Είναι η Μπέργουικ- απόν- Τουίντ, που επί τέσσερις, και πλέον αιώνες μετατράπηκε σε σκηνικό των σκληρότερων και βιαιότερων εχθροπραξιών ανάμεσα σε Άγγλους και Σκοτσέζους. Η κατοχή της άλλαζε συνεχώς χέρια μέχρι που, το 1482 η Αγγλία κατάφερνε να την προσαρτήσει στο Βασίλειό της. De Iure, λοιπόν, νομοθετικά η πόλη υπάγεται στην Αγγλία. De facto όμως, στην πραγματικότητα ζει και αναπνέει για τη Σκωτία.

 Τόσο βιωματικά, όσο και ιδεολογικά η Μπέργουικ εξακολουθεί ν’ αδιαφορεί για τη γεωγραφική της θέση. Οι πάνω, κάτω 12.000 ψυχές της νιώθουν αποκλειστικά και μόνο Σκοτσέζοι. Και επειδή η συγκεκριμένη νοοτροπία είναι ριζωμένη μέσα τους 400 και πλέον χρόνια, αναπόφευκτο ήταν να επηρεαστεί και το κοινωνιολογικό τους στάτους. Από την απλή καθημερινότητα, έως όμως και τον αθλητισμό με σημαντικότερο παράδειγμα την ποδοσφαιρική ομάδα της Μπέργουικ Ρέιντζερς που αφού απέρριψε, το μακρινό 1881 την πρόσκληση της Football Association σήμερα συνεχίζει να φυτοζωεί στην 5η κατηγορία του σκοτσέζικου πρωταθλήματος.

 

 Στην Ιστορία του ευρωπαϊκού, τουλάχιστον ποδοσφαίρου, υπάρχουν κι άλλοι «ξένοι» σύλλογοι που αγωνίζονται σε διαφορετικά πρωταθλήματα: για παράδειγμα, η Μονακό, στη Γαλλία, ομάδες από την Ανδόρα, στην Ισπανία ή από το Σαν Μαρίνο, στην Ιταλία. Αλλά η περίπτωση της Μπέργουικ προκαλεί τη μεγαλύτερη αίσθηση λόγω, κυρίως της ιστορικής έχθρας που την χωρίζει από τους… απέναντι. Και ας βρίσκεται, τυπικά, εδώ κι αν πρόκειται για ειρωνεία της τύχης, σε αγγλικό έδαφος.

 Η πλάκα είναι το Μπέργουικ και κατά συνέπεια η Μπέργουικ Ρέιντζερς, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, μόλις 90 χλμ. από την πρωτεύουσα Εδιμβούργο και 105 από το Νιουκάσλ, ποδοσφαιρικά, αλλά και οικονομικά μιλώντας θα είχαν οπωσδήποτε μία εντελώς διαφορετική τύχη εάν είχαν επιλέξει, εξ αρχής το αγγλικό στρατόπεδο. Αλλά προς τιμήν τους και πιστοί στην ιδεολογία τους προτίμησαν να βιοποριστούν εκ των ενόντων και με τα μέσα που διέθεταν.

 Με ερασιτέχνες, και μεροκαματιάρηδες ποδοσφαιριστές, που συγκεντρώνονται για προπόνηση τρεις φορές την εβδομάδα και που πληρώνουν από την τσέπη τους τις μετακινήσεις για τα εκτός έδρας παιχνίδια.  

 

 Μ’ ένα μικρό γήπεδο, το «Σίλφιλντ Παρκ» χωρητικότητας 4.099, αλλά με μόλις 1366 καθίσματα, που τον Ιανουάριο του ’67 σημείωσε ρεκόρ προσέλευσης 13.400 ανθρώπων για το ιστορικό 1-0, σε βάρος της Γκλάσγκοου Ρέιντζερς στον 3ο γύρο του σκοτσέζικου κυπέλλου. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία της Μπέργουικ στην 143χρονη ύπαρξή της. Από κει και πέρα μόνο απογοητεύσεις και πέρα, δώθε από τη μία κατηγορία στην άλλη. Δεν πειράζει. Πάνω απ’ όλα η ιδεολογία και ο σεβασμός στην Ιστορία. Και ας αδιαφορούν για τη Γεωγραφία, και τα μόλις 659 μέτρα της γέφυρας Royal Border Bridge που χωρίζει τα άγγλο- σκοτσέζικα σύνορα…       

Σκωτία Αγγλία Διεθνή