Μικραίνουν τον Παναθηναϊκό - Τι... αμαρτίες πληρώνει ο Μακέντα;

Καλή και άνετη η νίκη επί του Παναιτωλικού με 2-0 για τον Παναθηναϊκό.

Λογικό, αναμενόμενο και μίνιμουμ απαιτητό αυτό ακόμα και για αυτόν τον Παναθηναϊκό των χαμηλών προσδοκιών.

Και δεν λέω, προφανώς και φέρνει δικαιολογημένα χαμόγελα αυτή η δεύτερη σερί νίκη στο στρατόπεδο των πρασίνων και στις τάξεις των οπαδών του.

Όμως πραγματικά από κάποιο σημείο και μετά θέλεις να αγιάσεις και δεν σ' αφήνουν.

Καθώς ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκε αυτή την νίκη όλο το "επιτελείο" της συμφοράς που έχει τα "κουμάντα" στον Παναθηναϊκό, αν μη τι άλλο προκαλούν.

Και δεν λέω καν τι θα συνέβαινε σε ένα κανονικό Παναθηναϊκό πριν κάμποσα χρόνια, αν τολμούσαμε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως "σκαρφάλωσε" για το άγγιγμα της... πέμπτης θέσης στην βαθμολογία.

Δεν λέω καν τι θα συνέβαινε αν τολμούσαμε επίσης να κάνουμε την παραμικρή πανηγυρική αναφορά για μια νίκη επί του Παναιτωλικού.

Δεν λέω καν τι θα συνέβαινε αν χρησιμοποιούσαμε σαν ένδειξη βελτίωσης το ότι ο Παναθηναϊκός έκανε... επιτέλους, δύο νίκες σερί στο πρωτάθλημα.

Στον τοίχο σαν προδότες της Παναθηναϊκοφροσύνης θα μας είχαν στήσει αυτοί που σήμερα ξεσαλώνουν χωρίς ντροπή για τέτοιου είδους "επιτεύγματα" και τολμάνε να μιλάνε εκ μέρους ενός... κανονικου υποτίθεται Παναθηναϊκού.

Αλλά εν πάσει περιπτώσει να το καταπιούμε και αυτό και να πάμε παρακάτω.

Η φυσιολογική επικράτηση επί του Παναιτωλικού, για να έχει αξία χρειάζεται να αντιμετωπιστεί στο κανονικό της πλαίσιο και σημασία και να μην χρησιμοποιείται σαν αφορμή για νέα ξεσαλώματα και τα σχετικά.

Το μέγεθός της είναι αυτό που είναι και τίποτα παραπάνω.

Μια αναμενόμενη νίκη, εύκολη μάλιστα επί ενός αντιπάλου που οποιοδήποτε αποτέλεσμα με ήττα κάτω από τρία γκολ, το θεωρούσε... επιτυχία.

Και για να συνειδητοποιήσουμε το πραγματικό μέγεθός, της σκεφθείτε μια νίκη οποιασδήποτε ομάδας του βαθμολογικού πίνακα επί του Παναιτωλικού με 2-0 στην έδρα της, αν θα αντιμετωπιζονταν σαν κάτι φοβερό και τρομερό.

Ποια ομάδα δηλαδή θα κέρδιζε αυτόν τον Παναιτωλικό στην έδρα της και θα μιλούσε για υπερβάσεις, μεγάλη μπάλα και όλα τα σχετικά;

Ο Απόλλων, ο ΠΑΣ Γιάννινα, η Λαμία, ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ, ο Αστέρας Τρίπολης, ποια τέλος πάντων;

Αυτά μπας και καταλάβουν κάποια στιγμή πόσο πραγματικά μικραίνουν τον Παναθηναϊκό, όσοι εξακολουθούν το ίδιο τροπάρι εδώ και χρόνια.

Από κει και πέρα.

Υπάρχουν και καλά και κακά νέα από αυτή την δεύτερη σερί νίκη του Παναθηναϊκού.

Τα καλά νέα είναι ότι αρχίζουν και δηλώνουν παρών, ποδοσφαιριστές που κυριολεκτικά τους είχαμε για διώξιμο και στα αζήτητα εδώ και αρκετό καιρό.

Μακέντα, Βιγιαφάνιες, Αϊτόρ, ακόμα και Μαουρίτσιο, ήταν ονόματα που όχι απλά δεν υπολογίζονταν εδώ και ένα μήνα μόλις σχεδόν, αλλά ήταν και ονόματα που καθημερινά ήταν σημείο αναφοράς στις πιθανές αποχωρήσεις στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη.

Το ότι αυτή την στιγμή και υπολογίζονται και δίνουν λύσεις στον Γιοβάνοβιτς είναι ασφαλώς κέρδος για τον Παναθηναϊκό.

Έστω κι αν αυτό έγινε αναγκαστικά και λόγω απουσιών των λεγόμενων βασικών με τους οποίους ξεκίνησε την σεζόν ο Παναθηναϊκός.

Και δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλα ειδικά για τον Μακέντα, είναι προφανές ποδοσφαιρικά ότι η συγκεκριμένη συζήτηση και τον αδικούσε και ήταν άνευ λογικής ποδοσφαιρικής.

Παίκτη με την εμπειρία και τα χαρακτηριστικά του Μακέντα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτή την στιγμή στο ρόστερ του.

Και ειδικά αυτός ο Παναθηναϊκός.

Δεν ξέρω ειλικρινά τι σόϊ "αμαρτίες" πληρώνει ο Ιταλός και εδώ και δύο χρόνια είναι συνεχώς στο στόχαστρο και τόσο επί Μπόλονι όσο και φέτος στην καλύτερη τρώει καψόνια σε στιλ για ζέσταμα στο... 90' και όλα τα σχετικά και ταυτόχρονα είναι συνεχώς υπό παραχώρηση και αποδέσμευση.

Όσο για τους υπόλοιπους;

Κρατήστε λίγο μικρό καλαθάκι.

Γιατί με την ίδια ευκολία που τους αποθεώνουν τώρα, θα τους βγάλουν άχρηστους με την πρώτη στραβή και θα τους ξαναβάλουν πάλι στην λίστα υπό παραχώρηση.

Στα κακά νέα της ημέρας τώρα.

Είναι αρκετά μεγάλο το διάστημα που λογικά υπάρχει το ελαφρυντικό της προσαρμογής, για δύο από τα πιο ηχηρά μεταγραφικά αποκτήματα του καλοκαιριού.

Ο λόγος για τον Βιτάλ και τον Παλάσιος.

Και για τον Βιτάλ είναι μικρό το κακό, καθώς δανεικός είναι δεν τρέχει και τίποτα ιδιαίτερο αν τελικά δεν καταφέρει να προσαρμοστεί και να βγει, για τον Παλάσιος δεν ισχύει το ίδιο.

Ο συγκεκριμένος όχι απλά αποτελεί την πιο ακριβή μεταγραφή του Παναθηναϊκού, αλλά είναι θεωρητικά ο παίκτης που ο Παναθηναϊκός θέλει να χτίσει πάνω του μεσοεπιθετικά την νέα του ομάδα.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να τον κάψει με το καλημέρα, αλλά παρ' όλα αυτά, θα πρέπει άμεσα να βρει κάποια λύση και να βρει την φόρμα και τον ρόλο του και να μην κάνει" ζημιά" στην συγκρότηση της ενδεκάδας με την αναγκαστική λόγω ονόματος και κόστους της μεταγραφής του, χρησιμοποίησή του.

Αλλά αυτό είναι πρόβλημα προς επίλυση, αποκλειστικά και μόνο του Γιοβάνοβιτς και κανενός άλλου.