Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει στο blog του για τον μύθο του Μοχάμεντ Άλι.
Ακόμη και άνθρωποι που έχουν μικρή η ελάχιστη σχέση με τον αθλητισμό και την παραμικρή επαφή με την επαγγελματική πυγμαχία ήξεραν το όνομα του. Υπήρχαν ολόκληρες δεκαετίες που όταν κάποιος έλεγε τη λέξη ‘’μποξ’’ το πρώτο όνομα που του ερχόταν στο μυαλό ήταν αυτό του Μοχάμεντ Αλι (Μουχάμεντ είναι το σωστό αλλά στη χώρα μας εδώ και 40 χρόνια επικράτησε το Μοχάμεντ ή το Μοχάμετ σε κάποιες περιπτώσεις).
Και ο λόγος που η επαγγελματική πυγμαχία έγινε συνώνυμη για περισσότερες από τρεις δεκαετίες με τη φιγούρα του συγκεκριμένου αθλητή δεν έχει να κάνει μόνο με τις εξωπραγματικές επιδόσεις του στα ρινγκ. Αλλά κυρίως με την επίδραση που είχε έξω από αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες λίγες μόλις ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου του ο Λεμπρό Τζέιμς στάθηκε στη συμβολή του στο ρόλο των έγχρωμων αθλητών.
Ο Αλι γεννημένος ως Κάσιους Κλέι μαζί με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και 2-3 αθλητές του στίβου αποτέλεσαν τις πλέον επιδραστικές φιγούρες για την αμερικάνικη κοινωνία της δεκαετίας του ’60 που πάλευε ακόμη να αποτινάξει από πάνω της τα στερεότυπα του ρατσισμού. Ο Άλι δεν ήταν ένας ακόμη μεγάλος έγχρωμος αθλητής. Ήταν ο πρώτος ίσως που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για τα δικαιώματα των ομόχρωμων του, δήλωσε ότι ‘’δεν θα με λέτε πια Κάσιους Κλέι γιατί αυτό είναι το όνομα ενός σκλάβου’’ και έδωσε σκληρούς αγώνες εναντίον του συστήματος. Ενός συστήματος που όταν αρνήθηκε να πάει στον πόλεμο του Βιετνάμ του αφαίρεσε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είχε κερδίσει πάνω στα ρινγκ ‘’βοηθώντας’’ στη δημιουργία ενός θρύλου.
Αλλά ο Άλι ήταν πολύ περισσότερα από ένας αθλητής-ακτιβιστής. Πάνω και πριν από όλα ήταν ένας μεγάλος αθλητής που κατάφερε να μείνει στο προσκήνιο για 14 ολόκληρα χρόνια έχοντας απίστευτη διάρκεια ζωής στο πιθανώς πιο σκληρό σπορ του πλανήτη. Κέρδισε τον πρώτο του τίτλο το 1964 σε ηλικία 22 ετών όταν κατάφερε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη απέναντι στο ακλόνητο φαβορί τον Σόνι Λίστον και ξαναπήρε τον τίτλο το 1974 και το 1978 όταν πια ήταν 36 ετών! Αποσύρθηκε από τα ρινγκ στα 39 του.
Οι τρεις μάχες του με τον Φρέιζιερ (ο αγώνας της 8ης Μαρτίου του 1971 ονομάστηκε η μάχη του αιώνα) και η θρυλική ‘’Rumble in the jungle’’ απέναντι στον Τζορτζ Φόρμαν αποτελούν κλασικές στιγμές στην ιστορία του μποξ. Υπάρχουν πια σωσμένες στο you tube και είναι πολύ εύκολα προσβάσιμες. Αξίζει να τις δείτε.
Ο Αλι πέρα από κορυφαίος μποξέρ δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας αληθινός ‘’προβοκάτορας’’ του συστήματος με τα λόγια του και πολλές φορές με τις πράξεις του. Για πολλά χρόνια συνδεόταν άμεσα με το κράτους του Ισλάμ αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’70 αποφάσισε ότι δεν ήθελε καμία ανάμειξη με ανθρώπους που είχαν ως κύριο και βασικό πιστεύω του τη τζιχάντ και τον ένοπλο αγώνα. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά ο άνθρωπος που είχε πει ευθέως όταν αρνήθηκε τη στράτευση του και τη συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ ότι ‘’εχθροί μου δεν είναι οι Βιετκόνγκ αλλά οι λευκοί και η καταπίεση τους’’.
Παρέμεινε όμως πιστός μουσουλμάνος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η αθλητική επίδραση του είναι πια δεδομένη και έχει κατοχυρωθεί ιστορικά. Σε όλες τις αναλύσεις, τις ψηφοφορίες και τα γκάλοπ για τους μεγαλύτερους πυγμάχους όλων των εποχών ο Αλι ποτέ δεν είδε το όνομα του κάτω από την Τρίτη θέση. Στις σπάνιες και λιγοστές περιπτώσεις που δεν ήταν στο νούμερο 1 τον ξεπερνούσε μόνο ο ανίκητος Σούγκαρ Ρέι και σε ακόμη λιγότερες περιπτώσεις και ο Τζο Λιούις.
Ο άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ κανένα αντίπαλο δεν φοβόταν και να μιλήσει. Η κλασική του ατάκα (το σχετικό φιλμ υπάρχει εδώ https://youtu.be/BY6_3Y7OOo8)
‘’Ι shook up the world’’ οι πρώτες κουβέντες που είπε όταν πέτυχε την ιστορική νίκη-έκπληξη επί του Σόνι Λίστον. Ο άνθρωπος που σόκαρε τον κόσμο αργότερα ομολόγησε ότι οι λέξεις αυτές δεν αφορούσαν μόνο τη δική του νίκη αλλά και τον αγώνα κατά του φυλετικού ρατσισμού.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Αλι κέρδισε δίκαια το προσωνύμιο ‘’The greatsest’’ (o μεγαλύτερος) και μάλιστα η συγκλονιστική (και δυσεύρετη πλέον) πρώτη αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 1975 έχει αυτό τον τίτλο. Η συγκεκριμένη αυτοβιογραφία είναι ένα από τα καλύτερα αθλητικά αναγνώσματα αφού ο Αλι μιλάει τη δική του γλώσσα χωρίς να μασάει τα λόγια του για τους αγώνες του, τους αντιπάλους του, τους έρωτες της ζωής του (τέσσερις φορές παντρεμένος- επτά παιδιά), την άρνηση του να πάει στο Βιετνάμ και πολλά άλλα. Εκεί ακριβώς γράφει ότι ‘’πάντοτε ήμουν ένα σπυρί στον πισινό του γαμ… συστήματος’’…
Αλλά το ίδιο το σύστημα φρόντισε να εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία του μέσα στις τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν και μέχρι τον θάνατο του. Στην ουσία μετατράπηκε σιγά σιγά σε ένα αθλητικό pop icon, έγινε κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας των ΗΠΑ και έφτασε να γίνει μέχρι και ήρωας κόμιξ από την DC Comics και να δώσει αγώνα πυγμαχίας με αντίπαλο τον Σούπερμαν. Στην έκδοση Superman vs. Muhammad Ali οι δύο τους ανεβαίνουν στο ρινγκ για να υπερασπιστούν τη Γη από μια επίθεση εξωγήινων!
Πέρα από τέτοιου είδους ιδιαιτερότητες ο Αλι αναγνωρίστηκε ως μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες του παγκόσμιου αθλητισμού και σε μια έρευνα που έγινε προ ετών ήταν στο ΤΟΠ-5 της σχετικής κατηγορίας πίσω μόνο από τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Πελέ και τον Μαραντόνα.
Πηγή: novasports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις