Η Ελλάδα έχασε άλλο ένα νοκ-άουτ παιχνίδι από την Ισπανία και έμεινε έξω από τον βασικό της στόχο που –ας μην κοροϊδευόμαστε- ήταν τουλάχιστον η τετράδα. Προφανώς όλα αυτά δεν ανακοινώνονται, αλλά οι δυνατότητες του υλικού ήταν για να φτάσει ως το τέλος του δρόμου.

 

1)      Ψυχολογία : Δυστυχώς ο παράγοντας αυτός για ακόμα μια φορά λειτούργησε εναντίον μας. Βάρυνε τη σκέψη, τα χέρια και τα πόδια όλων ανεξαιρέτως.Το φάντασμα της Ισπανίας που έπαιζε με τον έχοντα ενάμιση πόδι Γκασόλ και τους υπόλοιπους να κάνουν λάθη που λίγο έλειψε ακόμα και το ματς να γυρίσουν υπέρ μας στο φινάλε. Οι μοναδικοί που διεσώθησαν του αθλητικού στρες ήταν ο Αντετοκούνμπο και ο Καλάθης ανά διαστήματα. Ο Μπουρούσης παρασύρθηκε στα νεύρα που του δημιούργησαν, ο Σπανούλης δεν ήταν αυτός που χρειαζόταν, στην άδεια από Ισπανούς ρακέτα δεν καταφέρναμε να βάλουμε καλάθια δεύτερης και τρίτης και τέταρτης ευκαιρίας μετά από ριμπάουντ. Αυτό (προφανέστατα) δεν είναι θέμα ανικανότητας. Είναι αποτέλεσμα φόβου.

 

2)      Άμυνα: Γράψαμε το πρωϊ ότι μπορούν να μας σκοτώσουν από το τρίποντο. Σε όλο σχεδόν το ματς παίζαμε χωρίς χέρια στα σουτ τους. Έβαλαν όσα χρειάστηκε. Τους υπόλοιπους πόντους τους πήραν κυρίως από συνεργασίας pick and roll , pick and pop και ότι άλλο συνήθως παίζουν, αλλά –μολονότι το διαβάσαμε- δεν βάλαμε τα εργαλεία για να το αντιμετωπίσουμε. Στα ένας εναντίον ενός αποτύχαμε επίσης.

 

3)      Επίθεση: Δεν συνεργαστήκαμε επαρκώς. Δεν χτυπήσαμε το λίμπερο Γκασόλ, δεν ήμασταν αποτελεσματικοί Από τα 13 επιθετικά ριμπάουντ είναι ζήτημα αν πήραμε 10 πόντους δεύτερης ευκαιρίας. Για τις βολές φωνάζουμε μέρες τώρα. Αλλά και αυτό εμπίπτει στο ψυχολογικό κομμάτι.

 

4)      Διαχείριση: Ο Φώτης Κατσικάρης βαθμολογείται κάτω από τη βάση για τις επιλογές του στο ματς. Θα γίνουμε γραφικοί αν φωνάξουμε πάλι για τον Μάντζαρη; Μα ποιος θα μπορούσε να αμυνθεί καλύτερα στο pick and roll τους; Ποιος θα μπορούσε να βάλει καλύτερα τα χέρια του στα σουτ τους. Ποιος θα μπορούσε να τους παίξει καλύτερα στη δύναμη. Πότε μπήκε ο Σλούκας; Όταν έβαλε τρίποντο που θα μπορούσε να γυρίσει το ματς, στο φινάλε. Έπρεπε να μπει νωρίτερα. Θέλησε να ζήσει και να πεθάνει με τα βαριά ονόματα. Συγχαρητήρια, πέθανε! Αντί να εξαντλήσει όλα του τα όπλα απέναντι σε μια ομάδα επτάμιση παικτών, ακολούθησε στη ρηχή αναζήτηση των οκτώ. Ο Παπαπανικολάου ξεχασμένος στον πάγκο.  Ο Καϊμακόγλου ελάχιστα. Ο Περπέρογλου σα να μην ήταν στην ομάδα. Το πλεονέκτημα που ο ίδιος επέλεξε (την πληρότητα του ρόστερ δηλαδή) το ακύρωσε μόνος του. Αυτό πραγματικά ήταν από τα ανέλπιστα.

 

Δεν επιθυμώ να σας κουράσω άλλο. Διαβάστε το πρωϊνό άρθρο με τίτλο the final countdown. Από όλα όσα θεωρήσαμε σημαντικά στοιχεία του αγώνα δεν έγινε σχεδόν τίποτα.

 

Ας μην αρχίσουμε τις δικαιολογίες και την αναζήτηση του (υπάρχοντος αλλά λίγου) κινήτρου του προ-ολυμπιακού τουρνουά. Τα παιδιά έδωσαν το «είναι» τους και αξίζουν σεβασμού, το προπονητικό τημ έκανε το καλύτερο δυνατόν, αλλά η αλήθεια είναι μια και σκληρή. Αποτύχαμε. Άλλωστε, όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη, ουδείς υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία. Δεν υπάρχουν όμως μέσοι χαρακτηρισμοί. Σε μια αποστολή είτε επιτυγχάνεις, είτε αποτυγχάνεις. Εκτός αν είσαι μια μέτρια ομάδα που συμβιβάζεται με την 5η θέση. Η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Είναι μια σπουδαία ομάδα που πετυχαίνει μόνο όταν είναι ανάμεσα στις κορυφαίες ενός τουρνουά. Δεν τα καταφέραμε. Μας πονάει να ασκούμε κριτική, αλλά δεν θα πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και δεν θα βαφτίσουμε το κρέας ψάρι.

 

Τιμή και δόξα σε όλα τα παιδιά που αξίζουν να κλείσουν την καριέρα τους με μια ακόμα συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγαπάμε την εθνική ομάδα και τους διεθνείς στα εύκολα και στα δύσκολα. Δυστυχώς όμως πάλι κάτι έλειπε.

Πηγή: pamesports.gr

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS