Πάει κι αυτό, λοιπόν, μας τελείωσε... Μας τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο, από σήμερα τα ξημερώματα το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα (όπως το λέει και ο Βασιλακόπουλος) εισήλθε στην περίοδο της Ολυμπιάδας, οι Γιαπωνέζοι πήραν τη σκυτάλη από τους Βραζιλιάνους και, μετά το «obrigado» των συμπατριωτών του Νεϊμάρ, παίρνει σειρά το Τόκιο!
Τι 'ν' τούτο; Μα, το «ευχαριστώ» στη γλώσσα της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου: γράφεται τοιουτοτρόπως, προφέρεται «αριγκάτο» και μπορεί να φέρνει προς... ριγκατόνι τέσσερα τυριά, αλλά αν μη τι άλλο αποτυπώνει την παραδοσιακή ευγένεια των Γιαπωνέζων...
Οι Γιαπωνέζοι ευχαρίστησαν τους Βραζιλιάνους, που είπαν «παρακαλώ», και το ελληνικό αθλητικό σμήνος, που πριν από λίγες ώρες ακολούθησε στην παρέλαση της τελετής λήξης την Κατερίνα Στεφανίδη, στρέφει το βλέμμα του στο Τόκιο από το οποίο έχει συγκλονιστικές αναμνήσεις...
Αναμνήσεις όχι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, στους οποίους έμεινε με άδεια χέρια, αλλά από το... Μουντομπάσκετ του 2006, χάρη στη νίκη επί των Αμερικανών στον ημιτελικό!
Εξι μετάλλια στο Ρίο δεν τα λες λίγα, μα ούτε και ευκαταφρόνητα. Για την Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων και του... νεοπτωχικού καθεστώτος στο οποίο διατελεί είναι πολλά!
Πιο πολλά κι απ' όσα αντέχουμε, διότι θαρρώ πως (για να παραφράσω την παλιά άποψη του Ουίνστον Τσόρτσιλ για τα Βαλκάνια), η Ελλάδα παράγει περισσότερη (αθλητική) ιστορία απ' αυτήν που μπορεί να αντέξει...
Βασικά η Ελλάδα παράγει περισσότερη αθλητική ιστορία απ' αυτήν που μπορεί να θρέψει!
Επίσης -για να γίνω ακόμη πιο σαρκαστικός- παράγει περισσότερη αθλητική ιστορία απ' αυτήν που μπορεί να προβλέψει (όχι η ίδια η Ελλάδα, αλλά) ο φωστήρας της Goldman Sachs, που μας έβαζε εκ προοιμίου μηδέν εις το πηλίκον!
Εξι μετάλλια, λοιπόν, που μάλιστα δεν είναι το ταβάνι μας: κάποια σίγουρα (Στεφανίδη, Πετρούνιας), κάποια παιζόμενα, κάποια απρόσμενα: μια εξόχως ικανοποιητική συλλογή, μάλιστα σε μια ιδανική περίπτωση θα μπορούσαν να φτάσουν τα δέκα!
Σοβαρολογώ, διότι τα κορίτσια στο διπλό σκιφ, η «βαριά» τετράκωπος άνευ πηδαλιούχου, η Εθνική πόλο, ο Κοκαλάνης, ο Ηλιάδης, η Παπαχρήστου, ο Φιλιππίδης και η (απούσα) Κυριακοπούλου ήταν εν δυνάμει διεκδικητές ενός μεταλλίου.
Αλλά basta cosi: το θέμα δεν είναι ούτε ότι η Ελλάς γυρίζει από το Ρίο με τέσσερα μετάλλια παραπάνω από τη σοδειά του Λονδίνου, και δυο περισσότερα από εκείνη του Πεκίνου, ούτε πόσα παραπάνω θα μπορούσε να εκτελωνίσει ο Καπράλος: το μείζον θέμα είναι πώς η Ψωροκώσταινα μπορεί να τα θρέψει, να τα συντηρήσει, να τα αβγατίσει και να τα δώσει προίκα στην επόμενη φουρνιά.
Ολες αυτές τις μέρες, μετά από κάθε επιτυχία, η Ελλάδα διχαζόταν και τσακωνόταν επί παντός επιστητού: είμαστε που είμαστε ξερόλες και τιμητές των πάντων, μας ήρθαν και τα μετάλλια και αίφνης γίναμε όλοι επαΐοντες και στήσαμε κάθε λογής debate: για το αν πιάνει καλά το πιστόλι η Αννα, για το αν ο Λευτέρης πρέπει να κάνει άσκηση με υψηλότερο βαθμό δυσκολίας, για το αν ο Σπύρος ακούμπησε με το σωστό χέρι την πλάκα, για το αν ο Τάκης και ο Παύλος μανουβράρισαν όπως έπρεπε τα πανιά στη medal race, για το αν ήταν τεχνικά άρτιο το άλμα της Κατερίνας στα 4,90 και πάει λέγοντας!
Ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, καλή του ώρα, μου είχε πει το 1995, μεσούντος του Ευρωμπάσκετ στο ΟΑΚΑ, μια πολύ σοφή κουβέντα που ισχύει εις το διηνεκές: «Εσείς οι Ελληνες δεν αγαπάτε τα σπορ, αλλά αγαπάτε τις νίκες στα σπορ»!
Πες τα, χρυσόστομε Μπόρα: ωραία περάσαμε τις τελευταίες δυο εβδομάδες, χαρήκαμε τα μετάλλια, εκπολιτιστήκαμε, ξεφύγαμε από τη βαρβατίλα, αλλά όπως λέει και το ανέκδοτο «το διάλειμμα τελείωσε, μέσα τα κεφάλια»!
Μέσα τα κεφάλια, ξέρετε πού; Στο Κοντονιστάν, στο Γκιρτζικιστάν και ούτω καθεξής!
Δεδομένου ότι ο αθλητισμός έγινε για άλλη μια φορά το ωραίο, χαμογελαστό και αισιόδοξο πρόσωπο μιας χώρας που την κάνουν άσχημη, αποκρουστική και μαραζωμένη όσοι (αυτόχθονες ή ξένοι) ασελγούν πάνω της, κάναμε και κάτι άλλο όλε αυτές τις μέρες: τσακωνόμασταν -και μάλιστα εξελίχθηκε σε κορυφαίο casus belli- για το εάν και κατά πόσο η πολιτεία στέκεται στο πλευρό του αθλητισμού και του ολυμπισμού...
Τη μια στήνουμε σκηνικά ρωμαϊκών θριάμβων στις υποδοχές, την άλλη τις περνάμε στο ντούκου. Τη μια οι ομοσπονδίες ζητιανεύουν ψίχουλα του προϋπολογισμού, την άλλη τα σκορπάνε χωρίς λόγο. Τη μια γκρεμίζουμε την παράγκα των Κορακάκηδων στη Δράμα, την άλλη βαφτίζουμε ορφανά τα βαριά, πανάκριβα σούπερ ντούπερ ολυμπιακά ακίνητα...
Διάβολε, κανείς δεν μας πιάνει και δεν μας βρίσκει πουθενά. Η χώρα που δίδαξε το μέτρο, το 'χει κάνει λάστιχο, κατά το δοκούν. Είμαστε η χώρα των εκπλήξεων, άλλοτε των ευχάριστων και άλλοτε των δυσάρεστων σε όλα μας...
ΥΓ.: Παρ' όλα αυτά, η χρεοκοπημένη, και πάντως πενόμενη χώρα, έχει τώρα και την υποχρέωση αλλά και την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τους κανόνες του παιχνιδιού και να αποφασίσει τι στα κομμάτια αθλητισμό θέλουμε. Ιδού το Τόκιο, ιδού και το πήδημα!
Πηγή: sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις