Πρώτα πρέπει να πιστέψει η ΑΕΚ στον προπονητή - Όχι ξανά το ίδιο λάθος με Μιλόγεβιτς και Γιαννίκη

Οι μέρες περνούν αργά. Κάθε μέρα, θα δεχθώ δεκάδες τηλεφωνήματα και μηνύματα, που με ρωτούν επίμονα ένα και μόνο πράγμα: «με προπονητή τι γίνεται;». Αυτό προκύπτει αφ’ ενός από την ανάγκη να δεις λίγο την επόμενη μέρα και να δεις κάτι καλύτερο από το φετινό έκτρωμα και αφ’ ετέρου, επειδή άπαντες κατανόησαν πλέον, ότι ένα από τα βασικά ζητήματα της ΑΕΚ αφορούν την έλλειψη ενός κανονικού προπονητή και με προσωπικότητα.

Η απάντηση που δίνω, δεν περιέχει καμία ουσιαστική εξέλιξη. Γνωρίζουμε, ότι η ΑΕΚ έχει χτυπήσει πολλές πόρτες, έχει φάει πολλές πόρτες, συνεχίζει να φιλτράρει περιπτώσεις και να ψάχνει αυτό που θα κριθεί ως σημαντικότερο. Και όσο κυλούν οι μέρες, ολοένα και βγαίνουν περισσότερα ονόματα, ακούγονται και συζητιόνται ακόμα πιο πολλά στην αναμονή και τη φαντασία του καθένα και η αγωνία κορυφώνεται, με εμάς να αναλωνόμαστε για το ποιος κάνει και ποιον θα θέλαμε για την ΑΕΚ.

Ξέρετε, στο τέλος της ημέρας, δεν είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Δηλαδή, κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να αναζητείται ένας προπονητής που απλά θα έχει ένα βαρύ βιογραφικό, που θα μπορέσει να «ψήσει» τον κόσμο και να αφαιρέσει βάρος της ευθύνης από όσους θα έχουν λόγο στην τελική εισήγηση προς τον Μελισσανίδη. Το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι να υπάρχει απόλυτη γνώση του ποιος είναι ο επιλαχών, να ξέρει καλά ποια δουλειά καλείται να κάνει και να έχει την αμέριστη στήριξη της ίδιας της ΑΕΚ.

Είναι νωπά όσα ζήσαμε φέτος με τον Μιλόγεβιτς και τον Γιαννίκη, φτάνοντας ακόμα και ως τον Οφρυδόπουλο. Η ΑΕΚ δεν θέλει αυτοφωράκηδες, δεν την ενδιαφέρει να βρει απλά κάποιον για να κερδίσει χρόνο, αλλά θέλει εκείνον που θα κάνει τη διαφορά. Οσοι τον επιλέξουν, θα πρέπει να είναι απόλυτα βέβαιοι γι’ αυτόν και να γίνουν ταλιμπάν στην υποστήριξη του. Να του παρέχουν όσα χρειαστεί, να γίνουν ασπίδα στα προβλήματα που θα υπάρξουν.

Μόνο φέτος εάν δει κάποιος όσα συνέβησαν, θα καταλάβει πολλά για τη σημασία αυτής της ιστορίας. Χωρίς να αθωώνω τον Μιλόγεβιτς και να κρίνω πως δεν ευθύνεται εκείνος για την αποτυχημένη συνεργασία, αποτελεί γεγονός, ότι εξ’ αρχής φαινόταν σαν κάτι που δεν ήθελε κανείς. Σαν άπαντες να περίμεναν ή να ήθελαν κάτι άλλο, αλλά η μοίρα τους έφερε μαζί. Και έτσι, η υπόθεση δεν κόλλησε, ο Σέρβος την είδε αλλιώς, η ΑΕΚ έχασε το τρένο.

Ακόμα και με τον Γιαννίκη, μολονότι γνωρίζετε τις επιφυλάξεις που είχα εκφράσει εξ αρχής, φάνηκε πως πλην του Μελισσανίδη, δεν υπήρξε κανείς που να πιστεύει πως θα πετύχαινε εκεί που απέτυχαν οι άλλοι. Και αφού κακώς έγινε η συμφωνία με τον Γιαννίκη, γιατί απλά υπήρχε ως απωθημένο την τελευταία διετία, όταν έφτασε η στιγμή και το πράγμα δεν τσουλούσε, δεν είχε κανείς το σθένος να πάει και να πει στον Μελισσανίδη, ότι δεν πάει το πράγμα. Αρέσκονταν σε αναφορές για κακοτυχία, για πίεση από τον κόσμο, για δουλειά που δεν βγαίνει και άλλα στα όρια της φαρσοκωμωδίας.

Φτάνουμε στο σήμερα. Το μόνο που δεν χρειάζεται η ΑΕΚ είναι να δημιουργείται πλάνη γύρω από τον προπονητή. Να πάρει για παράδειγμα τον Ντι Φραντζέσκο και να ζει με το όνειρο τι θα συνέβαινε εάν έβρισκε τρόπο να συμφωνήσει με τον Γκαρσία. Να βρει άκρη με τον Πελεγκρίνο, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού να είναι ο Σάντος και πότε θα αποδεσμευθεί. Δεν λέω, πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο. Αλλά όταν θα επιλέξεις, θα πρέπει να είσαι βέβαιος για την επιλογή σου.

Το έχουμε δει και στο πρόσφατο παρελθόν. Και όσοι πλέον έχουμε σημαντικές παραστάσεις και καλή μνήμη, ξέρουμε πως έχει η σειρά των πραγμάτων. Απόλυτος ενθουσιασμός στην αρχή, υπερβολές που δεν απηχούν στην πραγματικότητα και όταν φτάνει η πρώτη κρίσιμη στιγμή, όλα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Γιατί; Γιατί δεν έχουν πειστεί για την επιλογή τους και στην πρώτη δυσκολία, τινάζονται όλα στον αέρα και χάνεται κάθε αίσθηση εμπιστοσύνης.

Αρα, καλό θα είναι πέρα από κάθε ονοματολογία, να σκεφθούμε με ποιον τρόπο μπορεί να υπάρχει απόλυτη πίστη γι’ αυτόν. Να πουν αυτός είναι, σε μια επιλογή βέβαια που θα έχει στηριχθεί σε ποδοσφαιρικά κριτήρια και δεν θα αφορά πεποιθήσεις και σκέψεις που απλά τυχαίνουν. Γιατί το ποδόσφαιρο, όσο απλό και όμορφο είναι, τόσο σύνθετο και πολύπλοκο γίνεται όταν το μπλέκεις και βάζεις πολλά στο κεφάλι σου.