Η Εθνική Ελλάδας για ένα ακόμη τουρνουά δεν κατάφερε κάτι ουσιαστικό. Στο πρώτο ημίχρονο με την Λιθουανία ήταν εξαιρετική, αλλά στην επανάληψη κατέρρευσε σαν πύργος στην άμμο. Εχασε με 92-67 και έτσι αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο.
Τον κόσμο και όλους γενικά δεν τους πείραξε τόσο η ήττα και ο αποκλεισμός όσο η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο. Μία εικόνα, που ήταν κάκιστη, αλλά και αδικαιολόγητη σε σχέση με την πολύ καλή παρουσία στο πρώτο μέρος.
Η κούραση του Ουόκαπ έπαιξε κάποιο ρόλο, αλλά θα περίμενε κανείς να βγουν πιο μπροστά κι άλλοι παίκτες. Κάτι, που δεν έγινε. Στην άμυνα από την άλλη πλευρά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα προσπάθησε να προστατεύσει την ρακέτα του, αλλά την πάτησε από τα τρίποντα των Λιθουανών, που τα έβαλαν σχεδόν όλα. Κάποια στιγμή οι αντίπαλοί μας είχαν 8/8 τρίποντα.
Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι ένας ακόμη αποκλεισμός, ένα ακόμη μη θετικό ταμείο για την επίσημη αγαπημένη. Είναι 14 χρόνια πλέον, που η ομάδα μας είναι μακριά από τα μετάλλια και κανείς δεν ξέρει πόσο θα συνεχιστεί αυτό.
Μπροστά μας εκτός των άλλων έχουμε το προολυμπιακό για το Παρίσι και η αγωνία έχει να κάνει με το ποιοι από τους απόντες θα δώσουν το παρών. Ο Μήτογλου σίγουρα θα είναι ένας από αυτούς, αλλά το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Γιατί χωρίς τον Γιάννη είμαστε άλλη ομάδα, πολύ κατώτερης ποιότητας.
Ερωτηματικό μπορεί να μπει και για τον Δημήτρη Ιτούδη. Ο 53χρονος προπονητής έχει κάθε χρόνο μεγάλες υποχρεώσεις με τους συλλόγους του (στη προκειμένη περίπτωση με την Φενέρ) και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη μπορεί να σηκώνει τέτοιο φορτίο. Και εθνική ομάδα και σύλλογο.
Στην Φενέρ και στην κάθε Φενέρ παίρνει πολλά χρήματα και δεν είναι εύκολο να λείπει κάθε χρόνο από την προετοιμασία.
Μετά το παιχνίδι με το Μαυροβούνιο θα γίνουμε πιο σοφοί για περισσότερα πράγματα όσον αφορά στο μέλλον της Εθνικής με τον Τόμας Ουόκαπ, πάντως, να λέει ήδη ότι είναι τιμή για αυτόν, που παίζει στην επίσημη αγαπημένη και ότι όποτε τον καλεί, θα είναι εκεί.