Δεν θα έχανε σε αυτή τη Λεωφόρο - Τους βύθισε στην απογοήτευση

Το ότι θα ερχόταν και ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός δεν θα έπιανε την γνωστή του απόδοση, ή που ο αντίπαλος θα τον είχε διαβάσει και θα του έβαζε δύσκολα, ήταν σίγουρο.
Εκείνο όμως; που δεν ήταν σίγουρο, είναι πως ο Παναθηναϊκός θα έβρισκε τρόπο να πάρει ΚΑΙ αυτό το παιχνίδι.
Κι έτσι ακριβώς έγινε με τον Άρη.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε για μια ακόμα φορά τον τρόπο να πάρει μια σπουδαία και υπερπολύτιμη στην οικονομία της κούρσας του πρωταθλήματος νίκη.
Μια νίκη που αν δεν υπήρχαν τα πλέϊ-οφ λες σίγουρα ότι είναι από τις νίκες-πρωτάθλημα.
Μια νίκη που ήρθε στην βραδιά που δεν ήσουν καλός, που είδες χίλιες δυο αναποδιές να σου βγαίνουν στο χορτάρι, που ο αντίπαλος όχι απλά κυριάρχησε εκεί που είχες συνηθίσει μέχρι τώρα να έχεις υπεροπλία δηλαδή στην μεσαία γραμμή, αλλά που τελικά ήρθε και μάλιστα στην πιο "ηδονική" στιγμή στις καθυστερήσεις του αγώνα.
Εκεί δηλαδή που κάπου το έχεις πάρει απόφαση πως αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρεις, εκεί που οι διώκτες σου είχαν πιστέψει πως -επιτέλους- σε πλησίασαν δυο βαθμούς και κάτι θα άλλαζε στην όλη διαδικασία.

Εκεί λοιπόν ο Παναθηναϊκός ξαναδήλωσε φέτος ότι ναι, πάει για πρωτάθλημα, και οι αντίπαλοί του βυθίστηκαν ξανά στην απογοήτευση αναζητώντας πλέον τα επόμενα παιχνίδια που πιθανόν θα σκονταψει αυτή η ομάδα του Γιοβάνοβιτς.

Στην νίκη αυτή όμως, την καθοριστικότερη συνεισφορά αυτή τη φορά, είχε η έδρα και ο λεγόμενος "12ος παίκτης" δηλαδή ο κόσμός.
Σε άλλη έδρα και με διαφορετική συμπεριφορά από το σύνολο της εξέδρας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρει το κουράγιο ο Παναθηναϊκός να πιστέψει και να κυνηγήσει με τέτοια συνέπεια και σταθερότητα τη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Ήταν η ατμόσφαιρα και η αύρα ολοκληρης της Λεωφόρου, από τα πέταλα μέχρι τα επίσημα και τις πλαϊνές εξέδρες που την συγκεκριμένη βραδιά πήραν "πάνω τους" την υπόθεση και έστειλαν και στους παίκτες το μήνυμα πως "και απόψε" δεν θα χάσετε.

Από κει και πέρα τα υπόλοιπα σαν εξήγηση και ανάλυση των όσων είδαμε, μικρή σημασία έχουν.
Για την ακρίβεια μικρή σημασία έχουν προς το παρόν.
Καθώς όταν φύγει ο δικαιολογημένος ενθουσιασμός από την νίκη, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να κάτσει να δει μερικά πράγματα που θα του φανούν χρήσιμα σαν συμπεράσματα από το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Το πρώτο και βασικότερο, είναι ότι πλέον έχουν αρχίσει και τον διαβάζουν οι αντίπαλοί του και πλέον ο βαθμός δυσκολίας που θα του βάζουν εναπόκειται στην ποιότητα των αντιπάλων του και στην οξυδέρκεια του αντίπαλου προπονητή κάθε φορά.
Ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Άρη, μπλοκαρίστηκε δημιουργικά γιατί ο Άρης είχε στην μεσαία γραμμή παίκτες που και δυνατοί και δυναμικοί ήταν, αλλά και πολύ καλοί στον χειρισμό της μπάλας και στις ατομικές τους ενέργειες.
Με αποτέλεσμα να είναι ο Άρης αυτός που μετά το πρώτο 15λεπτο, αποκτούσε συνεχώς υπεραριθμία στον χώρο του κέντρου όπου και μαρκάριζε αποτελεσματικά και ξεμαρκαριζόταν σχετικά εύκολα.
Εκεί όπου ο Μπερνάρντ πρακτικά είχε χαθεί από το προσκήνιο, ο Πέρεθ για πρώτη ίσως φορά έκανε τόσα ατομικά λάθη και δεν έβγαζε την γνωστή του ηρεμία και σιγουριά και είχε απομείνει ο πάντα σταθερός Τσέριν να προσπαθεί μόνος του ανάμεσα σε δυο και τρεις πολλες φορές αντιπάλους.

Tην ίδια στιγμή η μέτρια έως κακή μέρα του Παλάσιος δεν επέτρεψε στον ορεξάτο Βέρμπιτς να μοιραστεί το βάρος των επιθέσεων και να βρίσκει ελεύθερους χώρους, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην δημιουργία του.

Ένα δεύτερο πράγμα που σε συνδυασμό και με τα προηγούμενα παιχνίδια και ειδικά αυτό με την Λαμία, θα πρέπει να δει σοβαρά ο Παναθηναϊκός, είναι το γεγονός ότι αρχίζει με ανησυχητική συχνότητα και σταθερότητα, να χάνει παίκτες από τραυματισμούς σε κάθε παιχνίδι.
Και μάλιστα σοβαρούς τραυματισμούς και τραυματισμούς που βγαίνουν σαν αποτέλεσμα της έντασης και της προσπάθειας των παικτών του και όχι λόγω κάποιου χτυπήματος πάνω στις φάσεις.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αρχίζουν και παίζουν στα όριά τους οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς και πως πρατικά αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα μπορεί να αναπληρώσει τα κενά που θα αρχίσουν να δημιουργούνται.
Αυτό βέβαια είναι ένα πρόβλημα που προς το παρόν δεν μπορεί και να αντιμετωπιστεί πλήρως, καθώς οι εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν και οι αντίστοιχες δυνατότητες του Γιοβάνοβιτς είναι σαφώς λίγες.
Αλλά γι' αυτά υπάρχουν ακόμα μέρες να το σκεφτεί και να τα δει ο προπονητής του Παναθηναϊκού.

Εκείνο που σήμερα και για μια δυο μέρες ακόμα μετράει, είναι ότι ο Παναθηναϊκός αρχίζει και δείχνει μέταλλο νικητή και σοβαρού διεκδικητή πρωταθλητή και μάλιστα μετά από μια σειρά "άνετες" νίκες ήρθε η στιγμή να πάρει και μια νίκη, απ' αυτές που λες ότι η ομάδα έβγαλε ψυχή και καρδιά για να μπορέσει να την πάρει.

Κι αυτό επίσης είναι ένα στοιχείο και ένα χαρακτηριστικό που τόσο έχει λείψει για χρόνια ολόκληρα από τον Παναθηναϊκό.