Ο Γερμανός προπονητής πέρασε όλο το τουρνουά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι συνεντεύξεις Τύπου ήταν αυστηρά επαγγελματικές, η ηρεμία της ομάδας ήταν το πρώτο και το βασικό ζητούμενο και το δεύτερο ήταν η εγρήγορση όλων: ο Λεβ άλλαξε πολλές φορές παίκτες στην ενδεκάδα για να τους έχει όλους στην τσίτα! Ο Σκολάρι αντίθετα κόλλησε σε μία, ουσιαστικά, ενδεκάδα και ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του κακού με τα media: νόμιζε ότι καβγαδίζοντας προστατεύει την ομάδα, ενώ της μετέφερε μόνο ένταση. Στο κρίσιμο μεταξύ τους ματς, ο Γερμανός ήταν ο ήρεμος σκακιστής που έχει τις κινήσεις στο μυαλό του και ο «Φελιπάο» ήταν ο πανικόβλητος στρατηγός που έπρεπε να αποδείξει την αξία του: το κακό για τον ίδιο είναι ότι τη συζήτηση για την αξία του την προκάλεσε ο ίδιος.

 

Ψυχολογία

Πιθανότατα αυτό το Μουντιάλ κρίθηκε από την ψυχολογία. Οχι των ομάδων. Των προπονητών...

 

 

 

Στυμένοι

 

ΑΝ EΧΕΙ μια δικαιολογία ο Σκολάρι για την ιστορική του αποτυχία είναι ότι οι Βραζιλιάνοι έχουν χάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια πολλούς παίκτες που σε αυτή την ομάδα έπρεπε να παίζουν και να κάνουν και τη διαφορά. Ο Ροναλντίνιο είναι μικρότερος του Κλόζε, αλλά έχει σταματήσει να παίζει σοβαρά εδώ και επτά χρόνια: ποιος θα το έλεγε όταν το 2006 κέρδιζε το Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα. Ο Κακά θα μπορούσε να είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας, αλλά κατέληξε στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ.

 

Ο Ρομπίνιο χάθηκε στη Μίλαν. Ο Αντριάνο τρελάθηκε γυρίζοντας στη Βραζιλία και το αποτέλεσμα είναι να παίζει ο Φρεντ, που δεν έχει τίποτα από την κλάση του. Ο Πάτο φαίνεται πως δεν ξεπέρασε ποτέ την Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι: συμβαίνει καμιά φορά σε όσους ερωτεύονται πλούσιες. Οι Βραζιλιάνοι έχουν χάσει τα έξι τελευταία χρόνια έξι παίκτες που θα τους ήταν εξαιρετικά χρήσιμοι: σε καμία άλλη εθνική ομάδα δεν συνέβη κάτι τέτοιο!

 

ΟΙ IΔΙΟΙ λένε ότι το πρόβλημα των ποδοσφαιριστών τους είναι ότι παίζοντας για τα χρήματα καταλήγουν πλέον σε πρωταθλήματα στα οποία δεν εξελίσσονται: Βραζιλιάνους έχουν γεμίσει η Ουκρανία και η Ρωσία. Λένε ότι στη «σελεσάο» του 1994, του 1998 και του 2002 έπαιζαν παίκτες που έκαναν τη διαφορά στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εχουν δίκιο.

 

Ομως την ίδια στιγμή πληρώνουν και το «στύψιμο» κάποιων μεγάλων ποδοσφαιριστών τους από καλές ευρωπαϊκές ομάδες. Δείτε π.χ. τον Ντάνι Αλβες: σε κάνα χρόνο θα είναι συμπαίκτης του Κακά, εκτός αν του τύχει καμιά Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι.

Πηγή: SportDay
 

MUNDIAL 2014