Γιούβε-Ρόμα, εάν κανείς δεν ήξερε ότι κατά τα μέσα Ιουλίου ο Κόντε έφυγε (…και η τηλεοπτική παραγωγή, την Κυριακή, δεν έδινε πλάνα πάγκου), άνετα ο θεατής θα σχημάτιζε την εντύπωση πως όλα βαίνουν ως είχαν.

Ενδεκάδα και σχηματισμός, ατόφια τα περσινά. Ακόμη κι ο Πίρλο, πρώτο ματς της σεζόν για το οποίο είχε πράσινο φως των γιατρών, μπήκε απευθείας βασικός. Όπως θα ‘κανε ο Κόντε.

Και τον Βιδάλ επίσης, για κάτι μεταμεσονύχτιες σαχλαμάρες στη ντισκοτέκ τρεις μέρες πριν το παιγνίδι, ο Κόντε έτσι θα τον διαχειριζόταν. Όπως το(ν) διαχειρίστηκε ο Αλέγκρι. Πάγκο, κι αλλαγή περί το 80’.

Η μεγάλη επιτυχία του σχεδιασμού-Γιούβε είναι ότι αυτά που φοβόταν ο Κόντε, ενώπιον της υπέρτερης οικονομικής ισχύος άλλων κλαμπ τύπου Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή Παρί Σεν-Ζερμέν, δεν συνέβησαν ποτέ. Ο Βιδάλ κι ο Πογκμπά εξακολουθούν να ζουν στο Τορίνο. Επιπλέον, το ρόστερ πάχυνε με high εναλλακτικές.

Περέιρα, Μοράτα, Εβρά, Ρόμουλο. Κι αυτός ο Κομάν, ίσως ένας επόμενος Πογκμπά. Δώρο. Ο Πογκμπά, απ’ τη Γιουνάιτεντ. Ο Κομάν, απ’ την Παρί. Το πάχος του ρόστερ έκανε, πρόσφατα στην αναμέτρηση με τη Μίλαν, να μη προσέξει κανείς την ταυτόχρονη απουσία Βιδάλ και Πίρλο στους χαφ. Χάρη στον Μαρκίζιο και τον Περέιρα, ήταν «ένα και το αυτό».

Μέχρι και στο επιτελείο, από Κόντε σε Αλέγκρι, άλλαξαν πολλοί…και τίποτα. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος, σε σταφ-Γιούβε, είναι «εξ ορισμού» αυτός που προπονεί τον Μπουφόν. Κάτι που, επί της ουσίας, το αποφασίζει ο ίδιος ο Μπουφόν. Ο Μπουφόν αποφάσισε πως ο Φιλίπι συνεχίζει, τελεία. Οι λοιποί συγγενείς, αν είναι ο Αλέσιο ή ο Λαντούτσι, δεν κάνουν καμία διαφορά στη δουλειά. Αυτοί εξυπηρετούν, μονάχα, ο νούμερο-ένα να νιώθει ένα είδος ασφάλειας στα νώτα του.

Θα το επιχειρήσει, να πειράξει κάτι, ο Αλέγκρι στο μέλλον; Οσο θα πιέζεται από τη Ρόμα στο εσωτερικό, κι απ’ την υποχρέωση να κάνει κάτι καλό στο εξωτερικό, απίθανο. Η Ρόμα έδειξε ικανή να τον πιέσει, σε βάθος χρόνου. Πάχυνε, κι αυτή, το ρόστερ της.

Τόσο που (απ’ τα 0-3, 0-4, 1-4 της τριετίας Κόντε) τούτη τη φορά ταξίδεψε στον Βορρά δίχως Ντε Ρόσι, Λεάντρο Καστάν, Στρόοτμαν, Ντε Σάνκτις (και τον Αστόρι που ψώνισαν για βασική επιλογή στους στόπερ) κι όμως την πήγε την υπόθεση ως εκεί που «δεν πάει άλλο».

Ο Μανωλάς την κόκκινη την πήρε, ξεκάθαρα, απ’ την απογοήτευση. Ολόιδια φάση, εάν το σκορ ήταν 2-2 ή και 3-2 αλλά με πολύ παιγνίδι μπροστά, δεν θ’ αντιδρούσε έτσι.

Με σπουδαίο Κεϊτά, με ανεκτίμητο Μανωλά, με 100% ανταγωνιστικό Χολέβα, με σοφό (στα 70-75 λεπτά που τον ακούνε τα πόδια του) Τότι. Εδώ, ένας αστερίσκος. Ο Μανωλάς την κόκκινη την πήρε, ξεκάθαρα, απ’ την απογοήτευση. Ολόιδια φάση, εάν το σκορ ήταν 2-2 ή και 3-2 αλλά με πολύ παιγνίδι μπροστά, δεν θ’ αντιδρούσε έτσι.

Ο Αλέγκρι θα βάλει χέρι, κατ’ εξαίρεσιν. Σε οριακές καταστάσεις. Υπήρξε, μία τέτοια, την Κυριακή. Εκεί που καταλαβαίνεις, πόση διαφορά μπορεί η μία στιγμή να κάνει. Τραυματισμός Κάσερες, με 1-2 στο ταμπλό. Ο προπονητής, ενόψει του β’ μέρους, επιλέγει ν’ αφήσει δύο στόπερ και να προσθέσει ένα χαφ. Από 3-5-2, 4-4-2. Κατά πάσα πιθανότητα, ελλείψει ακραίων, ρόμβος. Περέιρα είναι, ήδη, δίπλα στον τέταρτο διαιτητή για να μπει. Δεν μπήκε (ποτέ) μόνο και μόνο επειδή δεν πρόλαβε. Η επόμενη διακοπή ήταν το πέναλτι, το 2-2, στις καθυστερήσεις. Λήξη ημιχρόνου. Όταν οι ομάδες επέστρεψαν, ο Περέιρα είχε ξαναφορέσει τη φόρμα κι ο Ογκμπόνα πέρασε «στο πόδι» του Κάσερες. Ο Γκαλιάνι είχε πει κάποτε για τον Αλέγκρι, ότι είναι ένας χαρισματικός…κωλόφαρδος!

Ο «Κόντε» αλλάζει στην έκτακτη ανάγκη. Το 1-2 ήταν έκτακτη ανάγκη. Το 2-2, όχι. Ο Αλέγκρι δεν κούνησε τα πιόνια. Κι άφησε την παρτίδα να κριθεί, στο ποιος «το θέλει πιο πολύ». Η Ρόμα πέθαινε να νικήσει, το ίδιο όσο και η Γιούβε. Ποιος το θέλει πιο πολύ, σημαίνει ποιος (αφού και οι δύο πλευρές έχουν σκυλιάσει) μετά το 75’ αρχίζει να σκέπτεται ότι «καλή είναι και η ισοπαλία». Εμφανώς, το σκεπτόταν η Ρόμα…

Πηγή: coppa.gr

Serie A Γιουβέντους Ποδόσφαιρο SPORTS