Δεν μπορεί κανείς να ξεκινήσει να γράφει το οτιδήποτε, αν δεν είναι ειλικρινής απέναντι στα συναισθήματά του.
Η πίκρα και η στενοχώρια, είναι αυτή που επικρατεί αυτή τη στιγμή. Μία στροφή πριν το τέλος, ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα για το οποίο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του παλέψαν σκληρά. Βασικά όχι απλώς σκληρά, αλλά με ψυχικά αποθέματα πάνω από τις δυνάμεις τους. Τρύπησαν κάθε "ταβάνι" που έβλεπαν, λυγίζοντας μόνο στο τέλος.
Μόνο περηφάνια για αυτούς τους μάγκες με τα πράσινα! Πάλεψαν με ένα ολόκληρο σύστημα απέναντί τους. Με μεζούρες, κροτίδες, μεθυσμένους διαιτητές, με άπλετη δυσωδία στο παρασκήνιο, με κατηγορίες για "δώρα" από αντίπαλους προπονητές, με ιδιοκτήτες ομάδων να πίνουν τα... τσιπουράκια τους πριν από ματς που έκριναν τίτλο, με ιδιοκτήτες άλλων ομάδων φιλοξενούμενοι στις σουίτες νεόκτιστων γηπέδων. Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, χωρίς να πάρει όχι "δώρο" όπως έλεγε ο κύριος Αλμέιδα άλλα ούτε ίχνος χαρίσματος από κανέναν, έχασε στο νήμα. Και έχασε από τα δικά του χέρια. Το όνειρο για το πρωτάθλημα δεν έσβησε στο Φάληρο. Χάθηκε στη Λεωφόρο. Εκεί όπου με Βόλο, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ η ομάδα άφησε 6 βαθμούς.
Δεν θα μιλήσουμε για διαιτησία. Δεν θα μιλήσουμε για το καθαρό πέναλτι στον Σπόραρ που δεν δίνεται στο 0-0, ούτε για τους... Νταμπάνοβιτς στην OPAP Arena. Πολύ απλά γιατί τίποτα από αυτά, δεν θα μετριάσει ούτε στο ελάχιστο τη στενοχώρια. Όμως, ειλικρινά, θα το πούμε τώρα που κάθε Παναθηναϊκός έχει πίκρα. Τα πραγματικά μεγάλα για το τμήμα είναι μπροστά!
Αυτά τα παιδιά, φέτος, έκαναν την απόλυτη κατάθεση ψυχής. Ξύπνησαν έναν ολόκληρο λαό, κάνοντάς τον να ζει και ν’ αναπνέει για την επόμενη Κυριακή. Και για την επόμενη Κυριακή. Και για την επόμενη Κυριακή, από τον Αύγουστο μέχρι τον Μάιο. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε. Χάρη στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές του. Το "ευχαριστώ" είναι λίγο, για όσα ζήσαμε μαζί τους μια ολόκληρη χρονιά. Μόνο Παναθηναϊκός! Τώρα, περισσότερο από ποτέ.