Γκαγκάτσης: "Μπορεί να πέθαινα από καρδιά..."

Τα όσα είπε ο πρώην πλέον αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και νέος πρόεδρος της ΕΠΟ για τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της περσινής πια χρονιάς και όσα καταγράφονται στην ταινία «The Incredibles».

«Ήταν ένα μεγάλο χαστούκι για όλους μας. Το ίδιο βράδυ είχαμε συνάντηση με τους οπαδούς έξω από την Τούμπα, παρουσία Γιώργου Σαββίδη, είπαν τους προβληματισμούς τους και ανέφεραν τη δική τους κρίση και σκέψη για το τι πρέπει να γίνει. Είχαμε ήδη μία ήττα από τον ΟΦΗ και μία ισοπαλία με τον Άρη στην Τούμπα, στο ματς με την ΑΕΚ ουσιαστικά η ομάδα έχασε με κατεβασμένα τα χέρια. Έχασε με 2-0 χωρίς να υπάρχει αντίδραση. Με διαφορά το χειρότερο ματς της σεζόν. Το διαχειριστήκαμε με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Και αυτό το οποίο είπαμε όλοι από τον προπονητή μέχρι τον Ιβάν Σαββίδη, τους παίκτες, όλους, ότι δεν το ξεχνάμε αυτό το παιχνίδι. Δεν είναι ένα ματς που μπορούμε να σβήσουμε εύκολα με σφουγγάρι, αλλά αυτό το ματς θα το έχουμε πάντα στο μυαλό μας για να μας γίνει μάθημα για το υπόλοιπο της σεζόν. Την επόμενη εβδομάδα παίζαμε στο Καραϊσκάκη. Ξέρετε σε πολλά ματς, κάποιοι συνεργάτες μου το ξέρουν, κάποιοι όχι, από το άγχος μου φεύγω από το γήπεδο, κυρίως όταν είμαστε μπροστά στο σκορ. Αν ήμουν μέσα στο γήπεδο, μπορεί να πέθαινα από την καρδιά μου. Οπότε προτιμώ να είμαι έξω από το γήπεδο και να καταλαβαίνω τι γίνεται από τις αντιδράσεις του κόσμου. Όταν θα μπει το γκολ για να πανηγυρίσω και εγώ.
Αυτό συνέβη και στο ματς με τον Ολυμπιακό στο Γ.Καραϊσκάκης. Όταν κάναμε το 0-2, είμαι μαζί με τα παιδιά από την ασφάλεια της ομάδας στο πάρκινγκ του γηπέδου. Από τις αντιδράσεις των οπαδών του Ολυμπιακού στο 0-3 και στο 0-4 και δεν το πίστευα. Ήταν μία εκπληκτική εμφάνιση, νομίζω η μεγαλύτερη μας νίκη στο Καραϊσκάκη από το 1976 με το 4-0 που είχαμε πάρει και το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία μας. Εκείνο το ματς ήταν που έδωσε σε όλους την πεποίθηση ότι μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, ότι αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει τα πάντα.

Μία ισοπαλία πήρε η Λαμία στα play offs. Πόσο σοκαριστικά κακή ήταν η εικόνα της ομάδας σε ένα σημείο καμπής του πρωταθλήματος αφού όλοι ξέραμε ότι με νίκη στη Λαμία, κρατούσαμε το πρωτάθλημα στα χέρια μας. Και δεν περιμέναμε γκέλα κάποιου άλλου...

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαχειριστείς μία τέτοια κατάσταση, θα σας πω κάτι που δεν το γνωρίζει ο κόσμος. Μετά το τέλος του ματς στη Λαμία και μετά από μία συζήτηση που είχα με τον κ. Σαββίδη, πήγα στα αποδυτήρια και ανακοίνωσα στους παίκτες 200.000 ευρώ πρόστιμο, το οποίο θα αποσυρθεί μόνο αν η ομάδα κάνει το 4Χ4 και πάρει το πρωτάθλημα. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι το πρόστιμο δεν επιβλήθηκε ποτέ εν τέλει... (σ.σ. γελάει). Οι παίκτες ήταν σκασμένοι, όχι φυσικά με το πρόστιμο αλλά με την εμφάνιση και θεωρώ ότι ήταν εκείνο το σημείο κλειδί που μας έδωσε το πρωτάθλημα».

Για το ματς με την ΑΕΚ:

«Στο 88ο λεπτό του αγώνα, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, ο ΠΑΟΚ ήταν εκτός διεκδίκησης. -10 από την κορυφή, αλλά ένα γκολ του Κωνσταντέλια και ένα του Σάστρε άλλαξαν την ιστορία. Πηγαίνω στο γήπεδο από το 1991, δεν θυμάμαι την Τούμπα να είναι ξανά έτσι. Το λέω και ανατριχιάζω, μου σηκώνεται η τρίχα. Έδωσαν και την ψυχή τους, ακόμη και στο 1-2, έβλεπες μέσα στο γήπεδο την πίστη ότι θα γυρίσουμε το παιχνίδι και θα κερδίσουμε»

Για το ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός:

«Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι αν κέρδιζε τα τρία ματς που του είχαν μείνει, έπαιρνε το πρωτάθλημα. Συνεπώς ήταν ένα ματς do or die και για τις δύ ομάδες.

Το άγχος ήταν σε δυσθεώρητα ύψη, όχι μέσα στην ομάδα, αλλά στον κόσμο. Οι παίκτες είχαν τέτοια πίστη στην ομάδα, αλλά ο κόσμος έτρωγε τα νύχια του. Το 2-1 που έκανε ο Παναθηναϊκός, έφερε ένα σύννεφο άγχους πάνω από την Τούμπα, γιατί να μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός αυτήν την σεζόν, στον α΄γύρο στο πρωτάθλημα, μας ισοφάρισε στην τελευταία φάση και στο Κύπελλο αυτό που έγινε, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Όλους μας κυρίευσε το άγχος, γιατί ο Παναθηναϊκός σκόραρε σε όλα τα τελευταία λεπτά των αγώνων που είχαμε παίξει».

Για το ματς με τον Άρη:

«Ίσως στον τελικό του 2003, απέναντι στον Άρη, να ζούσε τόσο πολύ αυτή η πόλη γι΄αυτό το παιχνίδι. Αυτήν την φορά, δεν ανέπνεε μόνο η πόλη αλλά όλη η Ελλάδα. Αφού μείναμε ζωντανοί στο 95΄, πιστεύω θα ζήσουμε πολλά χρόνια ακόμη.

Το 2019 ένιωσα ανακούφιση, τώρα το 2024 ένιωσα χαρά. Χαρά την οποία δεν είχα ξανανιώσει. Ήταν χαρά, ήταν αγαλλίαση. Μάγκικο, παλικαρίσιο, αντρικό, δίκαιο. Δεν περιγράφεται με λόγια, όπως ο πατέρας μου μου έλεγε ιστορίες από το πρωτάθλημα του '76 για τον αστικό μύθο ότι το γκολ του Γκουερίνο που έδωσε το πρωτάθλημα τότε, ακούστηκε μέχρι την Κατερίνη. Το λέω και το ανατριχιάζω. Τέτοιος θα είναι ο μύθος αυτής της ομάδας. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη.

Δεν θέλαμε να συζητάμε για φιέστες. Το είχαμε για γούρι. Δεν θέλαμε να συζητάμε για απονομή, για την οργάνωση όλης αυτής της βραδιάς, γιατί δε θέλαμε να περάσει από το μυαλό μας ότι μπορεί να το χάσουμε. Ήταν όλοι τόσο συγκεντρωμένοι που δεν κάναμε το παραμικρό. Είναι πολύ μικρές οι προετοιμασίες σε σχέση με το '19.

Η επόμενη ημέρα αυτής της ομάδας έχει ως πρώτο στόχο στο League Stage του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία της, τη διεκδίκηση των τροπαίων, του πρωταθλήματος, του Κυπέλλου και κάποιου Ευρωπαϊκού. Μακάρι να γίνει πράξη και αυτό. Το μέλλον έρχεται με ένα νέο προπονητικό κέντρο γιατί αυτή η χρονιά σημαδεύτηκε και από την αγορά της έκτασης από τον κ. Σαββίδη που είναι το μέλλον του συλλόγου και φυσικά η κατασκευή της νέας Τούμπας που θα αλλάξει επίπεδο την ομάδα. Μακάρι να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει και είναι η επόμενη ημέρα αυτού του συλλόγου. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις και το νέο γήπεδο.

Με την παρουσία του Ιβάν Σαββίδη, δεν έχω καμία αμφιβολία, για την επόμενη ημέρα αυτής της ομάδας. Και κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για το μέλλον αυτής της ομάδας.

Αυτό το φινάλε αντικατοπτρίζει τη δουλειά που έχουν γίνει αυτά τα 16 χρόνια και αν είχα ζητήσει από τον Θεό να γράψει ένα σενάριο ίσως για επίλογο, ίσως το μόνο που θα άλλαζα, θα ήταν το σκορ να ήταν 1-1 και στο 95' ο Σαμάτα να παίρνει την κεφαλιά και να σκοράρει. Είναι το μόνο που ίσως θα άλλαζα στην πραγματικότητα. Αλλά αν με ρωτήσει κανείς, αυτά τα 16 χρόνια τι θα άλλαζα, ώστε να είναι καλύτερα τα πράγματα, ούτε μία στιγμή θα άλλαζα. Είναι τόσο ΠΑΟΚ αυτά τα 16 χρόνια, που δεν θα άλλαζα το παραμικρό.

Είναι όπως η κόρη μου είχε έρθει κάποτε, όταν έγραφα κάτι, και με ρώτησε τι γράφεις μπαμπά. Της είπα, γράφω μία αληθινή ιστορία για τον ΠΑΟΚ. Μου λέει μπαμπά να σε ρωτήσω κάτι, ο ΠΑΟΚ χάνει ποτέ; Της λέω χάνει καμιά φορά. Με κοίταξε με αυτά τα παιδικά μάτια, όταν τα βλέπεις να δακρύζουν, λες τι λάθος είπα. Περιμένει να ακούσει κάτι από εμένα, την αγκαλιάζω και της λέω, θα σου πω κάτι: «Ο δικός μας ΠΑΟΚ δεν χάνει ποτέ».