Η καρέκλα του προπονητή σε μια ομάδα σαν τον Άρη κάθε άλλο παρά αναπαυτική είναι. Οι απαιτήσεις του κιτρινόμαυρου μικρόκοσμου είναι τεράστιες ενώ οι δυνατότητες της ομάδας συνήθως είναι κατώτερες των προσδοκιών, συνεπώς ο εκάστοτε προπονητής χρειάζεται να επιτελέσει ένα θαύμα για να γίνει αρεστός και να μπορούμε να πούμε πως πέτυχε στην αποστολή του. Στον Άρη έχουν έρθει κατά καιρούς μεγάλα ονόματα (Βίτσαν, Κράμμερ, Παναγούλιας, Γκμοχ, Πέτκοβιτς, Μπάγεβιτς, Κούπερ κ.α.), με τεράστιες επιτυχίες στο ενεργητικό τους. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση έφυγαν από την ομάδα μας ως ανεπαρκείς (δεν χρησιμοποιώ την πιο βαριά λέξη "αποτυχημένοι"), χωρίς να εκπληρώσουν έναν πόθο που μοιάζει αιώνιος: Αυτόν του πρώτου τίτλου μετά το 1970!

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ