Το να επιχειρήσεις να μιλήσεις και πάλι για τον Παναθηναϊκό και ειδικότερα να μιλήσεις απευθυνόμενος στον "οργανισμό Παναθηναϊκός", είναι σαν να χτυπάς στου κουφού την πόρτα.
Κανείς δεν θέλει να ακούσει, κανείς δεν έχει σκοπό να αναμετρηθεί με την αλήθεια, τους αρκεί που ο μικρόκοσμός τους που το έχουν καλά περιφραγμένο από τα γεγονότα και τον κόσμο και η εικονική πραγματικότητα που μεταφέρουν προς τα έξω, ζει και βασιλεύει.
Κι όσο για την ομάδα και τον κόσμο της;
Απλά πράγματα.
Όσα ερθουν και όσα πάνε.
 
Αν κάποιο αποτέλεσμα δεν μας βολεύει απλά το... προσπερνάμε και το εξαφανίζουμε από τον χάρτη σαν δεδομένο για την εξαγωγή συμπερασμάτων κι αν έρθει κάποια στιγμή ένα καλό απόγευμα, ορίζουμε ότι αυτό είναι η πραγματικότητα και βγάζουμε συμπεράσματα και... εξαγγελίες με βάση αυτό και σαν μην έχει γίνει τίποτα άλλο.

 
Το φετινό φαινόμενο μετά από οκτώ αγωνιστικές τα συμπεράσματα για τον Παναθηναϊκό να βγαίνουν μόνο απ' όσα παιχνίδια κέρδισε και τα υπόλοιπα να είναι απλά... παρενθέσεις ή... κακές στιγμές που θα αλλάξουν με ένα μαγικό τρόπο και που στην τελική... δεν σημαίνουν και κάτι ούτε δείχνουν αντίστοιχα κάτι, είναι αυτό τελικά θα κοστίσει στον Παναθηναϊκό πολύ περισσότερο και από το οποιοδήποτε άσχημο αποτέλεσμα σαν αυτό με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο.
 

 
Κι ακριβώς εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα και δεν είναι ούτε αγωνιστικό ούτε τίποτα άλλο, 
Στην όλη συζήτηση που κάνω με φιλους Παναθηναϊκούς, σπάνια έχω ταυτιστεί τόσο πολύ με την γνώμη κάποιου, όσο με τις σκέψεις που ανταλλάξαμε με τον φίλο Κώστα Σ. και τις οποίες μεταφέρω, ακριβώς γιατί πρόκειται για σκέψεις ενδεικτικές του πως αισθάνεται ένας κανονικός Παναθηναϊκός, που σε αντίθεση με αυτούς που είναι στο σύλλογο σε όλα τα πόστα αυτή την στιγμή, έχει συναίσθηση πάνω απ' όλα για ποια ομάδα μιλάει όταν αναφέρεται σ' αυτόν.
Αν και όποτε καταφέρουν να νιώσουν αντίστοιχα όσοι βρίσκονται στον Παναθηναϊκό ή αν και όποτε βρει ο Αλαφούζος ανθρώπους που νιώθουν και σκέφτονται έτσι και τους βάλει στον Παναθηναϊκό, τότε μπορεί να αλλάξει και κάτι.
Αλλιώτικα, μην περιμένετε κάτι ουσιαστικό.
 

Έχουμε και λέμε λοιπόν.Η νοοτροπία των τελευταίων ετών φαίνεται από άρθρα όπως «Η σύγκριση με την περσινή σεζόν» και άλλα παρόμοια όπως «2 πόντους καλύτερα από πέρυσι ο Παο». Τίτλοι φυσικά άσχετοι, γιατί το σημείο αναφοράς μας είναι πάντα η κορυφή. Δηλαδή τα σωστά άρθρα θα είχαν τιτλο «9π απο την κορυφή ο Παο», ή «τους μισούς πόντους από Οσφπ (20), έχει ο Παο (11)»

Έχουμε πει πολλάκις οτι πρεπει να γινει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και ΒΙΩΜΑ στον κοσμο, οτι ΔΕΝ διεκδικούμε πρωτάθλημα. Να ειναι ολοι happy αν βγουμε ευρωπη (4-5οι). Και ετσι βοηθάνε όλοι, παραπλευρα. Ειδατε δηλώσεις αρχηγών σήμερα, να νιώθουν συντετριμμένοι?Διαβάσατε κάπου οτι στο ημίχρονο, η μετά το τελος στα αποδυτήρια τους μάζεψε ο ταδε και τους μιλησε, τους ειπε χ-ψ λόγια? Να τους εμψυχώσει, πορώσει, ξυπνήσει? Έχουμε κάποιον να το κάνει? Μήπως αύριο θα υπάρξει πρόστιμο πχ, για τις συνεχόμενες κακές εμφανίσεις?

Η απάντηση σε όλα αυτά, ειναι ΟΧΙ. Εχουμε τους μισούς πόντους απο τον ΟΣΦΠ και δεν μιλαει κανενας. Απο διοίκηση, ομάδα, δημοσιογράφους ΚΑΝΕΝΑΣ. Αύριο θα διαβάσουμε για 40χιλ γήπεδο και αν νικήσουμε τον παοκ next week, σώζουμε το 2021.Αυτό φαίνεται και από τις δηλώσεις των εκάστοτε προπονητών (οχι του Ιβαν), καθώς με αντιπάλους χαμηλής δυναμικότητας αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος της ομάδας που προπονούν, ενώ οι παίκτες υπόσχονται συνεχώς και γενικως θεωρώντας επιτυχία την έξοδο στην ευρώπη και την 4η θέση!

Το 2007 η Γιουβε εχει ανεβει απο Α2, στην Σεριε Α. Παιζει με την Μιλαν εκτος και φέρνει 0-0. Η Μιλαν κάτοχος του Super Cup Ευρώπης και λίγες μέρες μετά, του Fifa Club World Cup. Ο Del Pierro φωναζει τους παίκτες μετα την λήξη κ τους λεει. «Αυτό το πανηγυρικό κλίμα με εκνευρίζει. Δεν μας παίρνει να είμαστε χαρούμενοι για μια ισοπαλία. Πρέπει να μεγαλώσουμε σαν νοοτροπία, γιατί η ισοπαλία για την Γιουβέντους είναι ήττα. Βάλτε το καλά μέσα στο κεφάλι σας»Η Γιούβε έκανε ... υπομονή ακόμα 4 χρόνια, τερμάτισε 3η, 2η κ 2 φoρές 7η (10 κ 11),αποκλείστηκε από τα τα προημιτελικά στο Κύπελλο Ιταλίας (10 κ 11), έφαγε «πόρτα» από Ντι Νατάλε και Αγκουέρο το 11 στα πέτρινα χρόνια, καταστάσεις οι οποίες ήταν πρωτόγνωρες για την Γιουβε.

Όμως η νοοτροπία του οργανισμού, ήταν του νικητή. Ανέκαμψε, δούλεψε σωστά σαν οργανισμός, τα ξεπέρασε όλα αυτά κ κατέκτησε 9 σερί πρωταθλήματα (2012-2020), 5 κύπελλα (τα 4 συνεχόμενα 2015,16,17,18), 5 Ιταλικά Supercup, έπαιξε συνεχόμενα σε 2 τελικούς Ch. League.

Προφανως και δεν ειμαστε και δεν θα γινουμε Γιουβε. Αναλογικα όμως θα επρεπε. Στο μεγεθος που μας αρμοζει στην Ελλαδα. Το οποιο αφηνουμε να μικραινει καθε χρονο. Και το συνηθιζουμε. Πλην ελαχίστων. Καλες και ωραιες οι νικες με 4-5 γκολ στην Λεωφόρο αλλά αν τελειώσει αυτή η «βενζίνη», μαζι με την ανυπαρξία μας στα εκτός έδρας του πρωταθληματος, η χρονιά θα μοιάζει επικίνδυνα σαν τις τελευταίες. Και δεν πρέπει.

Super League Παναθηναϊκός