Την ικανότητα του «δικού» μας, Αλμπέρτο Μπρινιόλι να προωθείται συχνά, πυκνά, και αν χρειαστεί να βάζει γκολ στο αντίπαλο τέρμα την έχουμε ήδη αναλύσει. Μαζί με την, ασυνήθιστη… συνήθεια άλλων συναδέλφων του: του παρελθόντος, όπως οι Τσιλαβέρτ, Χιγκίτα ή του παρόντος, όπως ο Προβεντέλ στο πρόσφατο Λάτσιο- Ατλέτικο Μαδρίτης. Οι θαυματουργές όμως, αποκρούσεις του Ολιβιέ Ζιρού στη Γένοβα μας έδωσαν το ερέθισμα ν’ ασχοληθούμε και με τους επιθετικούς που κάνουν ακριβώς το αντίθετο: δηλαδή που σώζουν ή που προσπαθούν να σώσουν το αποτέλεσμα της ομάδας τους. Και αν η Μίλαν έφυγε νικήτρια από το «Μαράσι», το οφείλει αποκλειστικά και μόνο στις θαυματουργές επεμβάσεις του Γάλλου επιθετικού, στο επάγγελμα, μάλιστα από τους πλέον πεπειραμένους με 200 γκολ καριέρας σε Γκρενόμπλ, Ιστρ, Τουρ, Μονπελιέ, Άρσεναλ, Τσέλσι, Μίλαν), κι άλλα 54 με τα χρώματα της εθνικής Γαλλίας.

Το πώς συνέβη το ακραία ασυνήθιστο του να βλέπεις έναν κλασικό σέντερ- φορ, 1.93 ύψους, να φοράει τα γάντια και τη φανέλα του Μενιάν, να κάθεται κάτω από τα δοκάρια και, παρόλο τα 37 του χρόνια να πετάγεται σαν αιλουροειδές, από τη μία γωνία, στην άλλη είναι απλούστερο απ’ ότι φανταζόμαστε. Ο Μενιάν αποβλήθηκε λόγω αντιαθλητικού φάουλ κι επειδή η Μίλαν δεν είχε άλλες αλλαγές στη διάθεσή της δεν μπορούσε να τον αντικαταστήσει ούτε με τον δεύτερο γκολκίπερ, Μιράντε, ούτε με τον τρίτο Νάβα και ας βρίσκονταν αμφότεροι στον πάγκο.

 

Κανένα πρόβλημα, έρχομαι εγώ, είπε ο Ζιρού κι αυτό ήταν. Φόρεσε την πράσινη φανέλα και τα γάντια του Γάλλου συμπατριώτη του, κάθισε κάτω από τα δοκάρια και επί 11 λεπτά απέκρουσε με ταλέντο και κυρίως, όσφρηση γεννημένου τερματοφύλακα ό,τι κινείτο στην περιοχή του. Η Τζένοα, λογικό είναι να πίεζε, γιατί έχανε και έψαχνε το γκολ της ισοφάρισης, το πλησίασε μ’ ένα οριζόντιο δοκάρι, από κει και πέρα όμως κυριολεκτικά κουτούλησε στο απροσπέλαστο τείχος που είχε εγείρει μπροστά του ο Ζιρού. Πως τα κατάφερε;

Και αυτό απλό είναι, αλλά το μάθαμε μετά, ψαχουλεύοντας, αριστερά και δεξιά στα ατελείωτα αφιερώματα που ακολούθησαν τον άθλο του. Από μικρός ήθελε να γίνει τερματοφύλακας, επειδή όμως το ύψος του δεν τον βοηθούσε ως προς τα γρήγορα αντανακλαστικά τον συμβούλευσαν να μάθει την τέχνη του να βάζει γκολ, παρά να τα αποκρούει. Πληγώθηκε, του έγινε έμμονη ιδέα, κάτι σαν απωθημένο και όπως ανέφερε ο Ρενέ Ζιράρ, προπονητής του προ 15ετίας στη Μονπελιέ, στο τέλος κάθε προπόνησης φορούσε τα γάντια του τερματοφύλακα και περίμενε τα σουτ, τα πέναλτι ή τα φάουλ των συμπαικτών του. Μετά το επανέλαβε τόσο στο Λονδίνο, όσο στο Μιλάνο και όταν χρειάστηκε, όπως στη Γένοβα άφησε άπαντες άφωνους και άναυδους με τις πολλαπλές αρετές του.

 

Η πλάκα είναι, πως δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε φυσικά και ο τελευταίος. Περισσότεροι από είκοσι είναι οι, γνωστοί ποδοσφαιριστές που είτε λόγω αποβολής του βασικού τερματοφύλακα, είτε λόγω τραυματισμού αναγκάστηκαν, πολύ πριν τον Ζιρού να μπουν κάτω από τα δοκάρια. Και ας μην ήταν η φυσική τους θέση.

Στον Σάμουελ Ετο’ο συνέβη το ’03 σ’ ένα Μπιλμπάο- Μαγιόρκα καταφέρνοντας να κρατήσει την ισοπαλία. Ο Τζον Τέρι, κεντρικός αμυντικός της Τσέλσι, το 2004 αναγκάστηκε να πάρει τη θέση του τραυματία Κουντιτσίνι, και διατήρησε ανέπαφη την εστία του στο παιχνίδι με τη Ρέντινγκ. Το 2008 ο Ρίο Φέρντιναντ αντικατέστησε τον Κιούσζακ, αλλά δεν κατάφερε ν’ αποκρούσει το πέναλτι της Πόρτσμουθ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε από το κύπελλο. Το ’12 όμως, ο Βραζιλιάνος Φελίπε Μέλο πήρε τη θέση του αποβληθέντα Μουσλέρα και αντίθετα απέκρουσε το πέναλτι της Ελαγκισπόρ διατηρώντας το 1-0 υπέρ της Γαλατάσαραϊ. Ενώ το ’19, στο Αταλάντα- Μάντσεστερ Σίτι για το Champions League, ο Κάιλ Ουόκερ κλασικό δεξί μπακ πήρε αναγκαστικά τη θέση του Κλάουντιο Μπράβο σώζοντας τουλάχιστον τέσσερις φορές τους Citizens. Όπως ακριβώς και ο Ζιρού, προς τιμήν του οποίου η Μίλαν όχι απλά του αφιέρωσε μία συλλεκτική, πράσινη εμφάνιση τερματοφύλακα αλλά, καλού, κακού, αχρείαστος, που «λέμε» να είναι τον συμπεριέλαβε στην επίσημη λίστα των 4 τερματοφυλάκων, μαζί με τους Μενιάν, Μιράντε και Νάβα…        

Ολιβιέ Ζιρού Serie A Μίλαν