Δίψα και πρόκληση...

Η Λίβερπουλ, χωρίς τίτλο τα τελευταία έξι χρόνια, ήθελε να πετύχει έναν από τους φετινούς της στόχους – την κατάκτηση ενός κυπέλλου- να ποτίσει τους παίκτες της με την νοοτροπία του νικητή, να γεμίσει με αυτοπεποίθηση μία ομάδα που έχει φτιαχτεί το καλοκαίρι, να δείξει ότι έχει τις δυνατότητες να διεκδικεί και να πετυχαίνει και τέλος να ανταμείψει τους οπαδούς της με ένα τρόπαιο δίνοντας υπόσχεση για ακόμα περισσότερα στην συνέχεια.

Ο King Kenny συμπύκνωσε σ’ έναν αγώνα όλα τα παραπάνω και έδωσε ένα μάθημα απόκτησης ποδοσφαιρικής ταυτότητας στους παίκτες του ώστε να καταλάβουν ότι όταν παίζουν σε μία ομάδα που είναι υποχρεωμένη να πρωταγωνιστεί θα πρέπει να αποδεικνύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Το αποτέλεσμα λέει ότι τα κατάφεραν. Η εμφάνιση τους όμως τους διαψεύδει.

Η Κάρντιφ σε πρώτη ανάγνωση δεν φαινόταν να είχε κάτι να χάσει. Ήταν μία πρόκληση για μια ομάδα της Championship να βρεθεί αντίπαλος σ’ έναν τελικό με ένα μεγαθήριο, το όποιο αποτέλεσμα θα την έβρισκε ικανοποιημένη εκτός από τυχόν κάποιο διασυρμό, οι απαιτήσεις για την κατάκτηση του τροπαίου ήταν περιορισμένες και εξ’ ορισμού δεν υπήρχε κανένας λόγος να έχει άγχος για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο αγώνας της στο πρωτάθλημα είναι να προλάβει την απ’ ευθείας άνοδο και να αποφύγει τους αγώνες προβιβασμού οπότε είναι λογικό να είχε διαφορετική αφετηρία από την αντίπαλο της. Το μόνο σίγουρο κέρδος της θα ήταν η εξασφαλισμένη συμμετοχή την επόμενη χρονιά στο Europa League.

Επειδή όμως μιλάμε για τελικό στην Αγγλία ο ορισμός του φαβορί εξατμίζεται με έναν μαγικό τρόπο στον ναό του ποδοσφαίρου – το Γουέμπλεϊ- και τα πάντα είναι ρευστά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Στην προκειμένη περίπτωση ούτε αυτό έκρινε τον νικητή. Χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτυ για να βγει ο νικητής.
Η επίθεση της Λίβερπουλ στο μισό γήπεδο της Κάρντιφ.

Η επίθεση της Λίβερπουλ στο μισό γήπεδο της Κάρντιφ.

Ο Νταλγκλίς ξεκίνησε τον αγώνα χωρίς κάποια έκπληξη στην διάταξη της ομάδας του.

Διαβάστε την υπόλοιπη ανάλυση στο overlap.gr