Να κλείσει τα αυτιά στις δικαιολογίες ο ΠΑΟ - Πρώτο λαχείο ο Γιοβάνοβιτς

Έχει τραβήξει τον πρώτο αριθμό του λαχείου ο Παναθηναϊκός και αυτό είναι το πιο σημαντικό που βγαίνει μετά την ήττα από τον Βόλο.

Κι αυτό το λαχείο είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Ο άνθρωπος ανεξάρτητα από την όποια δουλειά κάνει, ανεξάρτητα από επιλογές, λάθη ή επιτυχίες στην διαχείριση της ομάδα του, δίνει κάθε φορά ρεσιτάλ σοβαρότητας με τις δηλώσεις του και την γενικότερη στάση και συμπεριφορά του.

Κι αυτό είναι η πιο σίγουρη παρακαταθήκη ότι παρά τις όποιες αντιξοότητες και τις αντικειμενικές δυνατότητες και αδυναμίες της ομάδας του Παναθηναϊκού, τελικά κάτι καλό μπορεί να βγει αυτή τη σεζόν.

Αρκεί φυσικά να τον αφήσουν.

Να τον αφήσουν να είναι αυτός που είναι και να τον βοηθήσουν έτσι να δει και τα όποια λάθη του, γιατί κάνει και τέτοια και φυσιολογικό είναι όπως κάθε προπονητής στον κόσμο,

Να βγαίνεις λοιπόν μετά από μια ήττα, η οποία ήρθε κόντρα στη ροή του αγώνα, η οποία ήρθε και με σοβαρότατα διαιτητικά λάθη σε βάρος σου, η οποία ήρθε μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο έπαιζες με δέκα παίκτες ένα ολόκληρο ημίχρονο και να έχεις τα κότσια, το καθαρό μυαλό και κυρίως την ποδοσφαιρική ωριμότητα να δηλώνεις "μας άξιζε η ήττα, δεν παίξαμε καλά, δεν αντιδράσαμε καλά, δεν έχει σημασία η άδικη αποβολή, δεν σημαίνει τίποτα το ότι μείναμε με δέκα παίκτες", είναι δείγμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πάνω απ' όλα σοβαρό και έντιμο άνθρωπο που αξίζει τον κόπο να τον εμπιστευτείς και να τον στηρίξεις.

Σε ότι έχει να κάνει με αυτή καθ' αυτή την μορφή του αγώνα στο Βόλο τώρα.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το παιχνίδι από εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει το ματς κόντρα στον Άρη στη Λεωφόρο.

Με απίστευτο τρέξιμο και ενέργεια δηλαδή, που δεν άφηνε τους παίκτες του Βόλου να πάρουν ανάσα και να έχουν την μπάλα στην κατοχή τους για διάστημα μεγαλύτερο από κάποια δευτερόλεπτα.

Παρ' όλα αυτά, ακόμα και στο συγκεκριμένο διάστημα που ο Παναθηναϊκός υπερείχε συντριπτικά μέσα στο γήπεδο, υπήρχε κάτι που σου έδινε την αίσθηση ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά και λογικά.

Συγκεκριμένα, η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν μια εντελώς άναρχη συμπεριφορά αφηνιασμένων ποδοσφαιριστών που τις περισσότερες φορές δεν χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους στις επιλογές τους.

Ήταν δηλαδή παντού κυρίαρχοι, πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα, κέρδιζαν όλες τις μονομαχίες, ήταν πιο δυνατοί, πιο γρήγοροι, πιο αλτικοί και γενικά απίστευτα πιο ενεργητικοί από τους αντιπαλους τους, αλλά η υπεροχή τους εξαντλούταν εκεί.

Ήταν δηλαδή σαν το κορμί, τα πόδια τους και η μπάλα, να πήγαιναν γρηγορότερα από το... μυαλό τους σε κάθε ενέργειά τους.

Αποτέλεσμα όταν λογικά με το πέρασμα του χρόνου και ειδικά μετά το πρώτο 25λεπτο αυτού του είδους η υπεροχή εξασθένισε ή έστω υποχώρησε σε ένταση και διάρκεια, να βρεθούν απροετοίμαστοι για το τσαφ της στιγμής και να αντιδράσουν και εκει εντελώς ενστικτωδώς και χωρίς σκέψη και να προέλθει έτσι το πρώτο γκολ, που ήταν συνδυασμός, λαθών, αργής και κακής αντίδρασης, όχι μόνο του Κώτσιρα που φορτώθηκε όλη τη λέζα, αλλά και της άμυνας και του Μπρινιόλι συνολικά.

Και πρέπει να σταθούμε σε αυτό, γιατί η γενική αίσθηση είναι πως ο Παναθηναϊκός έχασε στον Βόλο ή έστω κατέρρευσε μετά την αποβολή του Σάντσεθ, όμως το γκολ δεν το έφαγε όταν έπαιζε με δέκα παίκτες, αλλά όταν ήταν με έντεκα μέσα στο γήπεδο.

Εκεί φυσικά ήρθε και αυτή η τουλάχιστον περίεργη απόφαση του διαιτητή για την αποβολή του αμυντικού του Παναθηναϊκού.

Κι από εκείνο το σημείο και μετά, ο Παναθηναϊκός συνολικά σαν ομάδα και πάγκος, ήταν σαν να κράτησαν απ' όλη την μέχρι τότε παρουσία τους στο γήπεδο, μόνο την έλλειψη καθαρού μυαλού, αφήνοντας εντελώς την ενέργεια και τις δυνάμεις του στο περιθώριο.

Και βάζω και τον πάγκο μέσα, γιατί ήταν τουλάχιστον ανεξήγητη η επιλογή του Γιοβάνοβιτς να βγάλει ένα μέσο και να βάλει αριστερό μπακ μετά την αποβολή του Σάντσεθ.

Καθώς ο Παναθηναϊκός έπαιζε έτσι για ένα ολόκληρο ημίχρονο με δύο μόνο χαφ σε ένα περίεργο 4-2-3 μέσα στο γήπεδο, που επί της ουσίας εξαφάνισε εντελώς την μεσαί του γραμμή και απέκοψε ταυτόχρονα τους τρεις μπροστά που ήταν σαν να παρακολουθούσαν από... απόσταση μετά την προσπάθεια των συμπαικτών τους.
Αποτέλεσμα, Αλεξανδρόπουλος και Βιγιαφάνιες να εξαφανιστούν από το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός να μην έχει απειλήσει ουσιαστικά σχεδόν καθόλου τον Βόλο επιθετικά και ταυτόχρονα ο Βόλος να έχει την απόλυτη κυριαρχία και αριθμητική υπεροπλία στο κέντρο και να δημιουργεί συνεχώς καταστάσεις φτάνοντας φυσικά σε δύο ακόμα γκολ.

Όπως πολύ σωστά είπε και ο Γιοβάνοβιτς μετά το παιχνίδι, το ότι ο Παναθηναϊκός έμεινε με δέκα παίκτες δεν μπορεί ούτε να εξηγήσει, ούτε πολύ περισσότερο να δικαιολογήσει αυτή την πλήρη παράδοσή του μέσα στο γήπεδο, ούτε τα λάθη που έκανε, ούτε την αδυναμία του να αντιδράσει στοιχειωδώς στο σε βάρος του σκορ.

Η ουσία είναι λοιπόν, πως ο Παναθηναϊκός για κάποιο περίεργο λόγο και παρά την σαφέστατα βελτιωμένη εικόνα του στα τελευταία παιχνίδια, εξακολουθεί στην φετινή σεζόν να αντιμετωπίζει την κατάρα του εκτός έδρας διπλού, καθώς ένα διπλό έχει πάρει μέχρι τώρα και αυτό σε ουδέτερο γήπεδο και συγκεκριμένα στο Βόλο κόντρα στη Λαμία.

Για να μην γίνει μεγαλύτερη απ' όσο είναι πρατικά η ζημιά από την ήττα στο Βόλο, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να κλείσει τα αυτιά του σ΄αυτό τον ορυμαγδό δικαιολογιών και ανάθεμα στην διαιτησία και να μείνει όσο μπορεί περισσότερο προσηλωμένος στη σοβαρότητα και ποδοσφαιρική λογική με την οποία ο ίδιος ο προπονητής του αντιμετώπισε το παιχνίδι και το αποτέλεσμα και να αναζητήσει μέσα από ένα τέτοιο δρόμο, την επιστροφή του στα καλά παιχνίδια και στα ανάλογα αποτελέσματα.