Ο "ανελέητος" νόμος της ισπανικής μπάλας

Γιατί όμως, ξεκινήσαμε τον συλλογισμό μας από την περίοδο 2000-2001; Γιατί τότε ήταν η τελευταία χρονιά που δύο ισπανικές ομάδες προκρίθηκαν, και έχασαν έναν ευρωπαϊκό τελικό. Η Βαλένθια, το Champions League από τη Μπάγερν Μονάχου, στα πέναλτι. Και η Αλαβές, το τότε ακόμη Κύπελλο Uefa από τη Λίβερπουλ, στην παράταση. Έκτοτε, είτε σε εθνικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο η ισπανική μπάλα κατέκτησε και τους 27, από τους 27 τελικούς (!) στους οποίους πήρε μέρος. Απόλυτη, στη συγκεκριμένη περίπτωση η δικαίωση του Ζοσέ Μουρίνιο: «Τους τελικούς, δεν τους παίζεις απλά, αλλά τους κερδίζεις», είχε πει ο πεπειραμένος Πορτογάλος προπονητής.

Στο Βερολίνο, λοιπόν, η Ισπανία λυγίζοντας 2-1 την Αγγλία κατέκτησε το 4ο της Euro, που είναι και ρεκόρ διοργάνωσης και 3ο στα τελευταία 16 χρόνια. Ο πρώτος θρίαμβος χρονολογείται το ’64 (2-1 την τότε Σοβιετική Ένωση), ο δεύτερος το 2008 (1-0 τη Γερμανία), ο τρίτος το 2012 (4-0 την Ιταλία) και ενδιάμεσα το μαγικό «triplete» του 2010 με την κατάκτηση (1-0 την Ολλανδία, στην παράταση) και του Μουντιάλ.

Το μεγάλο φαγοπότι έγινε όμως, στα Κύπελλα Ευρώπης όπου η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε 7 Champions League και η Μπαρτσελόνα 4. Μέχρι τον ερχομό του Ζιντάν, και το μαγικό του, γυριστό βολέ στον τελικό του ’02 με τη Λεβερκούζεν, οι «Merengues» είχαν στην τροπαιοθήκη τους οκτώ Κύπελλα με τα «μεγάλα αυτιά», σήμερα έφτασαν ήδη τα 15, ενώ η Μπαρτσελόνα, προ Γκουαρντιόλα και Μέσι είχε μόνο ένα.

Μετά το 2-1 με τις «ασπιρίνες» ακολούθησαν εκείνα του ’14 (3-1 τη Γιουβέντους), του ’16 (5-3 την Ατλέτικο Μαδρίτης, στα πέναλτι), του ’17 (4-1, ξανά τη Γιουβέντους), του ’18 (3-1 τη Λίβερπουλ), του ’22 (1-0, ξανά τη Λίβερπουλ) και το φετινό, 2-0 τη Ντόρτμουντ. Και οι «Blaugrana», πάντως δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα: το 2006 στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης με το 2-1 σε βάρος της Άρσεναλ, το ’09, 2-0 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το ’11, 3-1 ξανά με αντίπαλο τη Μάντσεστερ και το ’15, πάλι με 3-1 αυτή τη φορά με τη Γιουβέντους.

Για το Europa League, ούτε συζήτηση: αυτή δεν ήταν απλή επικράτηση, αλλά κανονική, ποδοσφαιρική «δικτατορία» με 12 τρόπαια: 7 από η Σεβίλλη (από τα οποία, τρία συνεχόμενα), 3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης, από ένα, οι Βιγιαρεάλ και Βαλένθια. Σύνολο: 23 κύπελλα σε συλλογικό επίπεδο, συν 3 Euro και 1 Μουντιάλ σε εθνικό, ίσον 27 στους 27 θριάμβους. Στατιστικά αδιανόητα, αλλά καθόλα πραγματικά που εξηγούν και αιτιολογούν την πρωτοφανή παντοδυναμία της ισπανικής μπάλας στη Γηραιά Ήπειρο.