Ρονάλντο ή Μέσι; Μέσι ή Ινιέστα; Ρονάλντο ή Ριμπερί; Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι… καβγάδες ανά την Υφήλιο για την ταυτότητα του ποδοσφαιριστή που αξίζει να κερδίσει τη «Χρυσή Μπάλα» δίνουν και παίρνουν… Γράφει ο Αλέξανδρος Σόμογλου.
Αν αντίθετα ο θεσμός που θεσπίστηκε το 1956 από το γαλλικό περιοδικό «France Football» για να επιβραβεύει τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης, αφορούσε το μπάσκετ, κανένα δίλημμα δε θα υπήρχε τουλάχιστον για την τελευταία διετία.
Από τους 96 επιλεγμένους δημοσιογράφους που συμμετέχουν στη διαδικασία της ψηφοφορίας, αμφιβάλλω αν θα υπήρχε έστω και ένας που δε θα έγραφε το όνομα «Βασίλης Σπανούλης» στην κορυφή των επιλογών του.
Αν «V-Span» και «Μητσάρας» έπαιζαν ποδόσφαιρο…
Βυθισμένοι στην «αιώνια» οπαδική κόντρα που δηλητηριάζει κάθε τι σπουδαίο που παράγει ο ελληνικός αθλητισμός, πιστεύω ειλικρινά ότι αδυνατούμε να συλλάβουμε το μέγεθος όχι μόνο του αρχηγού του Ολυμπιακού, αλλά και του τεράστιου Δημήτρη Διαμαντίδη, του αθλητή που θα διαδεχόταν ο Σπανούλης στην πρωτοκαθεδρία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Για να αντιληφθείτε για τι μεγέθη μιλάμε, ας υποθέσουμε ότι Διαμαντίδης και Σπανούλης ήταν ποδοσφαιριστές της αξίας ενός Τσάβι και ενός Μέσι αντίστοιχα. Ας δεχτούμε επίσης ότι το ελληνικό μπάσκετ – το οποίο κυριαρχεί εδώ και 15 χρόνια σε συλλογικό επίπεδο στη Γηραιά Ήπειρο – έχει φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται το αγγλικό ποδόσφαιρο, μιας και μας είναι πιο οικείο για να καταλάβετε το παράδειγμα που θα χρησιμοποιήσω.
«Μητσάρας» και «Bill» αγωνίζονται στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και… σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, καθοδηγούμενοι από τον κολοσσιαίο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (τον… Σερ Άλεξ Φέργκιουσον των ευρωπαϊκών παρκέ).
Κάποια στιγμή ο… Τσάβι Σπανούλης αποφασίζει να ξεφύγει από τη σκιά του… Μέσι Διαμαντίδη και επιλέγει να μετακομίσει σε μια ομάδα που θα είναι το πρώτο βιολί. Δεν επιλέγει μάλιστα οποιοδήποτε σύλλογο ως επόμενο σταθμό της καριέρας του, αλλά αποφασίζει να μετακομίσει στο… Άνφιλντ, σε μια Λίβερπουλ που μάταια αναζητεί να ξαναζήσει στιγμές δόξας του παρελθόντος της.
Ο… Τσάβι λοιπόν, όχι μόνο τα καταφέρνει, όχι μόνο οδηγεί ξανά τη Λίβερπουλ στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ, αλλά την εδραιώνει ως κορυφαία δύναμη της Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο κατακτώντας δύο διαδοχικά Τσάμπιονς Λιγκ! Καταλαβαίνετε για τι… success story θα μιλούσαμε; Δεν θα υπήρχε εφημερίδα στον πλανήτη που τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα δε θα ασχολιόταν με τους δύο ποδοσφαιριστές.
Ο Σπανούλης έχει αρχίσει να γίνεται… ατραξιόν!
Την ώρα λοιπόν που στην Ελλάδα παλεύουμε μάταια για να βρούμε μεθόδους να μικρύνουμε το μέγεθος των δύο κορυφαίων μπασκετμπολιστών που έχουν πατήσει τα παρκέ της Ευρωλίγκας τα τελευταία δέκα χρόνια (γιατί όσο μεγάλοι κι αν είναι ο Ναβάρο, ο Κιριλένκο, ή ο Ρούντι, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με Σπανούλη ή Διαμαντίδη σε φάιναλ φορ, απλά… υποκλίθηκαν πότε στον έναν και πότε στον άλλον), στο εξωτερικό τα δύο Ελληνόπουλα αντιμετωπίζονται ως… ημίθεοι.
Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη μάλιστα, αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη ίσως… ατραξιόν της Ευρωλίγκα. Μια ομάδα – θαύμα που από το πουθενά μετατράπηκε σε κορυφαία δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όπως μια φορά κι έναν καιρό γέμιζαν τα κλειστά σε κάθε γωνιά της Ευρώπης για να απολαύσουν οι φίλαθλοι τις παραστάσεις κάτι… τρομερών μωρών από το Σπλιτ και ενός θαυματουργού πιτσιρικά ονόματι Τόνι Κούκοτς, έτσι ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας με τον Ολυμπιακό του «βασιλιά Σπανούλη».
Δε θέλω να υποτιμήσω τα συνεισφορά των υπόλοιπων παικτών στην εκτόξευση των «ερυθρόλευκων», αλλά όπως ακριβώς η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα είναι η «Μπάρτσα του Μέσι» και η Ρεάλ η «Ρεάλ του Ρονάλντο», έτσι και ο δις πρωταθλητής Ευρώπης είναι ο «Ολυμπιακός του Σπανούλη».
Κάποια στιγμή ο Θεός θα μας βαρεθεί και θα πάψει να μας… ευλογεί
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς μπήκατε στον κόπο να παρακολουθήσετε την επίσκεψη των Πειραιωτών στη Μάλαγα. Οι αντιδράσεις των Ισπανών φιλάθλων, που γέμισαν το γήπεδο, κάθε φορά που ο Σπανούλης σηκωνόταν στην τέταρτη περίοδο από τα 7,5 μέτρα, ήταν απλά καταπληκτικές: Ένα μακρόσυρτο επιφώνημα θαυμασμού. Ούτε σφυρίγματα για να τον επηρεάσουν, ούτε αποδοκιμασίες μήπως και του αποσπάσουν την προσοχή. Απλά… θαυμασμός! Σε μια στιγμή μάλιστα που ο «κάπτεν» του Ολυμπιακού σημείωσε ένα απίστευτο γκολ – φάουλ πέφτοντας στο έδαφος, πολλοί Ισπανοί σηκώθηκαν αυθόρμητα από τη θέση τους και χειροκρότησαν.
Αντί λοιπόν να αναζητούμε ολοένα και πιο ειρωνικά κοσμητικά επίπεδα για να πλαισιώσουν το «Δραχμοφονούλης» και το «Διαμαρτυρίδης», μήπως είναι φρονιμότερο απλά να τους… αποθεώσουμε, όπως το κάνουμε για ξένους αθλητές όπως ο Ρονάλντο ή ο Μέσι;
Γιατί ειλικρινά υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν αξίζουμε ως χώρα τις πρωτοφανείς χαρές που μας χαρίζει εδώ και είκοσι χρόνια ο ελληνικός αθλητισμός. Ειλικρινά υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι τι έχουμε κάνει και μας έχει ευλογήσει ο Ύψιστος να σηκώσουμε Ευρωπαϊκό σε ποδόσφαιρο, Ευρωπαϊκά σε μπάσκετ, να ρίξουμε στο καναβάτσο ακόμη και τα ιερά τέρατα του ΝΒΑ. Επειδή όμως όσο υπομονετικός κι αν είναι ο καλός Θεούλης με την οπαδική μας παράνοια, κάποια στιγμή θα μας στείλει κι αυτός στον αγύριστο, ας αρχίσουμε επιτέλους να εκτιμάμε τις ομαδάρες και τους παικταράδες που έχουμε, κι ας πάψουμε να τις μειώνουμε…
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις