Πριν από 24 χρόνια, όταν ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας, με είχε πιάσει μια εξαιρετική καθηγήτρια μετά το τέλος ενός μαθήματος και ήθελε να μου πει κάποια κολακευτικά λόγια για τις επιδόσεις μου στα μαθήματα. «Έχεις όμως ένα κακό, που θα σε δυσκολέψει πολύ για να γίνεις καλός δημοσιογράφος», μου είχε πει και φυσικά την είχα ρωτήσει ποιο ήταν αυτό το κακό. «Είσαι πολύ καλό παιδί», μου είχε πει. Χαμογέλασα και της απάντησα: «Άρα, το σημαντικό είναι να συνεχίσω να είμαι καλό παιδί ώστε να γίνω τουλάχιστον τίμιος δημοσιογράφος. Το “καλός δημοσιογράφος” είναι σχετικό και να σας πω την αλήθεια, είναι και δευτερεύων για μένα».
Επειδή όλοι μας, δύο μέτρα γης θα πάρουμε κάποια στιγμή, μου ήταν, μου είναι και θα μου είναι για πάντα εντελώς αδιάφορο αν θα λένε για μένα όταν έρθει το τέλος «υπήρξε καλός δημοσιογράφος» ή όχι. Δεν θα ήθελα ωστόσο να βρεθεί έστω κι ένας που να πει «υπήρξε αναξιοπρεπής». Επίσης σε αυτή τη ζωή, αν είναι να χαρακτηρίζονται ως «δημοσιογράφοι» όσοι ντροπιάζουν καθημερινά το επάγγελμα, καλύτερα χίλιες φορές να θεωρούμαστε εμείς «κάτι άλλο».