"Απαγορεύεται" η αφισοκόλληση! (ΒΙΝΤΕΟ)

Τι να πεις για τον Στίβεν Τζέραρντ; Είναι ένας από τους μεγαλύτερους αρχηγούς στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου κι όμως, βρίσκεται ακόμη στα παιδικά του όνειρα. Πρώτα φόρεσε την φανέλα της Λίβερπουλ και μετά έμαθε να… κλωτσάει. Μια ζωή εκεί. Στην καψούρα του, στην γειτονιά του, στην ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ. Δεν έχει πάρει πρωτάθλημα; Ποιο πρωτάθλημα; Παίζει στη Λίβερπουλ!

Θα κρεμάσει τα παπούτσια και θα νομίζει ότι απλά… ξύπνησε. Ότι δεν συνέβησαν ποτέ όλα αυτά. Θα είναι σαν τη φωνή της δασκάλας που θα τον κάνει να τιναχτεί. Την ώρα που χαζεύει έξω από το παράθυρο, και φαντάζεται τον εαυτό του να ακουμπάει το κάδρο με το "THIS IS ANFIELD" και να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο, ακούγοντας το πλήθος να ψέλνει (δεν τραγουδιέται) το "You ‘ll never walk alone"…

Όνειρο ζει, μην τον ξυπνάτε, που λέει και ο …ομορφάντρας της διαφήμισης. Όνειρο ήταν από την πρώτη μέρα, όνειρο θα ‘ναι μέχρι την τελευταία. Παιδί είναι ακόμη ο Στίβι. Ένα ευτυχισμένο σχολιαρόπαιδο που του έτυχε κάτι σαν… το θαύμα των Χριστουγέννων. Κι από κει που έπαιζε μπάλα στα πεζοδρόμια του Μερσεϊσάιντ, βρέθηκε να βάζει γκολ και να ορμάει στο ΚΟΡ.

Τα ίδια, πάνω κάτω, ισχύουν και για τον… Μέγα Αλέξανδρο Ντελ Πιέρο ή τον ακούραστο στρατιώτη Ράιαν Γκιγκς. Όπως και για τον «Αυτοκράτορα» της Ρώμης, τον Φραντσέσκο Τότι, που για χατίρι του ανοίγουν οι πιτσαρίες στις τρεις τα ξημερώματα και «κλείνουν» ολόκληρα εμπορικά για να μπορέσει να ψωνίσει σαν άνθρωπος και όχι πνιγμένος σε αγκαλιές.

Το παιδικό τους παραμύθι ζουν και το πόσο το χαίρονται φαίνεται από το γεγονός ότι αρνούνται να φτάσουν στην… τελευταία σελίδα. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτούς. Σε μικρότερο ίσως βαθμό, αλλά με αντίστοιχη επιρροή σε εκατομμύρια παιδιά, που τους «ζηλεύουν» και βάζουν στοίχημα ότι όταν μεγαλώσουν θα τους μοιάσουν.

Όλοι κάναμε τέτοια όνειρα. Για άλλους κράτησαν χρόνια, για άλλους μερικά λεπτά. Πόσες φορές δεν ξεχαστήκαμε πάνω από ένα βιβλίο, δαγκώνοντας το μολύβι και κοιτώντας την αφίσα που ήταν κολλημένη πάνω από το γραφείο ή το κρεβάτι μας; Δεν έχει σημασία αν ήταν ο Σαραβάκος, ο Μαύρος, ο Κούδας, ο Αναστόπουλος, ο Χατζηπαναγής, ο Καραπιάλης, ο Κούης, ο Τζιοβάνι, ο Βαζέχα, ή ο Ντέμης.

Σημασία έχει ότι ήταν ΚΑΠΟΙΟΙ! Κάποιοι, που χωρίς να το ξέρουν, μας έπαιρναν από το χέρι και μας έβαζαν στον δικό τους κόσμο. Μας έκαναν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν σκοράραμε εμείς στο 90’ ενός ντέρμπι, με ποιον τρόπο θα το πανηγυρίζαμε και ποιο συναίσθημα θα μας κυρίευε όταν θα ακούγαμε την εξέδρα να φωνάζει το όνομά μας...

Πόσοι παιδικοί τοίχοι είναι σήμερα γεμάτοι από ποδοσφαιρικά πόστερ; Μάλλον όχι και πολλοί. Με ποιον να ταυτιστεί π.χ. ένας πιτσιρικάς οπαδός της ΑΕΚ ή του Άρη; Ποια ινδάλματα μπορεί να έχει ο νεαρός φίλος του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ; Τον Σισέ και τον Βιεϊρίνια; Μας τελείωσαν… Ή μήπως υπάρχει στον Ολυμπιακό καμιά «σημαία»;

Στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται οι παίκτες που αγωνίζονται στην Ελλάδα και θα μπορούσαν να γίνουν όχι …Τζέραρντ, αλλά έστω αφίσες και αυτοκόλλητα. Που έχουν το ταλέντο και την προσωπικότητα να προσφέρουν ποδοσφαιρικά όνειρα σε ένα παιδί. Πάνω από τέσσερις πέντε δεν βρίσκεις, ούτε γι’ αστείο! Κι αυτούς, με πολύ βαριά καρδιά εδώ που τα λέμε…